'Homo’s moeten juist nu hun ballen laten zien'

De Gay Pride is in volle gang in Amsterdam. Met op 6 augustus het traditionele hoogtepunt, de Canal Parade. Wij spraken directeur Lucien Spee over het vieren van de liefde in een tijd dat de haat regeert.

Tekst: Danny Koks

Een groep bewoners van de binnenstad heeft jullie voor de rechter gesleept en verloren. Waar ging dat precies om?

‘Een aantal inwoners van Amsterdam stoort zich al jaren aan überhaupt alles wat geluidsoverlast veroorzaakt in de stad. Nu hadden ze de Gay Pride aangegrepen om al hun frustraties aanhangig te maken bij de burgemeester. Het ging echt over van alles: te veel vuilnis, te weinig plaskruizen, de muziek gaat te lang door, de muziek staat te hard. En waarom moeten die bootjes zo nodig door UNESCO werelderfgoed varen, kunnen die niet verkassen naar het IJ? Vorige week heeft de rechter gezegd: de Gay Pride hoort thuis in de historische binnenstad. Het is een feest van de individuele vrijheid en die is onlosmakelijk verbonden met Amsterdam.’

Je gaat bijna denken dat onze hoofdstad vol azijnpissers zit.

‘Dat blijkt dus gelukkig niet zo te zijn. Het gaat om een heel kleine groep mensen die zegt te spreken namens de hele binnenstad. Als de halve Prinsengracht nou had geklaagd, was het een ander verhaal. Maar uiteindelijk hebben we het over een groepje van 32 mensen verspreid over de binnenstad. Dus wij gaan gewoon lekker feesten en vieren dat we mogen zijn wie we zijn en mogen houden van wie we willen.’

Een boodschap die in deze tijden van haat en intolerantie misschien wel harder nodig is dan ooit?

‘Precies, wij laten ons niet terug de kast in duwen.’

Excusez le mot, maar daar heb je als LHBT (lesbo, homo, bi, transgender, red.) tegenwoordig wel ballen voor nodig.

‘En die ballen moeten we juist nu laten tonen. Daarom liep ik een paar weken geleden in Parijs vooraan mee met de Marche des Fiertés, de grootste pride walk van Europa. Naast de Nederlandse ambassadeur en de burgemeester van de stad, in een land dat de laatste jaren veel te kampen heeft met intolerante mensen.

Zo laten wij zien: jongens, wij blijven gewoon. Het heeft ons heel veel moeite gekost om uit de kast te komen en dat voelt zo goed dat wij er niet meer terug in gaan.’

Wat proefde jij binnen de homogemeenschap na de schietpartij in Orlando? Angst, terughoudendheid, strijdbaarheid?

‘Die moordpartij was geen aanslag van IS, dat was het werk van een man die gefrustreerd was dat iedereen lekker homo kon zijn en in het wilde weg is gaan schieten omdat hij niet de ballen had om uit de kast te komen. Waar loop je tegenwoordig geen risico? Als je in Alphen aan den Rijn boodschappen gaat doen, kun je ook door een Hollander worden neergemaaid. Tegen eenlingen kun je je nooit beschermen. Voor heel Nederland geldt al jaren het dreigingsniveau substantieel. Dus ook voor de Gay Pride. Niet per se omdat we gay zijn, maar omdat we een heel groot festival vieren. Het Zomercarnaval in Rotterdam is ook een soft target, Sensation in de Arena was dat ook.

Vergeleken met vroeger komen we vaker samen met de politie en de nationaal coördinator terrorismebestrijding: hebben we alles goed doordacht, kan het ergens nog wat beter?’

Ben jij de Gay Pride zelf ook anders gaan beleven?

‘Ik ben de vrijheid die we in Nederland hebben steeds meer gaan waarderen. In 79 landen is het nog altijd strafbaar om homoseksueel te zijn. Dan ben ik heel trots dat ik hier in Nederland gewoon met mijn man kan trouwen. Daarom moet de Gay Pride een symbool van hoop zijn voor al die mensen die deze vrijheden niet hebben. Blijf je ballen tonen, kom uit die kast en claim je rechten.’

Dit jaar vaart er voor het eerst een boot mee met roze 75-plussers.

‘Ouderen die naar een verzorgingstehuis gaan, moeten vaak noodgedwongen weer terug de kast in. Omdat ze anders niet worden geaccepteerd door medebewoners. Laatst hoorde ik dat een verzorgster de poes van een lesbo niet wilde wassen. Alsof zo’n bejaarde vrouw haar wil aanranden. Terwijl dit dezelfde mensen die in de jaren zeventig voor onze vrijheid hebben gestreden. Die mogen we niet vergeten.’