MMA-vechter Reinier de Ridder: 'In de ring wil ik iemand echt pijn doen'

In zijn maandelijkse zoektocht naar buitenbeentjes stuit Freek van Kraaikamp voor het eerst op een actieve topsporter. Naast fysiotherapeut en sportschoolhouder is Reinier de Ridder vooral tweevoudig mma-kampioen. In die functie groeide hij zelfs uit tot Myanmars publieksvijand nummer 1.

MMA-vechter Reinier de Ridder

Met het zweet op mijn voorhoofd zit ik deze keer in de trein naar Breda, te luisteren naar mijn Headspace, your guide to mindfulness for your everyday life, in een verwoede poging mijn hartslag iets naar beneden te krijgen. In mijn drukke agenda en ondanks mijn intense haat jegens te laat komen, heb ik het gepresteerd mijn interviewafspraak op een verkeerde datum in mijn agenda te zetten. Typisch, juist de afspraak met Myanmars public enemy number one, ONE Championship Fighter of the Year, de huidige ONE-kampioen in de middle- en lightheavyweight en misschien wel Nederlands beste en meest onderschatte vechter van het moment, laat ik een uur wachten. In zijn eigen gym notabene.

Als ik mijn ogen sluit, probeer ik – terwijl de Intercity Direct langs station Lage Zwaluwe raast – te mediteren. Maar ik zie strafrondjes en intense sparsessies met The Dutch Knight langs mijn ogen bewegen.

Reinier de Ridder, 1990, Breda. Tweevoudig mma-kampioen, fysiotherapeut, sportschooleigenaar, echtgenoot en vader. Maar het eerste wat me opvalt als ik de Bredase deur van Combat Brothers openduw, is de intense rust die er heerst. Ik heb vanaf het eerste moment het gevoel dat hij alles onder controle heeft en niets aan het toeval overlaat. Misschien is de 30-jarige Brabander wel de ultieme Dr. Jekyll and Mr. Hyde. De ontspannen, wat introverte, ondernemende fysiotherapeut enerzijds: ‘Ik haat small talk tijdens mijn werk.’ Het beest in de ring aan de andere kant: ‘Wanneer de deur van de kooi dichtgaat, wil ik zijn kop er gewoon van aftrekken.’

En die kop ervan aftrekken, dat doet hij uitermate succesvol. Iets wat in Nederland overigens minder bekend is. Sinds 2018 vecht De Ridder voor ONE, de mixed martial arts-, muay Thaien kickbokspromotie opgericht door voormalig ESPN Senior Executive Chatri Sityodtong en de Aziatische tegenstrever van het in Nederland bekendere UFC, waar vechters als Conor Mcgregor en Khabib Nurmagomedov furore maken. Het maakt hem in Nederland minder bekend, maar een ster in Azië. Er is een reden dat de vechter zich identificeert met de pronounces champ/champ. In 2020 en 2021 versloeg De Ridder de Myanmarees Aung La Nsang opeenvolgend in de middle- en het light-heavyweight-gewichtsklassen, wat op zichzelf haast al een unieke prestatie is. Daarmee is hij een van ONE Championships succesvolste vechters en brengt hem de uitverkiezing van vechter van het jaar 2020. Het binnen twee jaar onttronen van La Nsang in twee gewichtsklassen brengt nog een praktisch gevolg met zich mee. La Nsang is namelijk Myanmars grootste volksheld. Zijn onttroning bombardeert De Ridder tot publieksvijand nummer 1 in het Zuidoost-Azia-tische land. ‘Ik kan voorlopig even niet in Myanmar overstappen als ik naar Azië moet,’ zegt de Bredanaar lachend, zonder enige vorm van spot of ego rustig koffiedrinkend in zijn Bredase gym. Het maakt hem misschien wel tot wie hij is: een van de meest mentaal stabiele en atypische vechters van dit moment.

De man met twee gezichten leent zich perfect voor de Ekte Verhalen-serie van Elitepauper, juist omdat ik in de serie op zoek ben naar mensen die leven buiten het hokje. Die de middenmoot bevechten, in dit geval letterlijke en figuurlijk, en daardoor hun eigen pad creëeren.

Het eigen pad dat ze bewandelen, volledig naar hun eigen waarden. Daarvoor ben ik in Breda dus wel aan het juiste adres, ook al ben ik er een uur te laat aangekomen. Maar ik hoef gelukkig geen strafrondjes te boksen. Het wordt een gesprek met Brabants finest over de leegheid van het bestaan, vechtsport als mindset, de schoonheid van geweld en meditatieve krachten.

Hoe houd je al die verschillende ballen in de lucht?

‘Het is weleens lastig. Ik werk twintig uur in de week als fysiotherapeut, maar die uren kan ik zelf inplannen. Daaromheen kan ik ’s ochtends en ’s avonds trainen. De sportschool kan ik makkelijk vanuit mijn praktijk aansturen. Dat doe ik met een maatje, dat is dus goed te verdelen. Een aantal dagen in de week geef ik in de avonden ook nog les. Het stimuleert elkaar allemaal; je kunt niet veertig uur in de week trainen. Andere vechters liggen de rest van de week misschien op de bank of achter de tv. Dat kost ook energie. Ik hou heel erg van de vastigheid die de praktijk mij geeft. Vaste tijden en een vaste structuur. Als ik geen vastigheid heb, dan wordt het bij mij een chaos. Daarom werk ik met vaste schema’s waarin staat wanneer ik wat doe en waar ik ben. Alles wat ik doe, versterkt elkaar juist.’

‘Het moment dat je de kooi in stapt en die andere getrainde moordenaar ziet. Dat gevoel is met niks te vergelijken’

Iedereen die ik spreek, hou ik tegen de Elitepauper-meetlat: ben je een misfit, een cowboy, een zwart schaap, een nozem, een paradijsvogel, een buitenbeentje of een vrijdenker?

‘Ik vind mezelf wel echt een vrijdenker, net als een buitenbeentje. Ik ben niet iemand die overal tussen past, daar ben ik veel te introvert voor.’

Trek jij meer naar de pauperkant of naar de zogenaamde elite?

‘Ik trek 100 procent naar de pauperkant. Een dingetje waar ik me aan stoor in onze generatie en de uitingen in onze maatschappij is dat het altijd maar moet gaan over dingen die zo duur mogelijk zijn. Op Facebook en Instagram kijken we alleen maar naar de grootste auto’s, de nieuwste tanden en de dikste horloges. Social media schetsen vaak een heel onhaalbaar beeld van de wereld. Dat lijkt het enige te zijn waar het om draait. Dan vind ik het juist wel cool als het een keertje andersom is.’

One Championship | Beeld: privé archief

Maakt dat jou ook een buitenbeentje tussen de vechters?

‘Absoluut. Als je kijkt naar een vechter als Connor Mcgregor, die draagt dat succes met geld en dure spullen helemaal uit. Hij maakt daar zoveel mogelijk show mee. Het draait alleen maar om hoeveel geld hij heeft. Dat trekt mij totaal niet aan. Ik denk dat dat ook geen gezonde staat van zijn is. Dat lijkt me ook niet goed voor je geest op de lange termijn. Om alleen maar je focus op geld en spullen te hebben, dat is een heel leeg bestaan. Het lijkt voor de buitenwereld vaak alsof je heel gelukkig bent door die hele show, maar ik denk dat dat vaak heel anders zit.’

Dat je niet bezig bent met het geld, de dure spullen en de show, maakt dat je een onderschatte vechter voor de buitenwacht?

‘Mensen die in het vechtsportwereldje zitten, weten heel goed wat ik kan en doe, maar het zorgt er misschien wel voor dat ik minder bekendheid geniet bij het grotere publiek. Juist omdat mensen het cool vinden om al die rijkdom te zien. Maar dat is mijn doel helemaal niet. Ik hoef niet het meeste geld te verdienen. Ik hoef niet uit te dragen dat ik de dikste auto rij. Ondertussen rij ik nu zelf een Volvo V70, de ultieme vader-auto. Ik geloof dat mensen die een publieke rol hebben een boodschap kunnen uitdragen en daar kunnen we veel meer uithalen dan dat we nu doen. Natuurlijk is er ook ruimte voor plat vermaak, maar er moet ook gelegenheid zijn voor mensen die iets meer of anders te vertellen hebben dan de verhalen die we nu alleen maar op tv en social media zien. Ik ben er ook wel trots op dat ik anders ben dan de gemiddelde vechters die je op social media ziet.’

Je reageerde vrij enthousiast onder een Elitepauper-post op Instagram met de tekst: ‘Je likes. Je ego. Je spullen. Alles is niets meer dan ballast om vrij te kunnen handelen en te denken. Fuck je selfies, je Facebook-updates en je Instagram-likes. Stap uit je beperkte realiteit, terug in het moment.’

‘Ik denk dat onze generatie, onze maatschappij, zo ontzettend is afgeleid door het kastje dat je iedere dag in je hand hebt. Het is een ontzettend mooi gereedschap om te gebruiken en social media kunnen ook echt iets positiefs zijn. Maar ik denk dat het voor zoveel mensen zo’n ontzettend grote af leiding is voor wat er echt toe doet in het leven. Je ziet ouders met kinderen uit eten gaan en ondertussen de hele dag met hun telefoon voor hun gezicht zitten. Die hebben geen idee wat er bij die kids speelt. Iedereen maakt zich er schuldig aan en ikzelf natuurlijk ook, maar die af leiding mag weleens een betere plek krijgen in ieders leven. Ik denk dat het heel belangrijk is dat we gaan herkennen welke invloed social media op ons leven hebben. Dat er weer een moment van stilte en verveling in je leven is, zonder dat we direct naar die telefoon grijpen. 95 procent van de keren dat ik een patiënt uit de wachtkamer haal, zit iemand op zijn telefoon. Voor elk deel van ons leven is er iets verzonnen om ons te prikkelen. Er is niemand meer die gewoon kan zitten en voor zich uit gaat zitten kijken. Daarom vind ik het heel belangrijk dat je weet welke invloed die telefoon en social media hebben op je hoofd, je gedachten en je dagelijkse bezigheden.’

Een andere veel geciteerde Elitepauperquote luidt: ‘Soms moet je een stukje naar de dood bewegen om echt te voelen dat je leeft.’ Gaat dat voor jou ook op?

‘Met knokken gaat dat voor mij absoluut op. Het moment dat je de kooi in stapt en die andere getrainde moordenaar ziet. Dat gevoel is met niks te vergelijken. Dat is echt een meditatief moment. Er is op dat moment niks anders in de wereld dan jij en die tegenstander. Heel misschien hoor je nog een heel klein beetje wat de coach vanaf de kant roept. Maar op dat moment is er niks anders dan dat. Niet de kids thuis, niet je vrouw, niet de gym, niet je praktijk. Er is alleen maar dat moment.’

Wat is je favoriete deugd?

‘Mensen helpen, in de breedste zin. Dat is ook de reden geweest dat ik fysiotherapie ben gaan studeren. Daarom heb ik ook nooit bedrijfskunde of economie gestudeerd, want voor mijn gevoel ben je dan alleen maar bezig met jezelf en zoveel mogelijk geld verdienen. Als je je leven kunt inrichten met mensen helpen, dan vind ik dat iets heel positiefs. Dat is ook wat ik met de sportschool probeer te doen. De gasten die hier binnen komen lopen, proberen we een positieve ervaring mee te geven. Die gasten leren we zich te ontwikkelen op technisch, fysiek, maar ook op persoonlijk vlak.’

En je favoriete zonde?

‘Mensen pijn doen in de kooi. In mij huizen echt wel twee personen. Ik wil in de ring iemand ook echt pijn doen. Ik wil iedereen die tegenover mij staat kapotmaken, koste wat kost. Ze kunnen zwaarder zijn, groter zijn, sterker zijn, meer ervaring hebben, steroïden gebruiken, maar ze gaan er gewoon aan.’

Heb je beide kanten nodig om jezelf in evenwicht te houden?

‘Het trainen en knokken in de kooi is voor mij de perfecte uitlaatklep om alles in balans te houden. Dat momentje om me leeg te gooien geeft me heel veel rust voor de rest van de dag.’

Benieuwd naar de rest van het interview? Lees het op Blendle.

Misschien ook voor jou:
Het weinig schilderachtige leven van 'Happy Painter' Bob Ross
Interview
  • One Championship, privéarchief