‘Debieler dan Trump kan het niet worden’

Begin 2016 kreeg ik van mijn uitgeverij een heel aardig voorschot voor een roman. Ondertussen is het 2017 en heb ik het voorschot er doorheen gejaagd zonder dat er een letter op papier staat. Of eigenlijk: wéér geen letter.

Ik was al best een eindje op weg. Een politieke roman moest het worden. Over de opkomst en ondergang van een politiek leider. Een beetje zoals De gladde paal van macht van F. Springer. Maar dan satirisch. En over populisme, want dat populisten daadwerkelijk aan de macht zouden komen, was begin vorig jaar (in ieder geval in mijn bubbel) slechts nog een boze dystopische toekomstdroom waar je zwartgallig om kon lachen. Die nachtmerrie zou toch niet uitkomen. Zó dom zijn de mensen nu ook weer niet, dachten we. Maar Reve schreef het al: ‘Wat wil het volk? / Niet veel goeds, dat is zeker.’

De hoofdpersoon van mijn roman In de Knop Gebroken is een Amsterdamse dertiger. Een beetje een Thierry Baudet. Hij is bovenmatig intelligent, bepaald niet lelijk, maar toch moeten de mensen hem niet. Want er is iets offaan hem, als in: perineumkrampopwekkend.

Als zijn veel jongere, toevallig Marokkaanse vriendinnetje hem verlaat, gaat hij een paar weekjes uithuilen bij zijn ouders die sinds kort een woonboerderij hebben aan de rand van het fictieve dorpje Oost-Beijerland in de wel degelijk bestaande Hoeksche Waard, het Zuid-Hollandse eiland waar ik uit de klei getrokken ben. (Ja, ik kom uit een boerengehucht. Dat Rotterdamse accent van me is faux as fuck.)

Goed, onze hoofdpersoon zit daar dus bij zijn ouders een beetje te niksen en doet af en toe een rondje door het dorp. Hij ziet een boel ‘AZC NEE!’-posters hangen. Wat blijkt: het dorp krijgt van overheidswege een asielzoekerscentrum in de maag gesplitst. Wat de boer niet kent, dat vreet ie niet, dus daar hebben de locals geen trek in.

De protagonist heeft (dat komt goed uit voor het verhaal) rechten gestudeerd en belooft in de kroeg na nogal gezopen te hebben aan wat dorpelingen dat ie ze juridisch zal bijstaan in hun strijd tegen de komst van het AZC. In het land der blinden is eenoog koning en in Oost-Beijerland is iemand die verstaanbaar ABN spreekt vanzelfsprekend degene die je naar voren schuift als Pow- News langskomt. Onze hoofdpersoon doet wat boute uitspraken voor de roze microfoon, wordt zodoende B-status BN’er en leider van een lokaal-politieke beweging met een heuse knokploeg die de door Turken gerunde pizzeria Napoli (met de Toren van Pisa in het logo) in de nacht van 3 op 4 maart doet affikken.

Zijn relatieve bekendheid is ook Sara, de 14-jarige dochter van de kroegbaas, niet ontgaan. En ‘When you’re a star, they let you do anything. Grab ’m by the pussy.’ Wanneer de lokale bevolking achter zijn ontucht met de minderjarige komt, wordt hij in elkaar gemept door zijn eigen knokploeg. Als een populistische Frankenstein door het monster dat hij zelf creëerde. Al dan niet fataal, dat blijft onduidelijk, want een beetje literair meesterwerk heeft een open einde. Allemaal leuk en aardig verzonnen, maar ik heb het hele zooitje dus weggegooid. Want ondertussen is de werkelijkheid waanzinniger dan satire. Hoe hard Alec Baldwin ook z’n best doet, debieler dan Trump kan ie niet worden. Lachwekkender dan Baudet en Hiddema in de Tweede Kamer kan je het niet verzinnen. Mijn verhaaltje is achterhaald.

Ik moet dus iets nieuws verzinnen voor die roman. Iets met veel seks, denk ik. Want dat doet het goed bij het volk.