Streek van de week: Zandvoort kleurt rood

Nieuwe Revu belicht vanaf deze plek wekelijks over belangwekkend nieuws uit de regio. Deze keer: hoe een treurige badplaats zijn enige attractie sloopt.

HET MOOISTE MOMENT dat ik ooit in Zandvoort heb beleefd, was die keer dat ik het duindorp in mijn achteruitkijkspiegel gestaag kleiner zag worden en uiteindelijk helemaal verdwijnen. De opluchting die zich meester maakte van lijf en leden, de dankbaarheid die ik voelde; ik zal het nooit vergeten. Weg uit dit depressies aanwakkerende excuus van een badplaats met zijn afbladderende appartementjes en langzaam in de zilte zeelucht wegroestende kutbalkonnetjes. Loop één keer die aftandse wandelpromenade af en je wilt direct daarna het liefst thuis in een warm bad gaan liggen en een schroevendraaier in het stopcontact steken.

Nee, als iemand aan Zandvoort begint, moet ik direct aan dat ene nummer van Metallica denken. The Thing That Should Not Be. Maar goed, dat stuk landschapsvervuiling staat er nu eenmaal wel. De gemeente probeert er met man en macht nog iets van te maken. Die spuuglelijke boulevard bijvoorbeeld, met de charme van een Bulgaars buurtsupertje (waar alles naar tafelzuur en ingedikte yoghurt riekt en het vrouwtje achter de balie meer zwarte gaten in haar gebit heeft dan de kosmos en meer haar op d’r schenen dan een Sasquatch over zijn hele lijf), proberen ze nu een beetje allure mee te geven door twintig (gehuurde!) palmbomen te gaan planten. Dat is een beetje als een man in een jurk hijsen en er een rookmachine op zetten en dan hopen dat de mensen zeggen: ‘Kijk! Petrus aan de hemelpoort! Halleluja!’

Lees ook: Streek van de week: de roekenjager van Noordlaren

Het enige dat een dagje Zandvoort dezer dagen nog draaglijk maakt, zijn de herten. De populaties damherten in de omringende natuurgebieden groeien zo hard, dat de majestueuze beesten de wijk hebben genomen en sedertdien vrolijk rondstruinen op de pleintjes en parkeerterreinen van deze gebarsten steenpuist onder de Hollandse badplaatsen. Het is een prachtig, surrealistisch schouwspel, iets wat je normaal gesproken alleen in Twin Peaks ziet.

Maar Zandvoorters be like wij motten die beesten niet. Want ze vreten de gewassen op en ze maken brokken in het verkeer en de kindjes worden er bang van, of whatever. Dus wilde de burgemeester ze laten afknallen. Maar dat wilde een clubje dierenliefhebbers niet, dus kwam het voor de rechter. Maar die heeft nu besloten ‘Herten nee, weg ermee’, dus hebben de boswachters hun geweren geladen. Die gaan de komende weken knallen als een malle, want op 1 april loopt het jachtseizoen af en voor die tijd moeten ze de hertenpopulatie terugbrengen van drieduizend naar achthonderd. Het bloed zal over de rotondes klotsen. Geweien zullen versplinterd door de wind dwarrelen. En in menig groot, glimmend Bambi-oog zal het licht voorgoed doven. Zodat Zandvoort weer Zandvoort wordt, een kalknagel die maar niet wil genezen.

Tekst: Danny Koks