Danny Vera: ‘Nederland is aan mij gewend geraakt’

Na jarenlang ploeteren in de marge lacht?het leven hem eindelijk toe. Met een nieuwe plaat op zak staat Danny Vera (39) in uitverkochte zalen. Wij spraken de meest stronteigenwijze muzikant van Nederland over alles-of-niets-momenten, de zwartste periode uit zijn leven en gepureerde kuikentjes. ‘Iedereen heeft weleens de behoefte om een fles whisky per dag leeg te drinken.’

Je ziet heel veel Nederlandse bandjes en artiesten de grote zalen uitverkopen: Typhoon, Chef’Special, Kensington, Dotan. Waarom zou Danny Vera daar niet tussen passen?

‘Op een gegeven moment hoorde je op de radio niks anders meer dan Kensington en Dotan. En dat is te gek voor die bands, die jongens hebben het echt waargemaakt. Maar dan komt er wel veel publiek op je shows af dat de hitjes wil horen. En ik heb nul hitjes. Nou ja, ik had er ooit eentje in Turkije. Toen ik jong was, wilde ik me daar nog wel druk om maken. Dan was ik de gefrustreerde muzikant die baalde dat ie niet werd gedraaid op de radio. Nu denk ik: misschien paste mijn muziek niet in hun format, of was het gewoon niet goed genoeg of weet ik wat. Het maakt me allemaal niet meer zoveel uit.’

Je zit nu bij het kleine, onafhankelijke Excelsior-label, maar toen je begon stond je onder contract bij de major platenmaatschappij Universal. Waarom is het daar niet gelukt?

‘Omdat ik dus alles op mijn eigen manier wil doen (lacht). Daar hoorde ik altijd: we gaan het zus en zo doen. Waarop ik antwoordde: gaat niet gebeuren. Of ze wilden zich bemoeien met wat voor pak ik aan moest trekken. Flikker op, ga ik niet doen. Daar was ik vroeger nog veel feller in dan nu. Nu hoef ik niet meer zo te reageren, iedereen weet inmiddels wel hoe ik in elkaar zit. Nederland is aan mij gewend geraakt (lacht). Ik hoorde tot de eerste lichting van de Rockacademie in Tilburg. Laatst zaten we met z’n allen bij De Reünie, dat tv-programma. Al mijn oud-klasgenootjes zeiden: Danny ging dwars tegen het schoolsysteem in en deed de dingen altijd op zijn eigen manier. Het verbaasde me dat die mensen dat hadden onthouden. Daar was ik me niet eens van bewust, maar blijkbaar viel het wel op.’

Ben je bijgelovig? Heb je het gevoel dat je het lot eigenhandig jouw kant hebt opgestuurd?

‘Nee, ik geloof in talent, doorzettingsvermogen en geluk. En je hebt alle drie even hard nodig. Die moeten in een mooie cohesie bij elkaar in die grote stofwolk zitten en pas dan krijg je de explosie. Het is net als met kunstmest. Een beetje een gekke vergelijking, maar dat ontploft alleen als de verhoudingen kloppen. Anders gebeurt er geen kut als je er een vlammetje bij houdt. Als ik niet met een plaat voor mijn kop na elke geflopte plaat dacht: weet je wat, ik maak er gewoon nog eentje, dan was ik dus ook nooit in een voetbalprogramma terechtgekomen. Als ik Johan niet dat mailtje had gestuurd of hij een voorwoordje wilde schrijven, had hij nooit geweten dat er ergens in Middelburg een zanger thuis werkeloos zat. Dat is die mazzelfactor: ineens ben je zichtbaar en gaan mensen je herkennen. En verdien je genoeg geld om er geen andere dingen meer bij te hoeven doen om je hoofd boven water te houden.’

Lees het complete interview in de Nieuwe Revu Special van 2016 of via Blendle.