‘De laatste keer dat ik mijn vader echt zag lachen, was toen ik hem een filmpje van Virgil liet zien’

Virgil van Dijk verlaat ziekenhuis op krukken. Ik lees het op mijn telefoonscherm en gooi mijn krentenbol in de prullenbak. Natuurlijk wist ik al dat het ernstig was. Ik zag het aan zijn gezicht toen hij in het gras zat. Hij greep naar zijn knie zoals filmgangsters naar de rokende schotwond in hun lichaam grijpen. Maar ik had nog hoop. Tegen beter weten in. Tegen weten in, want 2020 doet niet aan hoop. Alle hoop is uitverkocht. Vaders gaan dood, banen worden verloren en iedereen is ziek, bang of boos. De ver-van-mijn-bed-show is naar ons voeteneind verhuisd. Mijn buurman werkt bij de Kamer van Koophandel en die wist mij gisteren te vertellen dat Satan eind 2019 een eigen verhuisbedrijfje is begonnen. En firma Bokkenpoot heeft het ongelofelijk druk. Kartonnen dozen tot aan de hemel.

Sinds Virgil bij Liverpool speelt, gaat het goed met Liverpool. Als ik hem het veld op zie lopen, word ik rustig. Hij is het slotje op mijn dagboek. Hij maakt me gelukkig. Hij is het appje van mijn vrouw als ik dronken in de kroeg zit en nog niet naar huis wil: ‘No worries, ik breng de kleine wel naar school morgenochtend.’

De laatste keer dat ik mijn vader echt zag lachen, was toen ik hem een filmpje van Virgil liet zien. Een filmpje van 32 seconden. Virgil zit in de kleedkamer. Lichtblauw trainingsjasje, sikje op de kin, een kaaklijn als een vliegdekschip en de twinkelende ogen van een jarige peuter op een kinderboerderij. Achter hem zie je een locker met cijferslot. En dan begint hij te praten. Hij noemt de naam van mijn vader en zegt dat ze het kampioenschap ook voor hem hebben gewonnen. Dat het team er voor hem is en dat ze aan hem denken. Twee maanden later overleed mijn vader. Maar in die twee maanden sliep hij met zijn mobieltje onder zijn kussen. En als de pijn hem eventjes teveel werd, keek hij naar Virgil die zijn voornaam zei.

Er zijn momenteel natuurlijk ergere dingen dan een voetballer met een ernstige blessure, maar ik heb gehuild toen ik het hoorde. Niet lang en niet hard, maar er rolden weldegelijk druppelvormige dingen over mijn wangen. Virgil is niet zomaar een voetballer.

Ik heb nog veel familie in Liverpool wonen en ook die houdt van hem. Het jongste kind van mijn neef heet Virgil en de hond van mijn tante heet Virgil. Het facebookwachtwoord van mijn oom is virgilvandijk007.

Als mijn vader en ik in de lift van het ziekenhuis stonden, keken we naar het filmpje. Voor iedere chemo en voor iedere bloedtransfusie. Mijn vader en ik verlieten het ziekenhuis op Virgil. Een man van zeventig en een man van veertig werden door een voetballer van negentwintig het parkeerplaats van het ziekenhuis op gedragen.

Virgil was onze krukken. Toen de dijk doorbrak, was hij er. Hij was een schuilkelder in de maanden dat de golven huizenhoog waren. Nu is hij zelf gebroken.

Alles komt goed, Virgil. Laat de wereld maar wankelen. Rust jij maar uit. Ik breng de kinderen wel naar school morgenochtend.