‘Tijdens VVV-PEC ontviel me een nies die zelfs de kolommen van VI haalde’

Natuurlijk, alles heeft z’n voordelen. Zie de wifi het eens goed doen in de Arena, en goh, wat was het rustig op de weg en wat staan er een keur aan parkeerplaatsen tot je beschikking. Ook hoef je je niet langs drommen beschonken mensen te wurmen, waarvoor je het liefst een blokje om gaat als je die in je vrije tijd zou treffen. Geen lange rijen voor de ingang. Geen vuurwerk ook, wel zo rustig. Geen overspannen stewards die in een andere tijd bruine hemden zouden dragen, maar die je nu in alle rust wél de goede kant opsturen.

En op de perstribune heb je opeens zeeën van ruimte en hoef je je niet te ergeren aan de ‘collega’s’ van fckutscheet.nl die ook met een bandrecordertje het stadion zijn binnengeslopen en in je nek staan te hijgen met hun naar bedorven kibbeling riekende adem als je een paar quotes probeert te ontfutselen aan de rechtsback van FC Emmen.

Maar voor alle duidelijkheid, en voordat u gaat denken dat deze columnist hoopt dat deze coronapandemie voor de eeuwigheid is: voetbal in coronatijd is potentieloos en zaaddodend tegelijk. Niets om voor te leven, niets om je druk over te maken. Bijna erger dan schaatsen, want bij die sport weet je tenminste nog dat er geen hond op afkomt. Voetbal is amusement, gemaakt voor een livepubliek, net als een toneelstuk of een concert. Ja, zeggen ze, wees blij dat er na de drooglegging tussen maart en september überhaupt weer gevoetbald wordt, dat je als freelance reporter weer een bron van inkomsten hebt.

Natuurlijk is het beter dan niks, maar toch blijft het moeilijk om enig enthousiasme op te brengen voor wedstrijden die zich voltrekken in zulke doodse ambiances als nu. Om de kilte en stilte te verdrijven, roep ik af en toe naar oud gebruik: ‘Haarrrrrrrlem!!!’ of ‘Zakkenvullers’ maar dat leidt slechts tot meewarige blikken van de collega’s voor wie het allemaal ook echt werk is geworden in plaats van een uit de hand gelopen hobby.

Tijdens VVV-PEC ontviel me een krachtige nies, die zelfs de kolommen van Voetbal International haalde. ‘De stilte in de vrijwel lege stadions zorgt zo nu en dan voor nieuwe sensaties,’ viel er te lezen. ‘Het is aannemelijk dat zijn uitbarsting spelers en televisiekijkers even laat opschrikken.’ Ik excuseerde me met: ‘Sorry, allergisch voor slecht voetbal.’

Want ook het niveau van het voetbal is er door al die coronaperikelen niet op vooruitgegaan. Buiten het feit dat menig selectie te maken kreeg met positief geteste gevallen, blijken sfeer en de steun van het thuispubliek van grote invloed op het vertoonde spel. Enkel de arbiters spinnen er garen bij, er zijn er bij die opeens een penalty tégen Feyenoord durven te geven in De Kuip, waar dat voorheen dringend afgeraden werd.

Vanuit de eigen luie stoel naar voetbal kijken is zoveel leuker geworden dan deel uit te maken van de begrafenissfeer in het stadion, ook al omdat handige technici onder de beelden juich- en andere geluiden monteren uit lang vervlogen tijden. Dan lijkt het nog wat. Wij moeten het doen met kreten van spelers onderling of aanwijzingen van een trainer en in het ergste geval is er een speaker actief aan wie corona totaal voorbijgegaan is en die een begraafplaats verwart met een vol huis.

Vaccin, kom snel!