De beste clown van Groesbeek

Er zijn weinig dingen waar mensen zo verdeeld over zijn als over clowns. Zijn ze nou leuk, deprimerend of vooral heel erg eng? De geschiedenis heeft een keur aan voorbeelden opgeleverd: Clown Bassie, Pipo de Clown, Kloontje uit het Land van Ooit of horrorclown Pennywise, the dancing clown uit It. Of je nou dolgelukkig wordt als je hem op zijn te grote flappende schoenen voorbij ziet komen waggelen, of er spontaan coulrofobie van krijgt; één ding is zeker: de wereld zit vol clowns, en Theo van Grinsven, of nee, Clown Kwibus, is de beste clown van Groesbeek.

Ik zet mijn auto op de parkeerplaats van zijn eigen speelparadijs, waar jonge kinderen hun kinderfeestjes kunnen houden. Zodra ik parkeer, komt de 73-jarige Theo meteen naar buiten. Voor de gelegenheid heeft hij zich verkleed als Kwibus. Op grote rode schoenen en met clowneske gebaren begroet hij ons en begint hij te lachen. Onhandig waggelt hij voor me uit naar binnen, zijn speelpaleis in. ‘Ik wil je eerst even meenemen hiernaartoe. Wacht, wil je koffie?’

Dank je, zwart graag. Ik loop met je mee.

Van nature heb ik helemaal geen vrolijk gezicht. Sommige mensen lachen altijd, maar ik heb dat niet

Vingervlug

Theo wenkt dat ik mee moet komen naar zijn kantoor, dat hij graag aan me wil laten zien. Als ik binnenstap, duwt hij me een kaartje met een foto in mijn hand, waarop Theo acht verschillende personages uitbeeldt: een goochelaar, een indiaan, een piraat, een gangster, een soort toreador, een soort Hans van der Togt, een ballonnenclown én natuurlijk clown Kwibus.

Potverdorie Theo, dat zijn veel personages.

Theo knikt lachend, terwijl hij zijn clownsjas een beetje rechttrekt. ‘Eigenlijk ben ik begonnen als tafelgoochelaar Manitas, dat betekent vingervlug in het Spaans.’

Kijk aan. Dus jij bent eigenlijk een soort Bassie en Adriaan ineen?

‘Nou ja, dat kun je eigenlijk wel stellen, ja. Of, nou nee, Adriaan was acrobaat natuurlijk.’

Heel even valt het gesprek stil. Dan praat Theo weer verder. ‘Kijk, je kunt het zo gek niet bedenken of ik heb er gestaan. In het hele land. Als je vraagt: Groningen? Rotterdam? Maastricht? Heb ik gestaan. Tilburg? Heel vaak. Ik ben eigenlijk overal geweest.’

Maar hoelang ben je al clown dan?

‘Ja ho, de clown is later gekomen. Die doe ik al 25 jaar. Clown zijn en kinderfeesten organiseren. En dan moet je bedenken: ik doe dit al zo lang, en ik scoor een 9,4 op internet. Dat is echt heel hoog. Maar er is zó veel. Het aanbod is zó groot. En kinderen zijn natuurlijk maar één keer per jaar jarig.’ Theo blijft doorpraten en doorpraten zonder dat ik hem eigenlijk vragen hoef te stellen. Theo ademt geen zuurstof, hij ademt liefde voor clown Kwibus.

Schminktechnieken

Maar goed, 25 jaar geleden bedacht jij Clown Kwibus dus.

Die vraag is koren op de molen van Theo, die energiek begint te vertellen. ‘Nou, die heb ik niet bedacht. Dat werkt anders. Ik ben begonnen, niet met plaatjes of zo, want dat is af kijken van een ander. Kijk, als goochelaar wist ik natuurlijk al heel veel af van schminktechnieken. Ik dacht, ik begin gewoon en dan zie ik het vanzelf wel.’

Oké, want, waar begin je dan?

‘Je gaat gewoon kijken naar je gezicht. Van nature heb ik helemaal geen vrolijk gezicht. Sommige mensen lachen altijd, maar ik heb dat niet. Nu wel, als clown Kwibus. Streepje hier, streepje daar. Streepje onder de ogen. En toen was het ineens een clown, en toen dacht ik dus ineens van, ho es effe, nu kan ik gewoon gaan optreden.’

En toen?

‘Nou ja, ik was al jaren clown,’ mijmert Theo, terwijl hij met zijn hand een beetje door zijn paarse pruik gaat, die onder zijn clownshoedje uitkomt. ‘En toen vroegen er mensen of ik niet op een kinderfeestje wilde komen. Dat heb ik gedaan, maar dat is geen slimme business, want daar kreeg je toentertijd 100 gulden voor. Moest je daar helemaal naartoe. Dus toen dacht ik: hé, maar ho eens effe, dat kan anders. Dus nu laat ik de kinderen allemaal naar mij toekomen. We kunnen hier een paar kinderfeestjes tegelijk kwijt.’

Te rustig

En hou je het na al die tijd eigenlijk nog wel vol?

‘Daar zeg je wat. Jawel hoor! Dit gééft energie! Kijk, ik word wel wat ouder natuurlijk. Zo had ik laatst een blessure aan mijn knie, toen hebben ze dat weer helemaal moeten opereren en onderzoeken. Hadden ze het helemaal opengemaakt en alles.’

En wat haalden ze eruit? Een bos bloemen?

‘Nee. Ja, gewoon. Maar ik hoop dit gewoon nog te kunnen blijven doen, zolang als ik het volhou. Maar goed, genoeg daarover: weet je wat me irriteert? Ik heb hier in mijn speelpaleis het neusje van de zalm. En verdorie: het is te rustig. En ik heb ze van overal hier gehad, hè? Ik heb ze uit Vlijmen gehad, uit Zutphen, uit Apeldoorn, uit Venlo. Ja, en díe zeggen – het zijn niet mijn woorden, hoor – die zeggen: Clown Kwibus is een begrip.’

En jij? Kun jij Kwibus en Theo nog los van elkaar zien? Ik bedoel: zit ik nu te praten met Clown Kwibus of met Theo?

‘Ja, dat is lastig. Kijk, normaal praat een clown niet zakelijk. Maar nu, ja nu ben ik natuurlijk wel – nee, ja, je hebt nu toch Theo, ja. Niet de clown.’

Theo in de huid van de clown.

‘Een clown eet niet, drinkt niet, rekent niet af met de mensen. Een clown doet alleen maar onzin.’

Wat maakt iemand nou tot een goede clown?

‘Uiteindelijk bepaalt het publiek dat. Vinden ze het nog leuk? En ik vraag ook weleens aan mijn mensen hier: als jullie denken dat het niet meer kan, dat ik te oud word, dan moet je het zeggen. Maar ik denk dat het nog wel even kan.’