Nieuwe Revu recenseert: Haldern Pop 2016

Namen als Damien Rice, Daughter, Yak, Glen Hansard en Jack Garratt streken neer op het al jarenlang toonaangevende Haldern Pop festival, vlak over de Duitse grens. Een verslag.

Tekst: Norbert Pek / Fotografie: Jorn Zijlstra

De festivalisering van de zomer is al enkele jaren gaande. Geen weekend of er vinden drieduizend evenementen plaats. De gevolgen daarvan zijn al enige tijd zichtbaar. Muziekfestivals vissen actief in dezelfde vijver. Tegelijkertijd vliegt de prijs voor een boeking omhoog, omdat veel muzikanten nog altijd huilen als ze hun flinterdunne Spotify-cheque krijgen en hoge albumverkopen iets van de vervlogen tijden zijn.

Zeldzaam matig

Toch is Haldern Pop, ook de laatste jaren, een toonaangevend festival gebleken wat dit jaar wederom voor een uitverkochte editie zorgde. De programmering zit altijd scherp op belangrijke nieuwe artiesten en de paar headliners zijn ook dik in orde. Namen als Mumford & Sons, Royal Blood, Edward Sharpe & The Magnetic Zeroes, Yeasayer en Fleet Foxes zag je voor het eerst hier, spelend in een kleine tent.

De naam van zo’n liefhebbersfestival kan ook rondzingen in de internationale scene. Vroeger was het een plek waar je voor iets minder gage neer wilde strijken. Alleen zijn er de laatste jaren vele liefhebbersfestivals bijgekomen. Een regio kan zich niet serieus nemen zonder. De concurrentie is eindeloos. Misschien was het daarom dat Haldern dit jaar een zeldzaam matige editie beleefde.

Lees ook: Op metalcruise met de mötorboot van Lemmy

Aan Damien Rice lag het niet. De flinke headliner kreeg meer dan anderhalf uur de tijd om tig gevoelige snaren te raken. De Ier speelt al enkele jaren in z’n eentje en bleef op die manier ook nu ruimschoots overeind. Het werk van de meest recente plaat My Favourite Faded Fantasy (2014) is al net zo’n vaste waarde geworden als een The Blowers Daughter en The Professor & La Fille Danse.

Praatgraag was Rice ook dit optreden niet. Hij sprak vooral met dynamiek en een heerlijke teringherrie die hij uit z’n gitaar wist te rammen. Zijn oude relatiesores voelt nog altijd actueel. Zijn stem snijdt nog steeds door ledematen. Een intensiteit die later op het driedaagse festival node werd gemist.

Het was soms een dag lang met een levensgroot vergrootglas zoeken naar een optreden dat bezweerde. De genrehoppende jazz van GoGo Penguin begon spannend maar wist de aandacht niet vast te houden. Het lichte Husky was te bleek, Trevor Sensor was een gênante copycat van The Tallest Man On Earth, de weinig opvallende liedjes van Sara Hartmann verdwenen geruisloos in het luchtledige en het handjevol Duitse acts is niet eens het vernoemen waard.

Maar de grootste tegenvaller was wel Jack Garratt. De Engelsman is dit jaar groot doorgebroken met zijn electronische poppy R&B. Jack Garratt is héél erg van nu en weet ook een paar dijken van singles te schrijven met Worry en Breathe Life als uitschieters. Maar wat de multi-instrumentalist op het podium deed was een brute aanslag op de buis van Eustachius. Hij stond in z’n eentje op het podium en zorgde dat alles overstuurd raakte.

Zijn bas was een gruis, de plotselinge gitaarsolo’s hadden teveel spierballen en hij zangschreeuwde zo lelijk dat ook die grote hits onherkenbaar bleken. Het was een constante aaneenschakeling van misplaatst machtsvertoon. Het is te hopen dat Garratt in de toekomst een fatsoenlijke band samenstelt.

Vrolijkmaker

Vrolijkmakender was het optreden van Amber Arcades, de Nederlanders wiens indieplaat internationale lof heeft gekregen. Zangeres en founding mother Annelotte de Graaf memoreerde dat ze zelf driemaal als bezoeker op het festival aanwezig is geweest en was nu in staat om iets moois terug te geven. De indiepop à la Broadcast heeft een aangename dromerigheid en met een single als Fading Lines kan je inderdaad internationaal tevoorschijn komen.

Hetzelfde gold uiteraard voor Michael Kiwanuka. Zijn nieuwe werk werd niet zo broeierig gespeeld als op de nieuwste plaat (die onlangs vijf sterren in Nieuwe Revu kreeg) maar indruk maakte de rootsy soulster wel. Kiwanuka schroomt niet om een verdwaalde Pink Floyd-fan blij te maken met een uitgestrekte intro maar is ook compact met One More Night en Black Man In A White World. De epische afsluiter Love & Hate heeft nog niet het grootste van Paolo Nutini’s Iron Sky maar kan dat over een paar maanden, na flink inspelen, wel hebben.

Glen Hansard had z’n zaken nu al op orde. De ex-Frames frontman heeft naast de traditionele setting een orkestraal gezelschap om zich heen verzameld wat een vol geluid opleverde. Subtiele showman Hansard wist het publiek vrij makkelijk om z’n vinger te winden. Iets wat de Ierse band The Strypes ook lukte.

De vier gitaarjochies putten gretig uit het het werk van Arctic Monkeys en Led Zeppelin, maar moesten hun aardige nummers toch echt compenseren met een uiterst extraverte show. Wat ze op het grote hoofdpodium lukte. Helaas had Julia Holter wel moeite met deze grote plek. Hoe geweldig haar recente album Have You In My Wilderness ook is, de kleine versies van dit werk waren net te lieflijk.

Het is te hopen dat Haldern Pop zich volgend jaar weer herpakt en ook niet voor de makkelijke weg kiest door voor de zoveelste keer een Loney Dear te boeken, een band waar niemand meer op zit te wachten. Toch was de sfeer op het festival andermaal opperbest.

Het voelt nog altijd als een vrijstaat, waar de auto gerust naast de tent geparkeerd mag worden. Maar de oren willen ook wat. De grootste verlossing kwam op de afsluitende avond. Daughter had het geluid meteen uitstekend op orde en wist kleine meisjesgevoeligheid sterk te combineren met een weidse klank.

Maar even ervoor had het festivalhoogstepunt al plaatsgevonden. Het uit Wolverhampton afkomstige gitaartrio Yak wist van de spiegeltent één grote draaikolk te maken. De nummers kwamen binnen als een welkome orkaan. De onvoorspelbare noisy punky rock was retestrak. Komisch dat de Londenaren getourd hebben met het keurige The Last Shadow Puppets want qua intensiteit ramt Yak overal overheen. Het publiek op Haldern liet zich gretig in de harde psychedelische trip meevoeren. Deze ontlading had het festival hard nodig.