‘Misschien dat Nederlanders ooit nuchter waren, maar dat is toch al lang niet meer?’

Met m’n badjas over m’n pyjama loop ik de dijk op om in de brievenbus te kijken of er nog post is. Twee blauwe enveloppen en, ondanks de NEE/NEE-sticker, een reclamefolder.

‘Het is wat, hè, met Amerika!’ hoor ik achter me. Het is de vrouw in de olijfgroene waxcoat die elke dag de dijk een keer op en neer loopt, weer of geen weer. Grijze krullen waaien om haar hoofd. Zoals altijd houdt ze een kleine vijf meter afstand. ‘Vanwege corona,’ had ze de eerste keer dat ik ’r sprak gezegd. Nee, aan haar heeft het niet gelegen.

‘Ja,’ zeg ik, ‘het is wat.’

‘Maar ik zie dat hier in Nederland toch allemaal zo snel nog niet gebeuren, hoor,’ zegt ze monter.

‘Nee?’

‘Natuurlijk niet. Daar zijn wij Nederlanders toch veel te nuchter voor.’

‘Laten we het hopen,’ zeg ik. Ik wens haar een fijne wandeling verder en loop met de post de dijk af, naar het huis. Binnen doe ik de reclamefolder bij het oudpapier. De blauwe enveloppen leg ik ongeopend op de salontafel voor later.

Dat we in Nederland zo nuchter zouden zijn, dat is toch ook maar iets wat we onszelf wijsmaken? Misschien dat we het ooit waren, maar toch al lang niet meer? Toevallig laten de mensen in mijn nabije omgeving zich de pis niet lauw maken, zal wel aan m’n bubbel liggen, maar op het nieuws en aan de talkshowtafels is het een en al hysterie. Dat zegt natuurlijk niet alles, televisie is een freakshow, alles voor de kijkcijfers, te veel nuchtere, genuanceerde (lees: saaie) figuren op de buis en heel Holland zapt weg.

Ondertussen staat de PVV tweede in de peilingen en het FvD verdubbelt het huidige aantal zetels. Dat zijn echt heel veel zogenaamd nuchtere Nederlanders die zeggen te gaan stemmen op een racistische partij die op ongrondwettelijke wijze moslims tot tweederangsburgers wil maken of op een onlangs gedecimeerd clubje fascistische complotdenkers. (Hoe Baudet tegenover de ondemocratische gang van zaken in Amerika staat, is door z’n onverminderde bewondering en support voor Trump overigens kraakhelder.) Nee, als de Nederlandse nuchterheid ons moet behoeden voor Amerikaanse toestanden, heb ik er een hard hoofd in.

Ik schenk nog een kop koffie in en krab eens aan m’n kruis. Neem een slok en kijk uit het raam. Het is harder gaan waaien en het regent. Daar gaat ze weer, de vrouw in de olijfgroene waxcoat, in tegenovergestelde richting, nu met capuchon over de grijze krullen. Ze ziet me staan en steekt met een opgeruimde lach haar hand op. Zij laat zich de pis in ieder geval niet lauw maken, zelfs niet door de weergoden. Ik zwaai terug en hoop dat ze toch gelijk heeft.