Oud-hoofdredacteur Nieuwe Revu Ton van Dijk overleden

Ton begon in de jaren 60 als leerlingjournalist bij de katholieke krant De Tijd. Hij ging daarna naar weekblad De Illustratie, dat wegens gebrek aan succes fuseerde met het – eveneens slecht lopende – familieblad Revue. Onder de naam Nieuwe Revu maakten Ton en zijn redactie in de jaren 70 een groot succes van het weekblad dankij hun sandwichformule.

Wij spraken Ton (staand links op de foto, genomen tijdens een vergadering met zijn redactie) in 2019 over zijn jaren bij Nieuwe Revu: ‘Onder de noemer Socialisme, Seks en Sensatie hebben wij Nieuwe Revu omgevormd van suf familietijdschrift naar een spannend weekblad. Begin jaren 70 heb ik eventjes politicologie en massacommunicatie gestudeerd in Amsterdam. Dat waren de linkse jaren op de universiteiten, we waren zo rood als de kolere. De tendens op de redactie was: om de massa op te voeden, moesten ook arbeiders toegang krijgen tot nieuws en opinies. Politiek rechts had zijn zaakjes met Elsevier en De Telegraaf goed voor elkaar, maar links had alleen Vrij Nederland en verder eigenlijk niks. Dat stond ons voor ogen: Nieuwe Revu moest een links massamedium worden voor de “lagere klasse”. Zo maakten we ook – met een dikke knipoog – reclame voor onszelf, als het blad voor het klootjesvolk.’

‘Nieuwe Revu had in de jaren 70 de naam een tietenblaadje te zijn, terwijl het bloot in wezen helemaal niet zo’n groot aandeel had in ons tijdschrift. Geïnspireerd door de Engelse linkse boulevardpers met hun page three girls, besloten wij ook één of twee pagina’s met min of meer blote meiden af te drukken. Het was spraakmakend, want bladen als Playboy en Penthouse verschenen in Nederland pas tien jaar later (in 1982 respectievelijk 1986, red.). Panorama deed in die tijd ook wel fotoshoots met meisjes, maar die waren altijd heel keurig en kostten soms wel tien ruggen. Wij kochten onze foto’s gewoon in van bureaus. Je drukte op een knop en kreeg duizend bikinifoto’s waar je uit kon kiezen, met of zonder bovenstukje. En het kostte allemaal niks, 50 gulden per plaat geloof ik. Her en der werden we wel eens beticht van het uitbuiten van het vrouwelijk schoon, maar het waren vooral de jaren van de seksuele vrijheid, zeg maar het tegenovergestelde van de huidige MeToo-tijdsgeest: alles moest mogen en kunnen.’

‘Wij waren ook een van de eerste media die berichtten over het omkoopschandaal rond prins Bernhard. Hij had begin jaren 60 enkele miljoenen dollars aan steekpenningen ontvangen van de Amerikaanse vliegtuigbouwer Lockheed om de Nederlandse regering over te halen om Starfighter-toestellen aan te schaffen. Daar heeft Nieuwe Revu uitgebreid onderzoek naar gedaan. De hoofdredacteuren van Vrij Nederland en de Haagse Post belden mij om te vragen wat wij de komende week zouden melden over de Lockheed-affaire, zodat zij hun eigen politiek commentatoren konden voeden. Nieuwe Revu liep in in die tijd twee, drie straten voorop als het ging om onderzoeksjournalistiek.’