'Als jij die aardappels niet poot of dat varken niet vetmest, dan doet een ander het wel'

Ik ben dus onlangs verhuisd van mierenhoop Amsterdam naar het pittoreske buttfuck Overijssel. Dit maakt mij pats boem tot autoriteit op het gebied van de vermeend onoverbrugbare verschillen tussen randstedelingen en provincialen. Op het platteland klinkt nogal eens de wanklank dat mensen uit De Grote Stad het altijd zo hoog in de bol hebben. Dat ze zichzelf zo verschrikkelijk belangrijk vinden.

Toch is enige zelfimportantie ook de provincie niet vreemd. Zo tufte ik hier laatst op een N-weg achter een trekker met erop een bord met in koeienletters ‘I FARM, YOU EAT’. Was vast zo’n Farmers Defence Force-figuur. ‘I farm, you eat.’ Als ik niet boer, dan eet jij niet. Ja, en als de basisschooljuf in bed blijft liggen, blijft je kind fucking dom en als de verpleegster geen luiers meer verschoont, ligt je oma in d’r eigen stront. ‘I farm, you eat.’ Alsof het niet gewoon je werk is en je er zelf niet ook van vreet. En alsof meer dan 70 procent van wat er in Nederland geteeld en gefokt wordt niet voor de export is (94,5 miljard eurootjes in 2019).

En als jíj die aardappels niet poot en/of die varkens niet vetmest, dan doet een ander het wel. Heus, ik onderschat de kennis en kunde die bij het verbouwen van voedsel komen kijken niet. Vorig jaar bedroeg de oogst van ons volkstuintje letterlijk één courgette en drie rabarberstelen, de rest kwam niet op of viel ten prooi aan de slakken of andere creepy crawlies, maar er zijn er genoeg die minder agrarisch gehandicapt zijn dan ik en zo die hooivork van je over kunnen nemen.

Die ietwat opgeblazen voorstelling van de eigen belangrijkheid is dan ook niet zozeer iets (rand)stedelijks, maar iets universeels. Want hoe zou je anders de alledaagsheid van het leven overleven? Als je een beetje uitzoomt, doet immers niets er meer toe. Als je je er de hele tijd bewust van zou zijn dat je maar een stofje in een oneindig groot en eindeloos durend heelal bent, dat je er op een dag niet meer bent, dat iedereen die je kent, je kinderen, je kleinkinderen, de hele mensheid en z’n maaksels verdwenen zullen zijn alsof ze nooit bestaan hebben, tja, waarom zou je dan je hol nog afvegen of voor wat dan ook moeite doen?

Als we het ondanks al die zinloosheid toch een beetje naar ons zin willen hebben, bijvoorbeeld door mooie muziek te luisteren, een spannende voetbalwedstrijd te kijken of iets lekkers te eten, dan zullen de muzikant, de voetballer en de boer zichzelf, of toch op z’n minst hun werk, belangrijk moeten vinden. Dus laten we niet te hard oordelen over mensen die het ‘hoog in de bol’ hebben. Ik vind mijn onbelangrijke columnpje tenslotte ook ontzettend belangrijk.