Recensie: 2 sterren voor het album Human van Rag'n'Bone Man

Rag’n’Bone Man – Human

Weet je wie authentiek is? Rag’n’Bone Man. Dat vindt ie zelf tenminste. Hij schreeuwt het uit, met die geweldige strot van hem: ‘Zie mij authentiek zijn. Heb je mijn tatoeages wel gezien? En mijn baard? Dat is om mijn mannelijkheid te onderstrepen. Maar ik heb ook een zachte kant, hoor. Luister maar naar Love You Only Less. Hoor je die piano? Die strijkers? Kwetsbaar, hè? Daar schaam ik mij niet voor. Ik ben gewoon lekker mezelf. In mijn vrije tijd bijt ik biggetjes hun strot door. Melk zuig ik rechtstreeks uit de uiers van mijn koe.’

Zou hij het zelf geloven? Ik kan het me niet voorstellen. Niet meer. Zijn EP’s waren veelbelovend. Single Human balanceerde kundig op het randje van toegankelijk en eigenzinnig. Dat hij voor de megapodia kiest met Sam Smith-achtige soulpopliedjes als Skin moet hij zelf weten. Dat hij daarbij zijn zogenaamde puurheid als commercieel wapen inzet, maakt hem een volstrekt ongeloofwaardige tekentafelpopster. Trap er niet in, mensen. Deze man ontbijt elke ochtend met chemische aardbeienyoghurt met extra E-nummers.

Rag’n’Bone Man – Human: 2 sterren