Longread: undercover in de Nederlandse sekte River of Glory

Om inspiratie op te doen voor een roman, onderzocht Sven Gerrets de handel en wandel van de Nederlandse sekte River of Glory. Dat leverde een ontluisterend beeld op. Een persoonlijk verslag.

Na jarenlang voor de VPRO en andere media te hebben geschreven, besloot ik in april van 2015 dat het tijd was om aan een roman te beginnen. Gebaseerd op wat autobiografische momenten die ik vervolgens flink de fictie in zou trekken, moest het een drama worden met de nodige humor en spanning. Ontmoetingen met mensen als David Duchovny en Charlize Theron en werktrips naar Los Angeles en Moskou zouden als ankers dienen, symbolische gebeurtenissen binnen de rise, fall and resurrection van een stel dat voorbestemd is voor elkaar. Een belangrijk deel van het verhaal zou zijn dat het vrouwelijke personage van het stel na een traumatische ervaring op mysterieuze wijze zou verdwijnen. Ik besloot voor een sekte te gaan en voor de research las ik wat boeken over de psychologie achter het fenomeen sektarische bewegingen.

Een snelle zoektocht op internet leverde binnen Nederland één sekte op die een aantal malen in het nieuws was geweest: River of Glory. Op hun website las ik dat ze van zichzelf vonden dat ze geen sekte waren, maar Jezus Christus zelf, een apostolische, profetische stroom, die in alles en iedereen aanwezig is.

In krantenberichten kwam een minder poëtisch beeldvan ze naar voren. Daar las ik hoe het dochtertje van Nienke en Barry, beiden nauw betrokken bij River of Glory, in oktober 2014 uit huis werd geplaatst. Met enige moeite, want toen ze het meisje kwamen halen, beet een ander lid, die het kindje op een zolder verborgen hield, een agent in de arm. In de nasleep van de uithuisplaatsing trok de moeder, volgens eigen zeggen in opdracht van God, met een honkbalknuppel naar de apotheek en woning van haar ouders en richtte voor 300.000 euro schade aan.

Zonder de achterstallige huur te betalen van de ruimte die ze onder meer gebruikten voor luidruchtige duivelsuitdrijvingen vertrok de groep in maart 2015 onder leiding van ene Dorine/Deborah uit Winterswijk en streek neer op het Griekse eiland Patmos. Het was de perfecte case study voor mijn vrouwelijke personage. Wat is het waardoor schijnbaar doodnormale mensen verstrikt raken in het web van dit soort bewegingen en uiteindelijk met een honkbalknuppel op stap gaan omdat God het ze opdraagt?

Nienke was onvindbaar dus besloot ik eerst Barry op te zoeken op Facebook en hem een berichtje te sturen. Een vraag over de muziek op hun website leverde een vriendelijk antwoord en een complimentje over mijn frisse profielfoto op. Twee minuten later kwam de wedervraag of ik al ‘volledig verzekerd’ was. In een opwelling besloot ik te doen alsof ik dolende was, op zoek naar iets waarvan ik nog niet wist wat het was. Het werkte, want ik werd vol liefde opgevangen en er ontstond een contact dat heel gestaag groeide.

Vergiffenis

Al meteen verpestte ik bijna mijn opbloeiende band met Barry. Alles op mijn profiel had ik voor hem afgeschermd, maar ik zette per ongeluk een status op ‘openbaar’ met daarin het woord verdomme en moest vervolgens diep door het stof nadat hij me duidelijk had gemaakt dat God me hiervoor zou straffen. Ik moest Hem vragen de vloek te verbreken om vergiffenis te krijgen.

Enige tijd later vond ik in de ochtend de melding dat Barry op vijf berichten had gereageerd waarin ik was getagd. Een privacy-setting was aan mijn aandacht ontglipt en vanuit het niets was ik pontificaal aanwezig op ongepaste feestjes. Ik vond vraagtekens en verwijtende berichten onder de foto’s.

Regelmatig stuurde hij me een link mee. Op hun website trof ik dan artikelen met felgroene of rode letters, verschillende fontgroottes, willekeurig en overmatig gebruik van hoofdletters en aanhalingstekens – het was alsof de opmaak een zware beroerte had gehad. Inhoudelijk was het een bijzondere mix van religieuze manifesten en vergezochte complottheorieën.

Een van de artikelen ging over hoe ons burgerservicenummer een manier was van de Nederlandse staat om ons in hun macht te houden, en hoe dat verbonden was met de Luciferian power, die onder andere door het offeren van kinderbloed wordt aangedreven. Het was allemaal onderdeel van een nieuwe wereldorde, waar ook het huis van Oranje en het Vaticaan deel van uitmaakten.

Iedereen met een BSN-nummer en een zorgverzekering zou volgens hen meehelpen zo’n 40.000 baby-offers per jaar aan kindereter Moloch te faciliteren. Het werd geïllustreerd met plaatjes van kinderen met een barcode op hun hoofd en collages van wereldleiders in decors met satanische symbolen. Een volgend artikel ging over hoe religieuze groeperingen vol zouden zitten met ‘plants’, geprogrammeerde illuminatie-slaven, die geprepareerd zijn om mensen te hullen in sluiers van de antichrist. Nog weer andere artikelen beweerden dat Obama en de Paus ‘reptilian alien shapeshifters’ waren en dat zaken als ADHD, narcisme, autisme, schizofrenie, maar ook carnaval en Valentijnsdag, allemaal het werk van Satan waren.

Ondanks mijn enorme geek-liefde voor The X-Files en bovenmatige interesse in complotten, kostte het me de nodige moeite om te doen alsof ik kon meegaan in alle theorieën, maar mijn fascinatie groeide met elk artikel dat ik las.

Terwijl ik druk was met andere werkzaamheden en zomerse activiteiten ging het contact van mei tot en met september op een laag pitje en ontging het me volledig dat er zich juist in die periode vrij heftige zaken afspeelden rondom Nienke en Barry, die zichzelf inmiddels hadden omgedoopt tot Ariel en Israel. Pas in oktober las ik in oude nieuwsberichten dat op 23 juli hun dochtertje tijdens een bezoekje volgens de omgangsregeling door de moeder was ontvoerd. Doordat op het Facebook-profiel van Barry filmpjes opdoken met zijn dochtertje wist de politie waar te zoeken en werd het meisje begin augustus weer naar Nederland gehaald, waarop Ariel werd opgepakt. Mijn nieuwsgierigheid kreeg een nieuwe impuls en ik besloot het contact te intensiveren. Op 21 oktober brak een nieuwe fase in onze relatie aan.

‘Goede Morgen Sven; Dappere Strijder, Gods Mantel VOL van Genade om je Heengeslagen! Hier chat ik, Dorine even met je. Echt Sven, als je daar niet weet wat je met je Leven aanmoet; Bid dan eens of jij niet Degene mag zijn Die onze, maar vooral Israel’s Wapendrager hier ter plekke Mag Zijn... We Ervaren

Dat God jou zo enorm Veel Wil Geven; Hij wil je Opleiden tot een Stevige Sol-daat’

Grote bazin

Ik kreeg langzaam een duidelijker beeld van River of Glory. Afgaande op oude nieuwsberichten en Facebookpagina’s die ze beheerden, leek het erop dat ze enkele jaren geleden nog een behoorlijke aanhang hadden. Maar bij elke sub-pagina die recentelijk was aangemaakt nam het aantal leden af. En waren artikelen die ze enkele jaren terug plaatsten nog weleens uit naam van meer mensen ondertekend, de laatste periode stond er vaak alleen Israel en Deborah onder. Uit alles bleek dat Deborah de grote bazin was, de persoon die de openbaringen en andere boodschappen ontving van God. Israel was haar trouwe sidekick, haar eerst opgeleide soldaat in de Heilige Oorlog. Iemand die ik veel later sprak en die zes dagen bij ze had doorgebracht op Patmos omschreef ze als een symbiotisch duo. Deborah, die op dat moment nog herstellende was van een aanrijding (door ‘een mind controlled slaaf, een jonge knaap van 23’), kwam op hem erg zwak over en Israel stelde zich zeer beschermend op. Hij vertelde ook dat ze hadden gezegd dat ze in Jeruzalem op een kerkhof bij de Olijfberg vernielingen hadden aangericht, waren aangehouden, maar door gebrek aan bewijs weer waren vrijgelaten. Het was een actie die voortkwam uit het feit dat ze door God waren aangewezen om voorop te gaan in de heilige oorlog.

Intussen begon River of Glory vaart te maken en was het zelfs al bezig met kijken naar tickets voor me. ‘We hebben je heeeeeeeel hard nodig! Alles begint hier open te breken. Vliegtuig 80 euro, boot 40 euro. Ariel is onderweg, mogelijk ontmoet jij haar ergens vanaf de 12e, ze belt je. Oh, en Deborah vraagt of je een jonge goffini kaketoe voor haar wil meenemen.’ Ik zag direct voor me hoe ik met een vogelkooitje en kaketoe op pad zou gaan naar Griekenland.

Omgezaagd

Het was op een zaterdag in januari van dit jaar toen de telefoon ging en ik voor het eerst Ariel sprak. Ze vroeg of ze voor me mocht bidden. Ik voelde me vereerd, terwijl ze minutenlang ononderbroken God bedankte en vroeg om bescherming tegen afluisterpraktijken.

Ze vertelde dat de tafel van River of Glory vele poten had gekend, maar dat er de laatste jaren steeds meer waren omgezaagd, tot er nog maar drie over waren. Ik begreep dat de aanhang die ze ooit hadden gehad was opgedroogd en snapte waarom ze zaten te springen om nieuwe krachten, nieuwe soldaten. Ze vertelde verder dat het lastig was om Nederland binnen te komen en dat ze op een plek logeerde die ze niet via de telefoon kon noemen. Haar paranoia was aandoenlijk. Ze wilde dat ik direct langs zou komen, maar wegens werk kon ik niet weg en dus zei ik dat ik een afspraak had om langs mijn ouders te gaan.

Twee uur later belde ze terug. Ze had contact gehad met Deborah en die had net van God doorgekregen dat Satan aan me aan het trekken was en me via mijn vader en moeder emotioneel probeerde te claimen. Het zou dus beter zijn als ik helemaal niet meer langs zou gaan. Ik beloofde niet te gaan, maar had gelukkig als back-upsmoes al terloops vermeld dat ik een migraineaanval had. Met tegenzin ging ze akkoord om elkaar dinsdag te treffen, ergens in het oosten van het land.

Niet veel later belde ze weer en stelde voor om de afspraak van dinsdag te laten vervallen. In plaats daarvan zou ik donderdag naar het oosten van het land afreizen en dan een weekje bij haar en haar gastheer intrekken om ‘samen een gezinnetje te zijn’ en vanuit daar mijn vertrek richting Griekenland te plannen. Met alleen een voornaam die ze genoemd had, vond ik al snel de identiteit van de man in kwestie en zijn woonplaats. Hij bleek betrokken te zijn geweest bij verschillende complotwebsites en ik zag meteen een sitcom voor me – een complotdenker, een sektelid en een journalist die samen een huis delen. Het zou een serie zijn die zichzelf zou schrijven, maar als fictie direct van tafel geveegd zou worden vanwege het veel te absurdistische karakter.

Maandagnacht mailde ze me dat de meneer het toch niet zo zag zitten om een onbekende logé in huis te nemen en vroeg me haar de volgende dag op te zoeken. Ik mailde dat ik niet meer op dinsdag kon en ging slapen. In de ochtend was er een storm losgebarsten. Bij het wakker worden had ik drie gemiste oproepen van Ariel en eentje uit Griekenland.

Op mijn voicemail klonk de zware stem van Israel: ‘Sven! Je gaat binnen 5 minuten terugbellen jongen, anders is het gedaan!’

Op Facebook zat mijn berichtenbox vol. ‘Sven, wat ben je allemaal aan het doen? We Zetten ons allemaal VOL IN voor jou en jij gaat alle kanten op...; dat brengt ook hier cgaos; wij voeren een high level geestelijke oorlog,[...]Leven IN een oorlog IS NOOIT vrijblijvend; je had in De Front Kunnen Stap-pen om Mee te Gaan STAAN voor nu eindelijk DE Grote Overwinning..[...]Ariel is NIET op vakantie in neder- land...; ze Voert een stevige strijd, o.a.rondom haar en Israels Dochter; mijn KleinDochter; je Weet nog zo weinig..het Meisje (toen 3,5 jaar!) IS GESTOLEN DOOR ‘de staat’ 1,5 jaar gelden al! Dag 5 heeft men daar een rechtzaak over gepland..; Sven WORDT WAKKER en KRIJG BALLEN! Je bent een slappe ‘allemansvriend’! DAAR komt ook je migraine vandaan!

Tegengas

Ariel belde me om het uit te praten, maar dat liep niet bepaald soepel. Ze was giftig en bleef verongelijkt haar gal spuwen. Voor het eerst in ruim negen maanden viel ik uit mijn rol toen ik impulsief tegen haar blafte dat ze mij ook uit moest laten praten. ‘Dat is het, dag Sven,’ brieste ze boos en hing op. Tegengas werd niet getolereerd. Met gespeelde verbazing en verongelijktheid richting Israel en Deborah over Ariels tirade lukte het me om ze te overtuigen dat het één groot misverstand was geweest. De volgende dag ontving ik van Israel een plaatje van een groep leeuwen met de tekst: ‘Surround yourself with those on the same mission as you’. Hij vroeg hoe het met me ging. Toen ik vertelde dat ik me een beetje door de mangel gehaald voelde, stuurde hij opnieuw een plaatje. Het was een kuikentje dat onder de vleugel van een grote vogel zat genesteld. Eronder stond: ‘Weet je wie dit is?’ Binnen enkele dagen hadden ze me de hemel ingeprezen, de grond ingeboord en laten herrijzen als object van hun liefde en geborgenheid.

Nu de storm weer was gaan liggen, wilde ik graag meer weten over de rechtszaak die Deborah in haar bericht aanhaalde, maar mijn vragen naar tijd en locatie werden genegeerd. Krap twee uur voor de zitting zou beginnen, lieten ze opeens toch iets weten en het lukte me met kunst en vliegwerk om vijf minuten voor aanvang het paleis van justitie in Arnhem binnen te stormen, waar ik op een bankje tegenover de zaal plaatsnam.

Een kleine vrouw kwam met een statige advocate twee meter van me af staan en uit de flarden gesprek die ik opving, herkende ik het accent van Ariel. Ze leek me niet te herkennen en zo vlak voor aanvang liet ik haar bewust met rust. De zitting bleek helaas besloten en liep gigantisch uit. Twee uur bleef ik in de buurt van de zaal hangen voor de deuren weer opengingen en iedereen in de gangen verdween. Luttele seconden had ik nodig om mijn spullen bij elkaar te pakken, maar toen ik de gang inliep waren ze nergens meer te bekennen. Buiten speurde ik in de regen de omgeving af en net toen ik het wilde opgeven, stapte vanachter een grijze paal een klein figuur in een dikke, blauwe parka tevoorschijn. ‘We zoeken een ander plekje op,’ zei Ariel schichtig en knikte met haar hoofd naar de rij barretjes aan de overkant.

Vermoeide ogen

Ze had me blijkbaar toch herkend. We gingen een café binnen en nestelden ons in een hoekje van de bijna lege zaak. In de rechtbank had ze er van een afstandje fris en krachtig uitgezien, nu ze vlakbij me zat, zag ik de aanzet van groeven in haar gezicht en vermoeide ogen die me onzeker aankeken. Hoe deze vrouw ooit met een honkbalknuppel voor drie ton aan schade had aangericht was me een raadsel.

Het liefst had ik honderduit willen vragen, maar Ariel was op haar hoede en praatte om elke vraag heen. Ze zakte helemaal weg in haar stoel en leek totaal niet op haar gemak. Mijn vragen bleven afketsen en ik besefte dat het na zo’n uitputtende zitting het verkeerde moment was. Ik besloot te liegen dat ik door het uitlopen van de zitting helaas geen tijd meer had en vertrok om het op een beter moment opnieuw te proberen. Thuis bleek mijn vertrek uit Arnhem echter de druppel.

Barry/Israel: WAT Sven???! NU DIT WEER? Toverij van de HOOGSTE Orde; jij kiest, gaat links en rechts; dit Kunnen wij er niet bij hebbeb; we Dachten ECHT Dat jij IETS Crusiaal Begrepen Had;[...]wij Hebben ons Compleet Gegeven; jij neemt jezelf nog ALLE ruimte..; prima; dat is jouw keuze, maar zo Werkt De Heilige Geest niet. Je gaat GOED FOUT Sven; [...] je hebt een fiks probleem Sven;

Dorine/Deborah: Hoe IS het IN Gods Naam mogelijk? En WAT ZONDE! Ik was op ‘verassingen’ Voorbereid, maar DIT en NU al? Maar beter ‘nu’ al, dan dat je hier Bent; je bent onberekenbaar en dat kunnen we niet hebben in een serieuze geestelijke oorlog. ALLES LAG KLAAR VOOR JOU, Alles..

Ariel stuurde niks, maar had me wel net als Israel en Deborah ontvriend. En zo was het opeens stil. Geen religieuze epistels meer, geen liefde, geen zegeningen, geen vleierij en bestraffing. Mijn River of Glory was drooggevallen. Ik had persoonlijk mogen ervaren hoe een sektarische beweging werkt en had bergen inspiratie opgedaan voor mijn boek, maar op sommige vragen zou ik nooit meer een antwoord krijgen. En om eerlijk te zijn voelde dat verdomde goed.

P.S. Recentelijk heeft de beweging haar naam veranderd in River of Fullness.

Reactie River of Glory

‘In DE Naam van De ALLERHOOG- STE, De God van Abraham, Izaak en Jakob VERBIEDEN WIJ JOU, jouw(!) 'bevindingen' te publiceren of te laten publiceren!

Je Kruisigd Christus opnieuw. Sven je bent ziek en bij deze ook een gewaarschuwd 'man'!

Meerdere zijn je na waarschuwingen vanuit De Troon voorgegaan en hebben het niet gered, het heeft hun hun leven gekost. Met Verdriet in ons Hart moeten we met Hem Aanzien, Velen gaan nog volgen, nu jij?

In en uit Liefde Gesproken,

Israël Immanuel & Aquila Deborah.'