Tina is de onthullende autobiografie van pornoster Rick Hollander

Na in Amsterdam van de gayscene geproefd te hebben, breekt Rick Verhagen (49) rond de eeuwwisseling door als pornoacteur. In Hollywood verandert zijn Amerikaanse droom in een nachtmerrie. Hij wordt er aangerand en misbruikt, en belandt in een duister circuit waar crystal meth – Tina – het dagelijks leven domineert. Deze week verschijnt Ricks autobiografie Tina, Mijn Affaire Met Crystal Meth. ‘Het eerste wat je voelt, is de rush. Geilheid neemt bezit van je. Je wilt neuken, liefst met een heel voetbalelftal.’

Ik ga door de kniee?n voor Hare Majesteit koningin Tina. Ze heeft mij in haar greep sinds mijn eerste Amerikaanse pornofilm. Haar krachten zijn zo sterk dat ze je persoonlijkheid overneemt. Ze bestuurt je denkpatroon. Ze is een alleenheerseres en blokkeert alles wat je belangrijk vindt. Voor haar laat je alles schieten. Familie, vrienden: ze worden obstakels. Je denk echt dat haar wereld je realiteit is. Van de echte realiteit wil je niets weten.

Ik weet nog hoe blij ik was toen ik haar in Amsterdam eindelijk ook kon krijgen. Ik had al maandenlang aan elke dealer gevraagd of hij meth had. Toen er eindelijk eentje ja zei, heb ik op de stoep een vreugdedansje gemaakt. Het was in 2003, bij Johan voor de deur. Ik weet het nog precies, zoals je dat hebt met grote historische gebeurtenissen. Het kostte 200 euro per gram.

Crystal meth ziet eruit als zeezout en als het echt goed spul is als suiker. Je kunt het op heel veel manieren gebruiken. De een snuift het graag, de ander rookt het in een crackpijp of in een waterpijp. Weer een ander – moi – spuit het bij zichzelf in het kontje. De diehards onder ons laten het injecteren in de arm. Gebruikers die in de media verschijnen en het verborgen willen houden, spuiten tussen hun tenen. Paris Hilton, bijvoorbeeld, en vroeger Michael Jackson – al gebruiken die weer ketamine.

Als ik zin had in een escape en er was nog geen geld, sprak ik af met een vriend. Ik zal het nooit vergeten, de keer dat ik afsprak met Robin, die net zijn dealer had gebeld. De dealer had gezegd dat hij er binnen twintig minuten zou zijn. Op een hoek van het Rembrandtplein zouden we op hem wachten, twintig minuten. Maar de dealer komt niet opdagen en Robin krijgt een mindfuck. Al na vijf minuten beginnen de braakneigingen. ‘Rick, please call my dealer.’ ‘Relax,’ zeg ik en bel de dealer, maar ik krijg geen gehoor. Robin wordt gek en begint te kotsen. Ik schaam me dood. Dealers hebben vaak gewoon schijt aan je verslavingen: ze spelen ermee. Daarom nemen ze ook niet op. Je blijft toch wel wachten, want zij hebben ‘de verlossing’ in handen.

Uiteindelijk komt de dealer 45 minuten later. Ik heb Robin nog nooit zo snel naar een hoek van een gebouw zien lopen voor een snuif Tina. Hij komt terug met een grote smile op zijn gezicht. Verlost.

Lees het hele verhaal op Blendle.