‘Ik wil een zalm vangen zoals beren zalm vangen’

Het gaat een lange winter worden. Langer dan normaal. We zitten er al midden in. Wat in juni een vooravond was, is in december een nacht. En toch blijf ik positief. Grotendeels omdat ik al heel lang naar een stip aan de horizon staar. Iets waar ik naar uitkijk. Iets wat mij weerbaarder maakt, omdat het de toekomst lichter maakt.

Mijn stip heet Canada. Ja, als deze oneindige crisis achter de rug is, en alle branden en angsten geblust zijn, pak ik het vliegtuig naar Canada.

En het eerste wat ik in Canada ga doen, is een riviertje zoeken. Een rustig riviertje. Niet te wild. Ik hoef niet te kajakken. Nee, ik wil gewoon mezelf uitkleden en naakt een zalm uit het water happen. Dat is hoe ik mijn avontuur wil beginnen. Ik wil een zalm vangen zoals beren zalm vangen.

Dat is natuurlijk wel een dingetje. Beren. Als ik tegen mensen zeg dat ik naar Canada ga, beginnen ze altijd over beren. ‘Er zijn daar beren. Weet je wel wat je moet doen als je een beer tegenkomt?’

Nee, dat weet ik niet. Niemand weet dat. Werkelijk waar alle adviezen zijn verschillend:

- Doe alsof je dood bent. Dit vergt ongelooflijk veel moed, maar weet dat dan elke vorm van verweer nutteloos is.

- Blijf vooral kalm en sta ter plaatse stil. Zet iets op de grond om de beer af te leiden.

- Blijf rustig, schreeuw niet. Zeg iets tegen de beer. Op rustige toon en zelfverzekerd.

- Als de beer een grens overschrijdt en agressief wordt, is het tijd om zelf agressief te worden.

Dan sta ik daar naast een pittoresk beekje, en zie ik plotseling een beer verschijnen. Een beer van 500 kilo. Maar dat zeg ik natuurlijk niet tegen de beer. Nee, het laatste wat je moet doen als je een beer tegenkomt, is over zijn of haar gewicht beginnen. Maar oké, ik laat mezelf vallen en doe alsof ik dood ben. Het werkt niet. De beer bijt in mijn been. Ik pak een iPad uit mijn rugzak en zet deze op de grond neer. Ik moet de beer afleiden. Misschien heeft hij of zij het laatste seizoen van The Crown nog niet gezien. Shit, de beer heeft alles al gezien. Ik moet iets tegen de beer gaan zeggen. Op rustige toon. ‘Ik vind Paddington een veel betere film dan The English Patient.’

De beer begint te grommen. Dat heb ik weer. De beer die ik tegenkom, is heel toevallig de voorzitter van de Juliette Binoche-fanclub. Ik sla de beer. De beer slaat terug. Ik bijt de beer. De beer bijt terug.

Twee uur later loop ik zwaar gehavend een snelwegrestaurant binnen. De barman vraagt wat er aan de hand is.

‘Ik heb met een beer gevochten.’

‘Waarom?’

‘Ik weet het niet, maar voordat ik flauwval, wil ik nog even iets belangrijks aanstippen.’

‘Wat wilt u aanstippen?’

‘Dat het leven bereverwarrend is, meneer.’