‘De Briljanten Van Basten Bokaal gaat dit seizoen wederom naar de naamgever zelf’

Op wat sullige play-offduels na, zit het seizoen erop. Hoogste tijd voor de Struis Awards!

De Gouden Gok. Een spannende aangelegenheid, zeker omdat vlak voor het einde van het seizoen de gedoodverfde winnaar toch nog genoegen moest nemen met een zilveren exemplaar. AZ-speler Jordy Clasie, wiens buurjongen gokte op wedstrijden van AZ, werd op het laatste moment gepasseerd door de Spartaanse Hagenees Tom Beugelsdijk. Van harte!

De Briljanten Van Basten Bokaal. Wederom gewonnen door de naamgever zelf. Was hij als trainer en als FIFA-bons slechts een schim van zichzelf, pas als analyticus komt hij het dichtst in de buurt van Van Basten, de voetballer. Vlijmscherp, vilein, genadeloos; niemand kan aan San Marco tippen.

De Marmeren Menukaart. Leuk natuurlijk, topscorer worden van de eredivisie bij een laagvlieger als VVV-Venlo, maar een veel mooiere eer voor een Griek, pardon Kretenzer, is natuurlijk dat er speciaal naar jou een menu wordt vernoemd. Sinds eind januari kan bij het Venlose specialiteitenrestaurant Kreta een Georgios Giakoumakis-menu besteld worden, compleet met bifteki en gyros. Meteen na de introductie begon zijn neusje voor de goal verstopt te raken, zo geëmotioneerd was de topschutter door deze uitverkiezing.

Het Hoornen Haviksoog. Ook dit seizoen konden we niet om hem heen: de Var. Vanuit Zeist, met een drankje en een knabbeltje bij de hand, zorgt deze videoref bijna elke wedstrijd weer voor ergerlijke momenten. Natuurlijk zijn we blij dat de elektronica haarscherp aantoont of een bal al dan niet over de doellijn gaat, maar we moeten het niet overdrijven. Aanvallers die met een okselhaar buitenspel staan, dienen niet teruggefloten te worden. En het moment dat de Var een streep zet door een goal in de 20ste minuut omdat de aftrap niet op reglementaire wijze is uitgevoerd, lijkt ook niet ver meer. De man op het veld moet in alle opzichten weer leidend worden.

De Monumentale Michels Medaille. Het is natuurlijk makkelijk om de prijs voor de beste trainer aan die van de kampioen en de bekerwinnaar te overhandigen, maar dat is wat al te simpel. En daarom hangen we dit stukje onvervalst eremetaal om de nek van Ron Jans van FC Twente. Eh, Ron Jans, hoor ik u denken. Ja, Ron Jans, die de lach en de ontspanning weer terugbracht bij een van de moeilijkste clubs van het land: FC Twente. Dat ging voor de winterstop gepaard met een rits prima zeges, daarna stokte het ritme enigszins, maar deze medaille pakken ze ’m niet meer af.

De Glazen Gabrich. ‘Goals maken is mijn werk,’ luidden de nu al legendarische woorden van Lucas Pratto tijdens zijn presentatie als Feyenoord-spits. Juist ja. Overigens was de Argentijnse huurling lang niet de enige werkweigeraar in Rotterdamse dienst. Zie ook Steven Berghuis, de winnaar van de Loszittende Steek.

De Craqueléderen Comeback Kid. Hij maakte het nog onnodig spannend, maar tegen het einde van de competitie etaleerde hij weer zijn ongeëvenaarde klasse. Blijf nog heel lang die kicksen aantrekken, Arjen Robben, desnoods tot aan je zeventigste. We kunnen nog niet zonder je!