Vers van het land: Moi, de nieuwe plaat van Daniël Lohues

Daniël Lohues maakte ooit furore met Skik, en trekt nu al meer dan tien jaar als troubadour langs de theaters. De verhalenverteller heeft een nieuwe plaat, Moi. ‘De wereld verandert. De cultuur van iemand rustig zijn verhaal laten doen bestaat bijna niet meer. Mensen vallen elkaar steeds meer in de rede. Zoals vroeger verhalen werden verteld, dat zie je bijna niet meer.’

Fotografie Milan Vermeulen

Er staat een buitengewoon gure wind in Zuidoost-Drenthe en het is dan ook niet voor niets dat Daniël Lohues zo snel mogelijk zijn auto opzoekt wanneer het interview en de fotosessie zijn afgelopen. Hij geeft de fotograaf van dienst een hand, de verslaggever ook en wanneer hij naar zijn Amerikaanse slee loopt is het ‘Beste jongens, moi!’ het moment waarop eenieder weer zijn eigen weg gaat. Lohues een paar minuten rijden verderop naar zijn huis in Erica voor een telefonisch interview met Het Parool, de fotograaf naar Utrecht om de foto’s te bewerken en de verslaggever naar Amsterdam om dit stukje te tikken.

Maar het loopt anders. Omdat het interview in een hotellobby een stuk buiten Erica plaatsvond en de rijbewijsloze verslaggever daarom genoodzaakt was een fiets te huren bij de lokale fietsenwinkel van Harry en Ria Roosken, staat Lohues twee minuten later de huurfiets in de achterbak van zijn wagen te tillen. De fiets moet immers terug en Lohues wil best wel even omrijden als dat een fietstocht van een kwartier met een smerige tegenwind scheelt. Hij kent het metier van het bestaan zonder rijbewijs immers als geen ander. ‘Twee jaar geleden heb ik het papiertje gehaald. Dat was een bijzonder vrolijke dag,’ zegt hij lachend en zichtbaar trots, wanneer hij zijn bunker op wielen weer in beweging zet en rustig het landweggetje afrijdt. ‘Niet dat ik daarvoor geen auto reed hoor. Ik had een heel mooie oude Lincoln. Ging ik met Harry Muskee een beetje rondrijden door Drenthe. Avonturen beleefd samen, geweldig. Hij had ook geen rijbewijs, wist je dat? Mooi man.’

Het was in Erica en omgeving een publiek geheim dat Lohues rondreed zonder rijbewijs. Ook de politie wist het. Soms hielden ze hem aan. ‘Lohues, zeiden ze dan, waarom doe je dit nou mien jonge? Nu ben wij ’t maor as een ander joe aanhold, dan pakk’n ze je.’

Maar we zijn niet naar Zuidoost-Drenthe afgereisd om te prakkiseren over de wel of niet aanwezige noodzaak van het behalen van een rijbewijs. De reden voor het interview is de nieuwe plaat van Lohues, Moi geheten. Het is de tiende soloplaat van de 46-jarige zanger, componist en producer, die elke zaterdag ook nog eens een veelgelezen column heeft in het Dagblad van het Noorden. Je zou kunnen zeggen dat het een typische Lohues-plaat is geworden die past in de traditie die hij in 2006, toen hij als soloartiest begon met zijn Allennig-vierluik, in gang zette. Rustige melancholische luisterliedjes gezongen in het Drents, waarin hij de wereld om hem heen beschouwt en bezingt op een ogenschijnlijk simpele manier, maar waar het muzikale talent aan alle kanten van af spat. De liedjes van Moi zijn, zo leert het persbericht ons, opgenomen zoals ze zijn ontstaan: vers van het land en in de puurste vorm. Het is een plaat waarin de grote emoties en bespiegelingen van het bestaan voorbijkomen op een manier zoals de trouwe volgers inmiddels van Lohues kunnen verwachten: het kleine wordt groot gemaakt en het grote klein.

Lees het hele artikel op Blendle.