Recensie | 3,5 sterren voor Holy Ghost People van Dollkraut

Dollkraut - Holy Ghost People

Wie met een artiestennaam geboren wordt, is gek als hij hem niet benut. Anders dan in de universa van Jantje Smit en Eefje de Visser is het in de dancescene echter niet gebruikelijk om onder de naam die op je geboortekaartje stond te opereren. Daarom hernoemde Pascal Pinkert zich tot Dollkraut. Het is de enige keer dat hij de regels volgt.

Op zijn tweede album Holy Ghost People heeft hij, meer nog dan op zijn debuut, schijt aan alles. Vooral het tempo springt daarbij in het oog. De gemiddelde tandenknarser met schotelpupillen heeft zijn bpm’s het liefst diep in de triple digits. Dat kan Pinkert niets schelen. Hij houdt meestentijds de handremmen ingeknepen, terwijl hij een toch al niet al te steile heuvel afdaalt.

Waar hij voorheen tegelijkertijd duister en vrolijk klonk, als een feest in oorlogstijd, is Dollkraut anno 2017 als een zwerm obese muggen die traag om je hoofd zoemen. Ze zijn te lui om te bijten, dus je laat ze maar gaan, tot je onbewust in een zalige trance terechtkomt waar je nooit meer uit wil.