De beste stripper van Beverwijk

Ik ben op weg naar Nick Admiraal, de beste mannelijke stripper van Beverwijk. Zijn agent vertelde me een paar weken eerder aan de telefoon dat Nick een topper is en gaf me zijn nummer.

‘Het is wel echt alleen voor een interview, toch?’ had hij er bezorgd aan toegevoegd.

Ja, ja, zeker.

‘Oké, dan is het goed.’

En nu, wat later, parkeer ik mijn auto voor de deur van zijn appartementencomplex aan een binnenpleintje. Ik bel aan, de buitendeur gaat met een zoemer open. Het is maar een paar trappen op.

Ik vraag me af wat voor iemand Nick is. Is hij de macho die je verwacht dat hij is? De vrouwenverslinder in brandweerpak die elke onoplettende vrijgezelle dame over zijn schouder werpt en zijn bed in sleept? Aan de andere kant: ik heb me weleens laten vertellen dat iemand die stroopwafels sorteert als beroep thuis geen stroopdruppel meer kan verdragen. Misschien werkt dat met strippers wel net zo.

De deur zwiept open en Nick komt breedlachend door de deuropening naar buiten. Hij begint meteen te vertellen dat het een beetje een zooitje is binnen, want hij is wat aan het verbouwen. Ik knik dat ik het begrijp.

‘Wil je wat drinken?’ vraagt hij.

Een glaasje water, alsjeblieft.

Nick knikt en loopt zijn keuken in. Ik ga op de grote bank zitten die midden in zijn woonkamer staat, tussen een bureau vol papieren en een hoekje met hondenvoer en een hondenmand in.

Maar jij bent dus de beste stripper van Beverwijk?

‘Ja, van Beverwijk zeker, ja. 100 procent. Ik heb overal gewoond, maar uiteindelijk kom je hier toch weer terug.’

Heel intiem allemaal

Maar hoe kom je dan terecht in de stripperij?

‘Ja god, weet je: ik zat dus bij Defensie. Ik moest eerst niks hebben van dit hele wereldje. Ik had een goeie baan: ik was sergeant eerste klasse. Maar meerdere vrienden zaten in het danswereldje. Op een bepaald moment vroegen ze me, maar het leek me helemaal niks, bovendien was dat niet echt te combineren met mijn werk, over de hele wereld. Ik ben overal geweest, zeg maar. Heel mooie tijd, maar op een gegeven moment vroeg een van mijn vrienden het, als vriendendienst. Ja, dan geef je toch maar toe. Moest ik dansen in een hotel in Noordwijk, voor het hoofdkantoor van een groot bedrijf. Wat denk je? Allemaal vrouwen. Twee rondes op een blokvormig podium, en dan twee vrije rondes dansen. Maar goed, toen ik aankwam, vond ik het meteen tof. Op die blokken, met een paar dames erbij, iedereen was knap, er was een leuke sfeer. Ik vond het meteen interessant.’

Nick valt even stil en neemt een slok van zijn koffie. Hij kijkt me een keer aan en prutst wat aan de klep van zijn pet.

Maar?

‘Nou ja, toen kwamen de vrije rondes: dansen in het publiek. Dat was wel wat anders dan verwacht, ja.

Oh? Wat had je verwacht dan?

‘Ja god, ik dacht: ik ga er gewoon blind in. Laat het gewoon over me heen komen. Maar ja, dit was heel apart.’

Want wat gebeurde er?

‘Mensen kwamen heel dichtbij, ze kwamen van hun stoel en begonnen mee te dansen. Dan wordt het toch wel heel intiem allemaal. Het waren alleen maar vrouwen. Hoe die dames met me omgingen, daar schrok ik toch wel van.’

Hoe bedoel je?

‘Ja, ze zien je toch als een stuk vlees. Ik had indertijd wel een bepaald beeld van dames, maar dat kon in één keer in de prullenbak. Nagelstriemen op je rug, dat werk.’

Maar toch ben je doorgegaan?

‘Ja, dit was op zich nog wel oké, hoor. Ik vond het ergens ook wel weer leuk.’

Gewoon helemaal naakt

We praten verder over hoe Nick steeds een beetje meer in de stripscene terechtgekomen is. Van dansen op een blok in een speciaal kostuum, naar steeds kleinere outfits, en uiteindelijk dan toch maar gewoon helemaal naakt. ‘Ja,’ voegt hij er gelaten aan toe, ‘als je dan toch bijna naakt bent, dan kan dat laatste er ook nog wel bij.’

Ja, ze zien je toch als een stuk vlees. Nagelstriemen op je rug, dat werk

Ik knik. Ik weet niet of die gedachte bij mijzelf ook op zou gaan, maar ik kan me voorstellen dat je zo denkt als je op een feest staat waar alleen maar vrouwen om je heen staan die hun klauwen in je rug willen slaan. ‘Weet je,’ gaat Nick verder. ‘De vrouwen in ons werk worden heel goed beschermd, daar staan bouncers omheen, en alles. Het is toch een taboe als een man een vrouw aanraakt. En wij lopen erdoorheen, zonder beveiliging, maar die vrouwen zitten overal aan.’

Schrok je daarvan?

‘Zeker. In het begin twijfel je nog: hoe ga je daarmee om? Maar het betaalt wel goed, en nou ja, het gaat best vaak ook gewoon goed, hoor. Zo ben ik erin gekomen.’

Sleutel van hotelkamer

En nu? Heb je ambities?

‘Nah, ik zie het echt als iets tijdelijks. Ik vind het wel heel leuk om te doen. Maar ja, je kijk op vrouwen wordt wel anders, zeg maar.’

Oh, hoe bedoel je?

‘Op een negatieve manier.’

Je vindt vrouwen over het algemeen echt minder leuk?

‘Ja. Het is toch ook een vertrouwensding. Ik had laatst een feest met allerlei vrouwen, de aanbiedingen die je dan krijgt, dat had niks meer met strippen te maken.’

Nee?

‘Nee. En je kan mij niet vertellen dat ze allemaal nog vrijgezel waren. Of je hebt vrouwen die een hotelkamer hebben en dat je dan van meerdere vrouwen gewoon de sleutel krijgt. Of ze bieden bedragen om seks met ze te hebben. Dat soort dingen. En als het nou één keer zou gebeuren, maar het gebeurt zó vaak. En in álle rangen en standen. Dan is het wel moeilijk om een neutrale blik te houden.’

En praat je daarover met elkaar?

‘Ja, zeker. Dat is natuurlijk wel mooi. We maken allemaal hetzelfde mee, dus je kunt het er wel echt met elkaar over hebben.’

Even valt Nick stil. Dan begint hij te grijnzen.

‘Aan de andere kant: we hebben het allemaal druk genoeg, dus de meesten hebben er ook gewoon geen tijd voor, joh.’