James Worthy: 'Jürgen Klopp heeft ervoor gezorgd dat ik nooit meer in mijn eentje naar het stadion hoef te lopen'

Op het moment dat u dit leest, zal Jürgen Klopp niet meer de trainer van Liverpool zijn. Dit is de eerste column die ik niet met mijn vingers, maar met mijn tranen schrijf. Het oogvocht glijdt, zweeft en entert het toetsenbord. Ik hoef helemaal niets te doen. Verdriet heeft meer dan tien vingers.

Als ik aan Klopp denk, denk ik aan een geest in een lamp. Ik denk aan de drie wensen die ik negen jaar geleden mocht doen en aan het wonderlijke feit dat deze allemaal zijn uitgekomen. Liverpool won voor het eerst in dertig jaar een landstitel, Liverpool won in mijn bijzijn de Champions League in Madrid en misschien wel de allerbelangrijkste wens: Klopp heeft mijn zoon van de club laten houden. Toen mijn vader stierf, moest ik een tijdje alleen naar het stadion lopen, maar Klopp heeft er dus voor gezorgd dat ik nooit meer in mijn eentje naar het stadion hoef te lopen. Dankzij Klopp lopen mijn zoon en ik hand in hand in de warme schaduw van mijn vader.

Naast verdriet is er vooral ook respect. We leven namelijk in een wereld waarin machtige mannen bijna nooit uit zichzelf met iets stoppen. Macht is een harddrug. Neem politici. Die gaan maar door en door. De enige dingen die een machtige man kunnen doen laten stoppen zijn: de dood, een rechtszaak of een betere baan. Politici pruttelen dus maar door in een soep van leugens en bedrog. Maar in de sport heb je niets aan gepruttel. Het vuur moet hoog staan. Alles moet koken. Niet alleen de lucht moet gebakken worden.

Klopp laat zien dat er een naast de dood, een rechtszaak of een betere baan ook een vierde optie is. Namelijk een beter leven. Macht en aanzien zijn mooi, maar ze vreten energie en op de toetjeskaart staat enkel stress. Echte helden stoppen wanneer ze moeten stoppen.

Mijn zoon en ik lopen door zonnig Liverpool. Klopp is misschien weg, maar hij is nog overal. Het gezicht van de Duitser is op meerdere muren geschilderd. Petje, witte tanden en een hoopvolle glimlach. Nee, niet hoopvol. Hoopovervol. Sommige mensen geven hoop, maar Klopp gaf huizenhoge hopen hoop.

Een oude vrouw staat huilend naast een muurschildering. Een klein bruin hondje staat naast haar. Ik ga door mijn knieën en aai de hond. Om zijn nek hangt een rood naamkettinkje. Het hondje heet Jürgen.

‘Hij is er nog!’ zeg ik.

‘En hij zal voor altijd blijven, jongen,’ zegt de oude vrouw. Haar adem ruikt naar cider en tabak.

Mijn zoon komt naast me staan en samen kijken we naar de gigantische muurschildering van Klopp. Zijn gezicht is minimaal vijf meter lang. Al onze dromen passen met gemak in zijn petje.

‘Klopp, Klopp!’ schreeuw ik.

‘Wie is daar?’ vraagt mijn zoon.

‘Ik weet het niet, lieverd,’ zeg ik, voordat we samen de verf van de bakstenen proberen af te huilen.