Bij de koffie: nog één keer de column over die MH17-carnavalsvierder

Nieuwe Revu heeft een rechtszaak gewonnen, ook wel eens leuk. En natuurlijk meer dan terecht. Het ging om de onderstaande column van Leon Verdonschot, de rechter moest bepalen of het om vrijheid van meningsuiting of smaad en laster ging. Goed, dat eerste is dus het geval.

Het gaat om het vet gedrukte stuk, de uitspraak van de rechter lees je hier.

Woensdag 8 oktober 2014

Beste premier Elio Di Rupo van België,

Kent u de Amerikaanse film The Purge, uit 2013, met Ethan Hawke? Ik dacht altijd dat die zich afpeelde in het jaar 2022, in de Verenigde Staten. De machthebbers van dat moment hebben een bijzondere manier gevonden om criminaliteit tegen te gaan: door het toe te staan. Althans: op één dag in het jaar. Van ’s avonds zeven tot twaalf uur later zijn op die dag alle vormen van misdaad toegestaan. De wet wordt niet alleen niet gehandhaafd, de wet géldt die twaalf uur gewoonweg niet. Het heet The Purge (zuivering), omdat het idee is dat het bevrijdend werkt als eens per jaar even alle stoom van de ketel mag.

Maar goed. Ik heb me dus vergist. The Purge speelt zich helemaal niet af in het jaar 2022 in de VS, maar in het jaar 2014 in België.

Deze week is het namelijk boetevrije week in uw land. Ik verzin dit niet. Boetevrije week. Als je deze week in België te hard rijdt, iemand afsnijdt, bumper- kleeft, mobiel belt achter het stuur of dat allemaal combineert, krijg je geen boete. Death Race 2014. Houdt de politie je al aan, dan krijg je wat de voorzitter van uw politievakbond een vorm van ‘sensibilisering’ noemt.  Meneer, u reed 118 in een woonerf terwijl u zat te appen, zou u dat wel doen – zoiets. Sensibilisering: het woord lijkt niet voor niets op debilisering. De reden van deze staat van anarchie is dat de vakbonden tegen het verhogen van de pensioenleeftijden zijn, of zoiets: Belgische vakbonden lijken immers op Franse, die leggen ook snelwegen of vluchthavens plat voor ieder plan dat niet in hun ouderwetse agenda past. In hun hoofd zijn ze allemaal Britse mijnwerkers onder Thatcher, in een film van Ken Loach. Misschien ben ik een fascist, maar ik vind dat een overheid soms haar gezag moet laten kennen.

In Heerlen wilde een totaalidioot met de naam Jeroen Hazen op 10 november, de dag dat we nationaal de slachtoffers van MH17 herdenken, carnaval vieren. Die datum is namelijk in de visie van kransenvoetballer Hazen en zijn clubje beroepszuiplappen een soort oud en nieuw, en dat kan natuurlijk niet wijken, zeker niet voor zoiets triviaals als een paar honderd slachtoffers. Een carnavalsfeest verplaatsen, dát zou pas een ramp zijn. Hij zei het echt, die Jeroen Hazen: ‘De carnavalisten willen carnaval vieren. Die willen we niet in de steek laten.’ Stel je het beeld voor: een land in stilte, maar op een plein in Heerlen staan een paar honderd feestneuzen het glas te heffen op het leven, al is het maar hun eigen egocentrische versie daarvan. Jeroen Hazen heeft net zoveel moraal als ebola.

Uiteindelijk ging het niet door, werd afgelopen week bekend. Hazen zei dat ‘de maatschappelijke druk’ te groot werd. Zijn subsidie was namelijk ingetrokken. Ik ben benieuwd wat er was gebeurd als Hazen niet was gezwicht, als hij zijn voornemen had doorgezet. Ik mag toch hopen dat zijn demonstratie was verboden. Een groep mannen in feestkleding, aangevoerd door Hazen, op de vlucht voor de ME: dat was pas een polonaise geweest.

Ik ken wel een land waar mensen als Hazen terecht kunnen. Zeker deze week, de week van het onbestraft kinderen omver rijden. Henk Temming zong dat hij er wel over twijfelde, dat België. Dat kan ik me goed voorstellen.”

Groet,

Leon Verdonschot