‘Voetbal zonder mijn vader is geen voetbal, toch heb ik ineens zin in het EK’

Tot vorige week had ik helemaal geen zin in het EK voetbal. Het laatste jaar voel ik sowieso minder als ik op televisie naar een wedstrijd kijk. Voetbal was van mijn vader en ik. Voetbal was het plakband dat onze harten bij elkaar hield. Sinds zijn dood is de bal een stuk minder rond gegroeid. En mijn hart ook.

Vijf jaar geleden bezochten mijn vader en ik nog het vorige EK. We reden met de auto naar Lens en zagen in Stade Bollaert-Delelis Engeland van Wales winnen. Daniel Sturridge scoorde in blessuretijd de winnende goal. Mijn vader en ik sprongen een gat in de lucht en daarna in elkaars armen.

Voetbal zonder mijn vader is geen voetbal. Ik las laatst een verhaal over een bejaard stel dat een caravan had gekocht. Ze waren er zo trots op. Op hun caravan, maar twee dagen voor hun allereerste caravanvakantie stierf de vrouw aan een hersenbloeding. Hun caravan was opeens alleen nog maar zijn caravan. En een caravan is eigenlijk alleen maar leuk als je de caravan met iemand kunt delen.

Ook denk ik vaak aan MMA-vechter Khabib Nurmagomedov. In 2020 stopte deze Dagestaanse legende met vechten, omdat hij niet zonder zijn vader door wilde gaan. Het vechten was namelijk hún reis, niet zijn reis. Zijn vader had een vechter van hem gemaakt. De vuisten van Khabib waren ook de vuisten van zijn vader. Maar zijn vader was er niet meer, dus toen beloofde hij aan zijn moeder dat hij nooit meer zou vechten. Voor volk en vaderland voelde anders zonder vader.

En toch heb ik sinds vandaag enorm veel zin in het EK. Misschien komt het door het lekkere weer. Je ergens op verheugen gaat makkelijker als de dagen naar factor 50 en aanmaakblokjes ruiken. Als er een natte zwembroek aan de waslijn hangt. Als de kinderen ijsjes eten en de meisjes mooie boeken lezen in het park.

Ik heb ongelofelijk veel zin in dit EK. Misschien komt het door de zon. Misschien is de zon mijn hart weer wat ronder aan het stralen. Het is bijna 30 graden en er zijn drie wedstrijden per dag op tv.

De armen van mijn zoon zitten vol oranje plaktatoeages en op het balkon staat een opblaaszwembadje vol blikken bier. Mijn vrouw en mijn moeder zijn in de keuken mojito’s aan het maken. Vandaag begint het voetbal. Dan zingen we het volkslied op onze slippers. Over een uurtje is de caravan weer van iedereen. Van de Turkse buurman en van zijn Finse fiancee. Vandaag springen we een gat in de lucht en kan iedereen die er niet meer is gewoon meekijken.