‘Waarom verzuimen en liegen media zo veel?’

Het klimaatbeleid staat me gigantisch tegen. De overheid ontneemt je de optie om onverschillig te zijn. Je moet het probleem erkennen en zo niet, dan zul je alsnog de maatregelen voelen, de prijs betalen en de grenzen van je vrijheid gaan ervaren. Benzine steeds duurder, CO₂-limieten, wankele apparatuur in je huis om te stoken en te koken.

Idem de coronapas. De overheid forceert op oneigenlijke wijze gewenst gedrag. Bepaalt je bewegingen en onder welke voorwaarden. Dertig seconden oponthoud bij de kroeg om een QR-code te scannen is het punt niet. De wereld van wetten, rechten en ethiek die daar achter ligt, is echter volkomen aan het zicht onttrokken. Mag je nog vrijwillig kiezen of je een experimenteel, haastig gebrouwen en mogelijk onvoldoende effectief vaccin in laat spuiten en zo ja, waarom heb je daarna nog steeds geen vrije toegang tot openbare gelegenheden?

Waarom spreekt niemand over de ethische kaders die vorig jaar nog door de minister benoemd werden, over de grondslagen voor verregaande maatregelen die op gespannen voet staan met artikelen 1 en 11 van de grondwet over discriminatie en zelfbeschikking?

Waarom is er maar één journalist die schrijft dat de coronapas een maatregel is die niet op grondwettelijke fundamenten, medisch belang of democratisch debat tot stand is gekomen, maar is geadviseerd door een consultancybureau dat ongetwijfeld nog veel meer naargeestige toepassingen kan bedenken voor zo’n persoonsgebonden code? Waarom lijkt ‘de wetenschap’ ineens niet meer leidend als er stapels onderzoeken liggen die wijzen op de averechtse effecten van een coronapas op de prikbereidheid, die waarschuwen voor discriminatie en die voorspellen dat polarisatie en tweedeling in de samenleving de uitkomst zullen zijn van een reinheidspas?

Waarom verzuimen – en liegen – media bovendien zo veel? Sigrid Kaag stapte op als minister van Buitenlandse Zaken en kreeg bakken lof toegezwaaid over haar ‘verantwoordelijke’ besluit. Terwijl ze moest opstappen omdat ze ernstig verzaakt had in haar taak om tolken bijtijds te evacueren. Dat kwam omdat de zogenaamde topdiplomate alles fout deed in de aanloop naar de val van Kabul.

Terwijl die zich voltrok, dineerde ze met linkse partijen over de formatie of liep ze letterlijk weg uit de crisisdebatten vanwege de formatie-agenda. Waarom blijft men naar haar refereren als een ‘wereldwijd geroemde topdiplomate’ als ze niet alleen in haar eigen vakgebied opzichtig faalde, maar ook een mes in de rug kreeg van een coalitiegenoot én van de twee bijna-fusiepartijen met wie ze aan haar keukentafel een formatie over links wilde forceren, terwijl de Taliban lachend de kermis van Kabul bezochten?

Beeldvorming bepaalt het beleid. Beleid leidt tot beeldvorming. Waarop beleid vervolgens wordt bijgestuurd. De enige die de ban kan breken, zijn we zelf. Maar ook wij worden gevormd door het beeld.