Tubular Bells van Mike Oldfield: het verhaal achter het megasucces

Richard Bransons miljardenimperium Virgin begon met een van de meest bizarre kaskrakers uit de geschiedenis van de popmuziek: Tubular Bells, een over twee kanten van de plaat uitgesmeerde compositie van het muzikale wonderkind Mike Oldfield. Bransons achterneef Simon Draper was verantwoordelijk voor het succes, en vertelt Fred de Vries in Zuid-Afrika het geheim erachter. ‘We hadden geen idee hoeveel ervan zouden worden verkocht. 3000? Het werden er ruim 15 miljoen.’

Fotografie: Virgin

Draper hoorde een eerste ruwe versie van de compositie op een cassette die hij via via had gekregen. ‘Een ongelofelijke demo, opgenomen met een four track recorder. Ik moet hem nog ergens hebben liggen. Het was verbluffend: de eerste 16 minuten van Tubular Bells. Ik nam de tape mee naar huis, liet hem aan iedereen horen. Een grensverleggend stuk muziek,’ vertelt hij.

Maanden later benaderde hij Oldfield met de vraag of die het nummer kon uitbouwen en wilde opnemen in The Manor, het tot studio omgebouwde 17de-eeuwse landhuis met vijftien kamers, even buiten Oxford, dat Branson in 1971 voor 30.000 pond op de kop had getikt. Het was een beetje behelpen daar, met veel rammelende, tweedehands apparatuur, maar er werkten mooie meisjes en de sfeer was er op zijn zachtst gezegd decadent.

Oldfield, die zijn geld op dat moment verdiende als reservegitarist bij de musical HEGH\air, had er wel oren naar. Draper: ‘We stuurden hem naar The Manor, en hij werkte verder met die demo. Het nam de nodige tijd in beslag, want hij moest het thema flink uitbreiden. Hij woonde in The Manor, sliep met de meisjes daar, fantastisch.’

De plaat met catalogusnummer V2001 lag op 25 mei 1973 in de winkels. Op het label stond een zwartwit beeltenis van een naakte jonge vrouw, de virgin, wier borsten achter haar kniee?n schuil gingen. Een aalgladde draak had zich suggestief om haar heen gekruld. Het aanvankelijke ontwerp voor de hoes was een zachtgekookt ei in een dopje, met het kapje eraf en een straaltje bloed dat langs de schaal loopt. Dat idee werd verworpen; het paste niet bij de new age-achtige muziek.

Draper: ‘Toen kwam onze ontwerper Trevor Key met het idee – en dat is nog nergens opgeschreven – om een schilderij van Rene? Magritte te gebruiken van een eiland dat boven de zee zweeft. Trevor gebruikte dat beeld en verving het eiland door de buisklokken, de tubular bells.’

Lees het hele artikel op Blendle.