‘Ze schamen zich nergens meer voor, omdat het toch niet uitmaakt’

Ik sta in een ouwe boxershort in onze badkamer. De kraan loopt. Ik maak een kommetje van mijn handen en was mijn gezicht met lauw water.

Dan kijk ik naar mezelf in de spiegel. Ik kijk mezelf recht aan. Dit schijnt een goed iets te zijn. Als je jezelf recht in de spiegel aan kunt kijken. Ik kan het.

Er bevinden zich geen lijken in mijn kast en ook mijn doofpot is al jaren onbewoond. Ik kan prima met mezelf door één deur. En als ik slaap, slaap ik de slaap der rechtvaardigen. Mijn geweten is schoon. Zo ongelofelijk schoon. Mijn geweten is bijkans schoner dan het aanrecht in een Tell Sell-reclame.

Maar heel af en toe hunker ik naar een geweten vol vlekken. Dan wil ik gewoon even mijn naam en mijn ziel door het slijkerigste slijk sleuren. En de volgende dag ontwaken met een geweten dat op een dalmatiër lijkt. Een geweten is natuurlijk een wonderschoon iets, maar wat betonnen tuintegels voor mollen zijn, is een geweten voor macht.

Gisteravond zag ik Ronald Koeman langs de zijlijn staan. Een falende voetbaltrainer met een ontslagvergoeding van 12 miljoen euro. Ik keek naar de geboren Zaandammer en was jaloers op hem. Op zijn zakelijkheid. Zijn vindingrijkheid. Zijn team stond 3-0 achter, maar hij bleef rustig. In zijn onmacht zat waanzinnig veel macht verstopt. Zelfs als Koeman verliest, wint hij. En dat is wat macht is. Machtige mensen zijn niet bang om te falen, omdat hun falen bijna geen consequenties heeft.

Kijk naar Den Haag. Uit betrouwbare bron heb ik vernomen dat er inmiddels geen spiegels meer op Het Binnenhof hangen. Ze zijn allemaal weggehaald. Niemand kan er meer naar zichzelf kijken. Maar ik zie ze soms voorbijkomen op het journaal. De machtigste mensen van ons land. Ze dragen vale pakken en hun falen als gouden medailles. Zalig zijn de gewetenlozen. Ze houden elkaar continu de hand boven het hoofd, opdat wij hun hoorntjes niet kunnen zien.

Ze zijn gezegend met een soort faalzucht. Ze willen falen, omdat in het laten zien van dit onbegrensde falen hun onmetelijke macht zit verstopt. Ze mogen falen. En zo vaak ze willen. Ze schamen zich er ook niet meer voor, omdat het toch niets uitmaakt. Zelfkritiek blijkt uit de mode te zijn geraakt. Ze komen met alles weg. De geur van onverbloemde schandalen is hun nieuwe eau de toilette. Haal het nu in uw parfumerie: Déjà Vu by Complete Farce.

Ik kijk naar mezelf in de spiegel. Ik kijk mezelf recht in de ogen aan. Mijn geweten is schoon en mijn hart is puur. Ik heb twee paar sandalen en nul paar schandalen.

Mijn doofpot is leeg.

En mijn bankrekening ook.