‘Lokken, opjagen en aanpakken’

‘Kijk, kijk! Die zwarte Audi daar. Hou ’m goed in de gaten.’ Op dringende, fluisterende toon waarschuwt Luuk (37) zijn vriend Armando (30). Synchroon buigen zij zich over het dashboard om de passerende Audi met een nauwlettende blik het parkeerterrein tegenover hen te zien oprijden.

‘Volgens mij is dat die vieze rat,’ zegt Armando hevig ademend. ‘Effe wachten!’ snauwt Luuk. ‘Effe afwachten wat ie gaat doen...’ Luuk grijpt zijn verrekijkertje. ‘Kom maar jochie, stap maar uit,’ fluistert hij uitdagend. ‘Laat jezelf maar zien.’ Het gehijg van Armando wordt zwaarder.

‘Ik zweer het je, dit is ’m!’

Met een hand over zijn lichtgevende telefoonscherm licht hij zijn teamgenoten in. Op een bredere weg, die parallel loopt aan onze straat, staan twee mede-hunters keurig geparkeerd. ‘Jongens, opletten,’ roept Armando commanderend in zijn telefoon. ‘Zwarte Audi, parkeerplaats. Weten niet 100 procent of dit de target is. Wees paraat.’

Met sommige vieze mannetjes voer ik maandenlang smerige chat-gesprekken voordat ik ze zover krijg met mij af te spreken

In de dwarsstraat aan onze rechterkant stappen twee andere hunters uit hun auto. Pal onder de straatlamp steken ze een sigaret op. Een van hen grijpt naar zijn telefoon. Aan de andere kant van de lijn klinkt een furieuze Luuk: ‘Gasten, serieus? Wat de fok doen jullie? Schrijf anders meteen op jullie voorhoofd dat jullie op pedo’s aan het jagen zijn! Stelletje mongolen! Stap terug in die kutauto!’ Luuk hangt op. ‘Pfff, onder een fokking straatlamp nota bene,’ verzucht hij. ‘Ik moet die amateurs ook alles uitleggen. Serieus.’

Na ruim een half uur stilletjes posten in de gezinsauto van Luuk, tegenover de parkeerplaats van het lokale kerkje, stijgt de adrenaline binnen dertig seconden door het dak. Verdeeld over drie auto’s zitten zes volwassen mannen op het puntje van hun stoel om een vermoedelijke pedoseksueel de schrik van zijn leven te geven.

Uit de hand gelopen hobby

Twee uur eerder. In zijn rijtjeswoning ‘ergens in Limburg’ eet Luuk met zijn vrouw en dochtertje (3) een bordje huisgemaakte lasagne. ‘Tien minuutjes op de iPad,’ zegt de dertiger tegen zijn dochter. Met een trotse grijns legt hij zijn hand op haar hoofd. ‘Zie je hoe jong die kids onze tablets en telefoons al in de smiezen hebben?’ vraagt hij cynisch. ‘Om naar van te worden, toch?’ De deurbel gaat. Armando – getatoeëerde handen en een petje op zijn hoofd – schuift aan. Twee minuten later: alweer de deurbel. Nog voordat Luuk zijn laatste hap lasagne heeft weggewerkt, staat zijn keuken vol met mannen van in de dertig en veertig. Luuks vrouw ontvangt hen met kopjes koffie. De mannen grappen en grollen wat met elkaar en mopperen over de laatste corona-nieuwtjes. De bijeenkomst voelt bij vlagen als een gemoedelijke verjaardagsborrel. Hier wordt echter geen feestje gevierd. Iedere aanwezige weet precies waarom hij in de woonkamer van Luuk staat. Over een uurtje zullen de jassen weer worden aangetrokken en gaat de groep op een gezamenlijke ‘pedojacht’: gelokte pedofielen confronteren, opjagen en, ‘indien nodig’, aanpakken.

‘Dit zijn echt niet allemaal mijn vrienden, hoor,’ zegt Luuk lacherig. ‘De meesten van ons kennen elkaar puur van het hunten.’

Het is inmiddels bedtijd voor zijn dochter. ‘Welterusten moppie, papa houdt van jou.’ Als vrouw en kind naar boven lopen, keert Luuk zich weer tot zijn bezoekers. ‘De jacht is weer geopend, jongens!’ roept hij opgewekt, waarna hij de pedohunters naar zijn tuinhuisje begeleidt. Grijzend: ‘Nog effe het jachtschema van vanavond doornemen, boys.’

Pedojagen noemt Luuk, die bij zijn ex-vrouw nog twee kinderen heeft, een uit de hand gelopen hobby. Vijf jaar geleden werd het zaadje geplant, toen hij een telefoontje kreeg van de Kinderbescherming. ‘“Wij vermoeden dat uw 6-jarige dochtertje het slachtoffer zou kunnen zijn van seksueel misbruik,” zeiden ze tegen mij. Ik schrok me de pleuris, want ik wist nergens van. Die vermoedens kwamen voort uit “afwijkend gedrag” dat mijn dochter weleens op school zou vertonen. Ze heeft een geestelijke achterstand waarmee we dat gedrag konden verklaren. Het belletje van de Kinderbescherming was dus vals alarm, maar de schrik zat er stevig in bij mij. En eigenlijk is die nooit meer weggegaan. De wat-als-gedachte heb ik nooit van me af kunnen schudden. Vier jaar lang liep ik ermee rond, tot ik in 2019 overging tot actie. Mijn dochter was inmiddels 11 jaar en spendeerde veel tijd op internet. Ik bleef mezelf maar afvragen: hoe werkt dat dan? Is het voor die viespeuken echt zo makkelijk om met haar in contact te komen en af te spreken? Ik moest het gewoon weten, dus maakte ik een nepprofiel aan in een openbare chatroom. Als 13-jarig meisje voerde ik gesprekken met wildvreemde mannen. Binnen een minuut viel ik zowat van mijn stoel. De allereerste vraag die ik ontving, van een man met een profielfoto van een klein, jong meisje in een seksuele houding: “Hoi, wil jij geld verdienen?” Tien minuten later zat mijn inbox bomvol met dickpics, verzoekjes tot seks tegen betaling, vragen of ik seks met honden wilde, noem maar op. Waar ik voor vreesde, bleek de realiteit. Het is dus echt zo gemakkelijk voor die viespeuken om met onze kinderen te chatten en af te spreken. Ik wil die vunzigheid niet zien, maar wat moet je anders? De andere kant opkijken? We hebben het hier wel over onze kinderen. Sinds die dag slaap ik nog slechter.’

Een speciale ‘hunt-mobiel’

Chatwebsites doen ‘veel te weinig’ aan handhaving, vindt Luuk. ‘Laat me vooropstellen dat de grootste verantwoordelijkheid bij de ouders ligt. Maar je kunt je kinderen niet 24/7 in de gaten houden. Zeker niet met alle telefoons, tablets en pc’s van tegenwoordig. Elke 12-jarige zit op Snapchat, TikTok, noem maar op. Die apps en websites mogen van mij beter controleren op wat zich daar allemaal afspeelt. In deze chatroom hoefde ik me bijvoorbeeld niet eens te registreren. De gehanteerde minimumleeftijd om met wildvreemden in contact te komen is blijkbaar 15 jaar. En dan heb ik het niet over vunzige achterafplekjes op het internet, maar gewoon op heel grote, bekende chatwebsites.’

In zeker tien chatrooms en via WhatsApp is Luuk al meer dan een jaar op jacht. En hij is bloedfanatiek. Met een apart telefoontoestel, zijn ‘hunt-mobiel’, verstuurt Luuk de hele dag door seksueel getinte chatberichten naar hitsige mannen. ‘Ik chat dagelijks van ’s ochtends vroeg tot ’s avonds laat met vieze mannetjes. Met sommigen voer ik vier maanden elke dag smerige gesprekken voordat ik ze eindelijk zover krijg met mij af te spreken.’

Zijn alter ego is Kimberly, een 14-jarig meisje met zwarte haren en bruine ogen. Dat zijn eigen dochter ook Kimberly heet, noemt Luuk ‘een ongelukje’. Voor haar leeftijd heeft de fictieve Kimberly een riante collectie uitdagende foto’s paraat. De profielfoto van Kimberly heeft Luuk van een willekeurig Facebookprofiel geplukt. ‘Gewoon, van een of ander jong meisje uit Amerika. Die zal ik hier nooit mee kunnen beschadigen.’

Het doel van Luuk en zijn team is altijd hetzelfde. ‘Die gasten een beetje lekker maken, doen alsof ik eigenlijk niet durf, maar uiteindelijk toch een afspraakje maak in de buurt.’

In de meeste gevallen wordt Kimberly benaderd in plaats van andersom. ‘Als de pedo’s mijn profielfoto zien, beginnen ze al geil tegen me aan te lullen. “Ben je minderjarig? Nou, daar houd ik wel van,” sturen de meesten al snel. Ik hoef ze amper uit te lokken. Nou ja, soms wel een beetje.’ Over het bespelen van digitale chatpartners praat Luuk alsof het een eeuwenoud ambacht betreft. ‘Ik hou van films, kan mij goed inleven in personages.’ Hij wijst naar zijn werktelefoon. ‘Het jonge, naïeve tienermeisje is mijn personage. Niet te verlegen, maar ook geen grote bek. Als een ouwe vent vraagt: “Zal ik een foto van mijn lul opsturen?” antwoord ik: “Liever niet. Dan ben ik geil en kan ik niks. Ik wil je liever zien.” Het is echt een spelletje. Maar de godganse dag naaktfoto’s en vieze berichten versturen om die gasten uit de tent te lokken, zoals veel hunters tegenwoordig doen, gaat mij te ver. Uitlokken is niet nodig. Een pedo gaat al heel gauw uit zichzelf over de schreef.’

Ik jaag op pedofielen voor alle kinderen, zodat zij niet hetzelfde hoeven mee te maken als ik

Rond dezelfde tijd dat Luuk de jacht opende, riep Armando, een generatiegenoot uit de buurt, via Facebook op om ‘iets tegen dit online-geweld’ te doen. Het motief van Armando is, vergeleken met Luuk, persoonlijker van aard. ‘Als kind zijn mijn zus en ik seksueel misbruikt door onze stiefvader. Ik herinner mij er niets van, maar die ervaring heeft wel zijn sporen achtergelaten. Ik jaag nu op pedofielen voor alle kinderen, zodat zij niet hetzelfde hoeven mee te maken als ik.’

Tijdens confrontaties moet Armando zich geregeld inhouden. ‘Die mensen moet je eigenlijk voor hun kiezen meppen. Maar ik houd genoeg afstand.’ Het chatten laat Armando aan Luuk over. ‘Daar heb ik het geduld niet voor. Als zo’n smeerlap vieze opmerkingen begint te typen, word ik al helemaal wild. Dan wil ik zo’n vent al meteen in elkaar beuken.’

Ook hunter Danny werd seksueel misbruikt. ‘Op mijn tiende door mijn vader en daarna door mijn pleeggezin. Dat is mijn drijfveer.’ De andere hunters noemen hun eigen kinderen en hun afkeer tegen onrecht als motief.

Steeds ‘professioneler’

‘Kimberly’ waren de eerste afspraakjes gemaakt. Op de eerste confrontatie blikken Luuk en Armando terug met gepaste trots. ‘Een groot succes. Nadat we een foto stuurden van een 12-jarig meisje dat uit de douche stapt, wilde hij direct afspreken. Die viezerik kwam helemaal uit Rotterdam. We pleegden zelfs een burgerarrest en hebben hem aangegeven bij de politie. Het filmpje hebben we online gegooid.’

In het begin jaagden Luuk en Armando nog met zijn tweeën, of hooguit met een gelijkgestemde erbij. Dat groeide al snel uit tot een voltallig elftal.

‘Ik kon de gigantische stroom afspraakjes die ik met Kimberly maakte niet meer aan. De pedo’s bleven maar komen, dus zijn wij dit ook steeds professioneler gaan aanpakken. Chatgesprekken en informatie over de daders opslaan, aangiftes doen, meerdere dates op één avond, noem maar op. Het is echt uit de hand gelopen.’

Al zeven keer kwam het tot een daadwerkelijke confrontatie. Trots toont hij een compilatiefilmpje op zijn telefoon. Begeleid door rapmuziek schieten beelden van geschrokken, angstige pedoseksuelen, in de houdgreep gehouden door Luuk en diens kompanen, voorbij. ‘Moet je kijken, die schijterd wist niet wat hem overkwam!’ lacht Armando. ‘De eerste twee keer stond ik stijf van de spanning,’ blikt Luuk terug. ‘Ik wist niet wat ik moest verwachten. Inmiddels is dat gevoel verdwenen. Ik heb genoeg mensen bij me. Ik wil de boel juist een beetje onder controle houden. Wij zijn er niet op uit om iemand te belagen of te mishandelen. Wij zijn geen knokploeg. Wij willen vooral een pittig gesprek met de pedo’s voeren. Ervoor zorgen dat zij schrikken en de volgende keer twee keer nadenken voordat zij zoiets in hun hoofd halen.’

Veel kijkers van Luuks filmpjes op social media smachten naar meer actie. Waarom hebben jullie hem niet op zijn bek geslagen, is een veel gehoorde reactie. ‘Als wij dat zouden doen, mogen wij volgens de reglementen geen filmpjes meer plaatsen op social media en zou ons harde werk voor niets zijn geweest,’ legt Luuk uit. ‘Niemand zou dan zien wie die viespeuk is en wat hij allemaal uitspookt. Maar het blijft onvoorspelbaar, elke keer weer. Wie weet trekt zo’n gozer een mes, of draait een van mijn kameraden door en slaat hem de tanden uit zijn bek.’

Voor Luuk en zijn team is het een succesvolle avond als zij een pedofiel in de kraag vatten en diens eerlijke bekentenis op camera vangen.

‘Dan weten onze kijkers voor wie zij moeten opletten.’ In de praktijk zijn de reacties van Luuks doelwitten voorspelbaar: wegrennen of verstijven. ‘Tja, als er negen mannen met een bivakmuts op je afstormen, ben je een grote jongen als je anders reageert.’

Zijn vrouw vindt de fanatieke klopjacht van haar man ‘prima, zolang het niet uitloopt op een knokpartij’. Een enkele keer moest zij Luuk helpen. ‘Een pedo wilde per se bellen voordat ik met hem mocht afspreken. Hij wilde de stem van het meisje horen. Toen heeft mijn vrouw een hoog stemmetje opgezet en hem opgebeld. Dat deed ze geweldig. “Ik moet fluisteren, want mijn ouders zijn thuis,” zei ze. Daar trapte hij finaal in. De volgende dag grepen wij hem.’

Het is 18.30 uur als de mannen de woning een voor een verlaten. Over een kwartier zou de eerste date van de avond moeten uitstappen op de parkeerplaats van het lokale kerkje. ‘Doe je voorzichtig, schat?’ roept zijn vrouw Luuk na. ‘Tuurlijk moppie. Altijd.’

‘Hij is bloedgeil’

De zwarte Audi staat inmiddels tien minuten geparkeerd op de parkeerplaats als de koplampen weer aanspringen. ‘Kut, hij heeft ons misschien gezien,’ moppert Luuk. Hij trekt zijn bivakmuts van zijn hoofd. Anonimiteit is een groot goed binnen het pedojagen. ‘Mijn vrouw en kinderen hebben hier niks mee te maken,’ verklaart Luuk. ‘Die viespeuken praten ook met elkaar, onderling. Dus ik blijf lekker onherkenbaar.’

De kans dat het vermeende target van de pedojagers hen heeft gespot en daarom niet uitstapte, maar kalmpjes wegreed, is volgens Luuk zeer aannemelijk. ‘Waarom zou hij anders hier parkeren, in the middle of nowhere? Hij heeft die andere gasten natuurlijk zien paffen onder die klotelamp. Kutzooi!’ Luuk baalt, want hij chatte zeker drie maanden lang intensief met zijn 50-jarige doelwit. ‘Ik wist bijna zeker dat deze knakker wel zou komen opdagen. Hij was zo fokking gewillig. “Wauw knapperd, kan nog steeds niet geloven dat je nog maar 14 bent, wauw,” appte hij vanmiddag nog.’

De mannen blijven op hun positie. Over tien minuten staat afspraak numero twee, op dezelfde locatie. Een 24-jarige man uit Maastricht zou zich elk moment moeten melden. Slechts twee dagen chat Luuk met hem. ‘Hij is bloedgeil. Die wilde meteen afspreken. Ik denk dat ie wel gaat komen.’ Het merk auto van het nieuwe doelwit is Luuk onbekend. Iedere passerende voetganger, fietser en auto wordt met argusogen door de zes hunters gevolgd. Maar ook deze keer is het mis. Na drie kwartier op de uitkijk rijden de zes hunters naar de volgende locatie. Voor de ingang van de lokale friettent heeft Luuk – of eigenlijk Kimberly – afgesproken met een 41-jarige Amsterdammer. ‘Hij moet ver rijden, maar dat kan juist een reden zijn om echt te komen. Hier is hij helemaal anoniem.’

De derde en vierde date laten het eveneens afweten. Luuk is zichtbaar aangeslagen. ‘Dit is gewoon klote. De hele avond lopen wachten. Vorige week stonden we ook al op vrijdag- en zaterdagavond twee uur lang voor janlul te wachten. Aan de andere kant moet je blij zijn dat de pedo’s blijkbaar niet meer op echte afspraakjes durven af te komen. Als dit “echt” was geweest, zou het meisje niets zijn overkomen.’

Sinds de mediastorm rond pedojagers hebben Luuk en zijn vrienden steeds minder vaak succes. ‘De pedo’s worden steeds voorzichtiger. Zij lezen dagelijks in het nieuws dat er op hen gejaagd wordt.’ Niet alleen journalisten hebben hun handen vol aan pedojagers. Groepjes georganiseerde hunters schieten sinds 2019 in het hele land als paddenstoelen uit de grond, tot ergernis van de autoriteiten. Uit de talrijke nieuwsberichten over uit de hand gelopen acties blijkt dat het aan een vast profiel ontbreekt. Verveelde tieners uit Amsterdam, een clubje gefrustreerde vaders, overbezorgde moeders, een zelfstandige extremist die grof geweld niet schuwt; de klopjacht op kindermisbruikers woedt overal. De bedreigingen, vernielingen en mishandelingen stapelen zich in duizelingwekkende snelheid op. Het absolute dieptepunt van twee jaar fanatiek pedojagen in Nederland: de fatale mishandeling van een gepensioneerde docent in Arnhem, afgelopen oktober. Na een vermeende oproep in een chatroom voor homoseksuelen, zou de Arnhemmer interesse hebben getoond in een afspraakje met een fictieve 15-jarige jongen. Toen hij daadwerkelijk op die afspraak verscheen, sloegen en schopten de vier tieners die achter het fake-profiel van de oproep schuilgingen de pensionado de dood in. 25 rechercheurs mochten uitzoeken hoe het zo ver kon komen. Sindsdien ligt pedohunten onder een vergrootglas.

Dat gezeik over niet mogen uitlokken hoef ik niet meer te horen. De politie zet toch ook lokfietsen neer

Politieafdelingen door het hele land spreken van intimidatie en geweldpleging. Kortom, een zorgelijk fenomeen, dat veel tijd opslokt. Dat pedojagen inmiddels een gangbaar werkwoord is, noemt justitieminister Ferd Grapperhaus ‘belachelijk’. ‘Wij leven niet in een cowboymaatschappij.’ Maar ook experts vanuit de geestelijke gezondheidszorg maken zich druk. ‘De kans dat een pedofiel in de fout gaat, wordt groter naarmate hij zich eenzamer voelt; sociaal isolement en eenzaamheid zijn risicofactoren,’ zegt Maaike Blok van Reclassering Nederland. ‘Dus indirect draagt deze jacht bij aan delictgedrag. Terwijl de pedohunters het omgekeerde willen.’

Maar of het huidige beleid – serieuze vermoedens van kindermisbruik doorgeven aan de politie – efficiënt genoeg is, is volgens Luuk en zijn team zeer de vraag. ‘De politie doet niet genoeg,’ stelt de pedohunter. ‘Zet eens twee agenten achter een pc in zo’n chatroom. Elke maand zullen ze dan een paar pedo’s vangen. Dat gezeik over niet mogen uitlokken hoef ik niet meer te horen. De politie zet toch ook lokfietsen neer?’ Ondertussen hebben ook Luuk en zijn team hun jachtactiviteiten moeten staken. Onlangs ontving de hunter een brief van het OM op zijn deurmat. Een van zijn doelwitten was niet blij dat hij herkenbaar in een filmpje op social media verscheen en deed aangifte tegen Luuk. Een maximale straf van 40.000 euro en een gevangenisstraf hangen hem boven het hoofd. ‘Ik hoop op een taakstraf. Het is nooit de bedoeling geweest om mensen te chanteren of zwart te maken, of zo.’

De namen Luuk, Armando en Kimberly zijn om privacy- redenen gefingeerd. De echte namen zijn bij de redactie bekend.