‘Ik heb de eindstreep gehaald, en ik kan je verklappen: dat voelt goed’

Hoewel ik me op het parkeerterrein zo gruwelijk verslikte, dat ik in het zicht van de haven bijna nog was gestikt in mijn boterham met pindakaas, kan ik jullie tot mijn vreugde mededelen dat men mij gisteren in een vrijwel uitgestorven sporthal te Breukelen een ferme dosis (0,3 ml) Comirnaty (BioNTech/Pfizer) in de linkerbovenarm heeft geïnjecteerd.

Ik wil je wel verklappen: dat voelt goed. Want ik weet weliswaar dat ik officieel pas zeven dagen na de tweede prik (14 juni) voor de volle 95 procent ben beschermd tegen corona, maar met deze eerste prik is de kans dat ik het virus alsnog te pakken krijg (of eigenlijk: het virus mij) al heel wat kleiner. En word ik alsnog ziek, dan veel minder ernstig. Je zou kunnen zeggen dat ik de eindstreep heb gehaald. En daar ben ik dus heel gelukkig mee.

Om eerlijk te zijn, had ik niet verwacht dat ik nu al zou zijn gevaccineerd. Ik behoor tot een beetje amorfe leeftijdsgroep waar niemand zich bijzonder om bekommert, ik heb geen medische indicatie (althans niet dat ik wist) en bovendien: de toevoer van vaccins was zodanig mager, wisselvallig, onnavolgbaar en onbetrouwbaar, dat daarbij vergeleken het vaderlandse covid-testprogramma een wonder van logistieke efficiëntie mocht heten. Ik had er, kortom, een hard hoofd in, en bereidde me mentaal al een beetje voor op een zomer vol omtrekkende anderhalvemeters, vrijwillige lockdowns en code rood voor de vakantie. Want ik had geen zin in nog een keer corona: ik had mijn portie al gehad.

En toen waren plotseling, uit het niets, de jaargangen 61 en 62 aan de beurt. Ze zeiden het op tv! En nog mooier: je hoefde ook niet te wachten op de uitnodiging van de GGD, je kon direct naar de site om een afspraak te maken! Ik geloofde het niet, maar deed het toch. En tot mijn verbazing kon ik na het afvinken van een aantal niet-compatibele aandoeningen inderdaad kiezen uit drie data, drie locaties en een passend tijdstip. Ik prikte Breukelen, 10 mei, 14.30 uur.

In de paar dagen daarna ontving ik alsnog een uitnodiging om de afspraak te maken die ik online al had gemaakt. En een tweede gezondheidsverklaring om in te vullen. Met het dringende verzoek beide documenten mee te nemen naar de priklocatie. En een identiteitsbewijs, niet vergeten. Ik deed het maar braaf, hoewel er bij het maken van de afspraak niet om was gevraagd. En dat bleek heel verstandig, want ik moest in Breukelen een drievoudige controlepost passeren, voordat ik bij de grappige en zachtaardige prikker Samira mijn shot kon komen incasseren. Mensen die geen uitnodiging bij zich droegen, werden zo te zien zonder genade weggestuurd.

Ik voelde me wel een beetje een oplichter, met mijn bij elkaar geraapte stapeltje formulieren, maar blijkbaar had ik niks misdaan, of toevallig net op tijd alle benodigde papieren verzameld, want verder verliep alles tot mijn vreugde vlekkeloos. Ik kan er niet de vinger opleggen, maar toch bekroop mij het gevoel dat het ook heel anders had kunnen aflopen, en lang niet alles verloopt zoals de bedoeling is. Ik wens de rest van Nederland dan ook oprecht een voorspoedige vaccinatie. En krijg je de kans, ga naar Breukelen.