Een geboren cock­- en pussy­-blocker

Het mag weer: seks. Tussen mijn benen is de boel hersteld en het infectiegevaar is geweken – hoera! Op wat hand- en spandiensten na, deden geliefde Duncan en ik het meer dan twee maanden niet. Maar wie verwacht dat we – nu alles weer kan – tekeergaan als konijnen heeft het mis. Dat seks weer mogelijk is, betekent niet dat we het ook doen.
‘Je hoofd staat de eerste maanden niet naar lichamelijk contact,’ zo werd ik meerdere malen gewaarschuwd door ervaringsdeskundigen. Aan het lijf van de kersverse moeder geen polonaise. De baby zou tellen, verder niks. Maar voor mij gaat die vlieger niet op.

Ik mis mijn liefdesleven, heb wél zin in seks en vind Duncan in de rol van vader aantrekkelijker dan ooit. En noem me gerust een ontaarde moeder, maar ik denk niet constant aan het wezentje dat ik op de wereld heb gezet. Sterker nog: ik fantaseer met baby F. in mijn armen geregeld over een ongestoord moment met Duncan. Maar de kleine tiran kent geen genade. Hij wil vastgehouden worden, van ’s morgens vroeg tot ’s avonds laat. Alleen als ik hem in de draagzak doe en honderden rondjes loop, stopt hij met huilen en valt in slaap.

Kangoeroejong

Een vriendin adviseerde aan het einde van mijn zwangerschap: als je straks weer seks wil en mag, doe het dan als de baby overdag – of in het begin van de avond – slaapt, want als je na een dag zorgen eindelijk in bed ligt, heb je er geen kracht meer voor. Dat laatste klopt als een bus. In theorie is dit dan ook een goede tip. Helaas slaapt mijn kind dus alleen bovenop mij. En ja, seks is belangrijk. Maar een vrijpartij met mijn kangoeroejong aan me vastgeplakt is voor geen van de partijen een vreugde. Je kan dus wel stellen dat baby F. een geboren cock- (en pussy-)blocker is.

Melk spuit in stralen uit mijn tepels, recht in Duncans gezicht. Hij proest, maar laat zich niet kennen

Gelukkig is er licht aan het einde van de tunnel. Baby F. gaat uit logeren bij z’n opa en oma. Duncan en ik hebben wilde plannen, waarvan niks terechtkomt. We gaan instant knock-out op de bank en schuifelen rond middennacht als twee zombies naar bed, waar we de klok rond slapen. Als ik ontwaak, is de mist waarin mijn wereld de afgelopen weken gehuld was opgelost.

Melkfabrieken

Zó, we kijken elkaar enthousiast aan. Eindelijk een moment voor onszelf waarop we niet geplaagd worden door vermoeidheid. We gaan aan de slag. Ik klim bovenop Duncan en hij maakt mijn bh los. Een slecht idee. Mijn borsten zijn namelijk getransformeerd tot melkfabrieken van de buitencategorie – alsof ik een weeshuis moet bedienen. Ik draag standaard maandverband in mijn bh, ook ’s nachts. Momenteel staan mijn borsten, waaruit al uren niet gedronken is, op knappen. Melk spuit in stralen uit mijn tepels, recht in Duncans gezicht. Hij proest, maar laat zich niet kennen.

We zoenen dapper verder, vastbesloten deze kleine complicatie te negeren. Maar in no time glibberen we over elkaar als twee palingen. Ik grijp een doek en knoop die om mijn borsten, maar het mag niet baten: binnen de kortste keren is ook die doorweekt. Dit werkt niet, geven we zuchtend toe. Ik ga beneden kolven, om de druk op mijn borsten te verlichten. Als ik klaar ben, gaat de bel. Het is mijn moeder, met een vrolijk lachende baby F. De tijd is ons door de vingers geglipt. We overladen onze zoon met kussen en Duncan fluistert in mijn oor: ‘Volgende week, nieuwe ronde, nieuwe kansen.’ Het zal ons lukken, uiteindelijk.

Er is een tijd van komen en een tijd van gaan. Vier jaar lang schreef ik met veel plezier columns over seks voor Nieuwe Revu. Met pijn in mijn hart neem ik nu afscheid van het blad waar ik ooit als stagiaire begon. Bedankt lieve lezers, voor deze mooie jaren.