Nieuwe Revu portretteert de leiders van een nieuwe generatie. Zij helpen Nederland vooruit door de juiste vragen te stellen of door zelf de antwoorden te geven. Deze week: zeewierpleitbezorger Toine Wilke (31).
Fotografie Gerard Wessel
Hoe komt een jongen uit een Vinexwijk in Zwolle-Zuid ertoe om zeewier aan de man te brengen?
Ik ben biochemicus, met een master in gezonde voeding. Ik ben in Ierland afgestudeerd op zeewier. Voordat ook daar de Aldis en Lidls opdoken, was zeewier een vast onderdeel van het dieet van de Ieren. Samen met mijn medestudenten reden we s ochtends met onze dikke jassen en hoge kaplaarzen aan naar van die plekjes aan de kust waar bijna niemand ooit komt. De zeewieren die we daar plukten, analyseerden we op hun voedingswaarde. Vaak plukte ik wat extras, om s avonds mee te experimenteren in de keuken. Door bijvoorbeeld wat zeewier door mijn pasta te doen. En dat bleek dan niet binnen te houden. Maar zo af en toe had ik de jackpot te pakken. Dulse-zeewier met zoete aardappels uit de oven bleek waanzinnig lekker te zijn. Of stamppot met alaria, dat smaakte naar andijvie maar dan met een verrassende zilte twist.
En wat schiet de mensheid ermee op als wij straks met zn allen zeewier door onze aardappels gaan prakken?
De komende 30 jaar moeten we twee keer zoveel voedsel produceren als nu om alle 9 miljard mensen op aarde te kunnen voeden. Dat kan het land simpelweg niet aan. Zeewier is het voedsel van de toekomst. Daar ben ik van overtuigd. Het is makkelijk te telen, groeit gratis en voor niets in de zee, zonder kunstmest of bestrijdingsmiddelen en het is ook nog eens supergezond. Zeewier kan de druk op het landbouwsysteem wegnemen en zo een kettingreactie van allerlei positieve effecten teweegbrengen. Maar dan moet de consument het wel willen eten. Die mindshift, dat is het allerbelangrijkste. Zeewier heeft daarvoor een ijzersterk wapen in huis: de meeste soorten zijn onwijs lekker.