‘Voor mij persoonlijk was 2020 een topjaar’

Terugblikkend op 2020 zie je naast wat uitglijers van populistische politici toch vooral die kolossale corona-koek. Voor de een is een dikkere plak afgesneden dan voor de ander, maar er is niemand die geen hap heeft hoeven nemen. Toen in de 80’s aids de lelijke kop opstak, deden we een condoom om. Nu we met z’n allen geen covid-19 willen, schuiven we de hele samenleving in een kapotje. Een preservatief van anderhalve meter afstand, mondkapjes, spatschermen en het adagium ‘blijf zoveel mogelijk thuis’.

Die terugblik op 2020 zal voor de meesten van ons dan ook meer scènes in en om het eigen huis bevatten dan ooit tevoren. Naast de economische misère die oneerlijk verdeeld is – de maatregelen zijn voor de ene beroepsgroep desastreus, voor een andere is er weinig veranderd en is het business as usual – komen ook wat dat betreft de klappen bij de een een stuk harder aan dan bij de ander.

Zo was 2020 voor mij persoonlijk een regelrecht topjaar. Oké, met m’n band was het op een handjevol van die tamme dertig-man-die-allemaal-braaf-op-hun-eigen-stoeltje-moeten-blijven-zitten-showtjes na volkomen kut, maar met een nieuw, grappig hondje, een nieuw, prachtig dijkhuis en een nieuwe, kerngezonde meisjesbaby had ik het niet beter kunnen treffen. Ben ik ook nog eens getrouwd met m’n lieve, slimme, mooie vriendin, die nu een fantastische moeder blijkt te zijn. Nee, ik ben een mazzelpik met niks te klagen.

Maar als je het thuis al niet zo naar je zin had, was 2020 een smerige klootzak die je met je neus in je eigen ellende wreef. Kon je pre-corona het huis nog ontvluchten als het gezeik van je onredelijke wijf, het gepuber van je puisterige kinderen, of de teringmuziek van je asociale bovenburen je geestelijke gezondheid in gevaar brachten, nu kun je helemaal nergens heen. Niet met vrienden zuipen in de kroeg of je longen uit je lijf schreeuwen bij een voetbalwedstrijd, niks om de zinnen te verzetten.

En als het écht tegenzit, heb je niet eens een vitaal beroep en moet je ook nog eens thuiswerken. Niet dat het op kantoor zo leuk is, maar alles beter dan 24/7 opgesloten zitten in je disfunctionele relatie, met je kapotte gezin om je heen en de wansmaak van je buren op maximaal volume door het plafond. Of nog erger: tegen je zin alleen met weinig vooruitzicht op verandering.

Zo kan terugblikken op het afgelopen jaar door covid-19 dus meer dan ooit een confrontatie met jezelf en je thuissituatie zijn. Misschien is het een aanleiding de relatie met je partner, je kinderen en de buren te verbeteren. Of juist om te gaan scheiden en die lijers van boven met hun eigen stereotoren de hersens in te slaan.

Hoe dan ook wens ik u allen een gelukkig, coronavrij 2021 toe. Laat dat vaccin maar komen.