Krap bij kas: Revu beunt bij tussen de Polen in het Westland

Het is even na zes uur ’s ochtends en in de hal van Van den Berg Roses in Poeldijk ligt de productie al vol op stoom. Het familiebedrijf is een van de grootste rozenkwekers van het Westland, met vestigingen in China en Afrika. Een dag eerder ontving Poeldijk een zending kweekbloemen uit de eigen kassen in Kenia, die vandaag nog naar de verschillende afnemers moet. Ik mag een dagje helpen aan verschillende productielijnen.

Om me niet meteen in het diepe te gooien, neemt coördinator Justyna Rogula, een kordate blondine van 27, me eerst mee naar een rij sorteertafels. Omgeven door karren vol dozen ingepakte bloemen staan er Poolse vrouwen boeketjes te controleren. Ze kijken vreemd op van a. een man en b. een Hollander, maar tijd voor een uitgebreide introductie is er niet. Het is aangenomen werk, dus hoe harder er gewerkt wordt, hoe sneller de klus af is.

In Kenia zijn de roosjes op kleur in dozen verpakt, tien stuks per bosje. Maar de afnemer wil er negen. Dus moet ik telkens een roosje verwijderen voordat de bosjes de lopende band op gaan om opnieuw verpakt te worden. De vrouwen moeten lachen om mijn onhandige gepriegel met de elastiekjes, maar ik moet de boel niet te lang ophouden. Tijd is geld. De teamleidster komt snel de correcte handeling voordoen.

De conversaties in het Pools komen met enige moeite boven het lawaai van lopende banden en Radio Veronica uit. De mannelijke collega’s doen er grotendeels het zwijgen toe, ontdek ik als Justyna me na de koffiepauze achter een inpakband zet. Hier wordt hard en geconcentreerd gewerkt. Het mag dan eenvoudig ogen, na twee uur dozen te hebben gevouwen en gevuld – een handeling waar gemiddeld vijftien seconden per doos voor staat – voelen mijn schouderspieren stram.

Lees het hele verhaal in Nieuwe Revu 8, of op Blendle.