‘Sensatiezucht is een verwerkingsmechaniek voor de harde realiteit’

Sensatiezucht. Een verwijt waar Sommigen mee wapperen wanneer Anderen iets delen waarmee zij niet geconfronteerd willen worden. Vaak in één adem genoemd met ‘respectloos’, een subjectief begrip waar Sommigen graag Anderen aan willen onderwerpen.

‘Sensatiezucht’ klonk ook over de beelden van Peter R. de Vries die bloedend op straat ligt na de zoveelste grensoverschrijdende geweldsdaad van – en ik speculeer hier met enige stelligheid – de Mocro Maffia rond Ridouan Taghi. Respectloos richting familie, vrienden en misschien zelfs wel collega-journalisten, vonden veel pratende hoofden op tv en nog meer gillende Gerda’s op sociale media (die allemaal wel eerst zelf even gekeken hadden voordat ze anderen verwijten gingen maken).

Sensatiezucht is het deels ook, inderdaad. Toen het nieuws over de liquidatiepoging op sportmakelaar, misdaadjournalist, roddelrubriekpresentator, talkshowstamgast en gelegenheidsadviseur van een kroongetuige in de Marengozaak Peter R. de Vries brak, brak kort daarna ook bijna het hele internet. Iedereen wilde acuut weten wat er met een van ’s lands meest bekende meninggevers was gebeurd. Zelfs de NOS-website zuchtte onder de toeloop. GeenStijl lag er bijna drie kwartier uit en daar moet je echt moeite voor doen. Respectloos van al die pagina-verversende bezoekers? Nee. Sensatiezucht: ja. Is dat erg? Natuurlijk niet. We voelen het bij van alles, van ineenzijgende Deense voetballers tot dito tweelingtorens in New York.

De foto van Aylan Kurdi, het aangespoelde Syrische vluchtelingenkindje op het Turkse strand wiens foto ‘Europa moest veranderen’ (zoals de Volkskrant opleggerig kopte) werd tot in den treure vertoond en zelfs nagespeeld. Was dat ‘sensatiezucht’? Als je het naïef uit wil leggen, was het een poging om de schrijnende migratiesituatie rond de Middellandse Zee onder de aandacht te brengen. Als je cynischer bent, was het een morele meetlat om iedereen die niet luidkeels en liefst bij herhaling afschuw erover uitsprak tot onmens te brandmerken, of erger. Niemand gebruikte toen het woord ‘sensatiezucht’ en ‘respectloos’ was je alleen als je de vraag stelde waarom zijn vader per se op een rubberboot via Europa naar Canada wilde, terwijl ze in Turkije veilig waren voor het regime van Assad.

Maar dat dode kind, dat lag daar maar, voor de hele wereld te zien. Zoals Pim Fortuyn ook met de kogelgaten in de kop in alle kranten op de voorpagina stond en na hem priemde het mes in de borst van Theo van Gogh eveneens fier voorop De Telegraaf. ‘AFGESLACHT’, stond er boven. Zoon Liewe was op dat moment 13 jaar. Respectloos? Nee. Shockerend nieuws, relevant voor heel Nederland en ver daarbuiten. Idem Fortuyn. En Aylan Kurdi. Sensatiezucht is een verwerkingsmechaniek voor de harde realiteit. Nieuwsgaring ‘respectloos’ noemen is een sentimentele uiting van onmacht. Ventileer die lekker vrijuit. Weet alleen dat dat óók een vorm van sensatiezucht is.