Frank Lammers: ‘Samenleven met mij is niet makkelijk’

Hoe is dat, met Guus Meeuwis op roadtrip door Amerika?

‘Als ik een afspraak met Guus heb, gaan we meestal eten en te veel wijn drinken. Aan het einde van de avond brabbelt hij iets wat ik niet kan verstaan, vervolgens zeg ik toch “ja” en dan zit ik in een nieuw avontuur. Zo ging dat ook met de roadtrip door Amerika. Guus is een dromer, iets wat ik heel tof aan hem vind. Hij bedenkt iets en dat probeert hij dan echt te verwezenlijken: hij wilde optreden in Olympia in Parijs, hij wilde een plaat opnemen op Abbey Road, hij wilde in de Royal Albert Hall in Londen spelen. Dat is allemaal gebeurd, wat best bijzonder is voor een Brabants menneke. Dit keer had hij bedacht dat hij in New York wilde optreden, maar niet alleen dat. Hij wilde ook nog graag dat Bruce Springsteen met hem mee ging spelen. Tijdens een van onze etentjes zeiden we: “Laten we dat gewoon aan hem gaan vragen.” Dat was het doel. We zijn tijdens zulke missies net twee jongens op schoolkamp, samen op Interrail, zo’n gevoel.’

Op het eerste gezicht lijken Guus en jij nogal andere types. Waar vinden jullie elkaar in?
‘We zagen elkaar in 2005 een keer bij een voetbalwedstrijd van PSV in het Philips Stadion. Een jaar later zou Guus voor het eerst drie keer optreden in het stadion. We kenden elkaar helemaal niet, maar het ging zoals het altijd gaat met Guus. Ik kwam hem tegen, hij zei: “Jij moet de introductiefilmpjes van mijn concerten gaan doen” en ik zei: “Oké.” We zijn Brabanders hè, die zeggen altijd “ja” en kijken daarna pas wat voor problemen dat oplevert. Vanaf dat moment maakte ik vaak de opening van zijn shows en werden we vrienden. Weliswaar ben ik wat rauwer dan Guus, in ons gedrag lijken we wel op elkaar. We zijn allebei ondernemend en immer vrolijk op weg naar het volgende fiasco. Ik zie ons als een soort broers: als ik een bril opzet, dan lijken we zelfs qua uiterlijk op elkaar.’

Ben je net zo’n dromer als Guus?

‘Ik ben helemaal geen dromer, maar heb wel een absurd leven. Daar hoef ik niets voor te doen, het komt gewoon op mijn pad. Er gebeurt altijd wel iets raars wat ik zelf van tevoren nooit had kunnen bedenken. Het verzoek of ik een programma wil presenteren voor Omroep Brabant dat De Kracht van Brabant heet, een rockmusical regisseren op het TT-circuit in Assen over het leven van motorrijder Jack Middelburg. Het vliegt alle kanten op, dat is het leuke ervan.’

Heb je wel ambities?

‘Nee, eigenlijk niet echt. Maar dat hoeft dus ook niet.’

Is het eigenlijk gelukt om Bruce Springsteen te strikken voor een gastoptreden?

‘In aflevering drie van Glory Days zegt een waarzegster tegen ons dat we hem tijdens deze trip niet gaan vinden. Dat was onze cue om te accepteren dat het niet ging lukken, maar eigenlijk was de hele zoektocht naar Springsteen een beetje bijzaak. Het ging, zeker voor mij, veel meer om het grote geheel. Ik hou van geschiedenis en ben nieuwsgierig, dus ik was vooral benieuwd naar de staat van Amerika na vier jaar Trump. Dat is niet best, kan ik je melden.’

Waar schrok je van?

‘New York vond ik enorm veranderd. Ik was er tien jaar geleden voor het laatst en in de tussentijd is het een soort pretpark geworden. Er wonen geen New Yorkers meer, dat is heel gek. Wat er verder in Amerika is gebeurd de afgelopen jaren is volstrekt verbijsterend. Het land is zichzelf volslagen kwijtgeraakt. Er is zoveel armoede, overal waar je kijkt. Vroeger had je zwervers, van wie je wist: die zijn aan de drugs of niet helemaal lekker. Maar dit gaat om een heel andere groep mensen die bijna allemaal werken. Ze krijgen gewoon een salaris, maar de huizen zijn zo duur dat ze toch in hun auto moeten wonen. Dat lokt situaties uit waarbij iemand op een gegeven moment zo boos wordt dat hij rare dingen gaat doen, zoals laatst in de metro in New York. Dat is abject en verschrikkelijk, maar ook begrijpelijk. Als gezinnen niet eens meer een onderkomen kunnen betalen, dan is de boel onhoudbaar.’

Wat vind je van Joe Biden?

‘Mwah. Hij veroorzaakt geen problemen, dat is al winst vergeleken met de vorige dwaas. Trump heeft een hoop kapotgemaakt, zeker in zijn eigen land.’

Is politiek überhaupt een onderwerp dat je interesse heeft?

‘Ja, maar het wordt moeilijker door alle informatie die je vroeger niet kreeg, vind ik. Ik zei altijd: “Politici moeten een beetje saai en betrouwbaar zijn.” Maar dat is allang niet meer het geval. Ik speel in de serie Het jaar van Pim Fortuyn en daarin zie je waar het mis is gegaan. Fortuyn was verre van een politicus en had nooit op die plek moeten gaan zitten. Begrijp me niet verkeerd, het is net zo verschrikkelijk voor onze samenleving geweest dat hij is doodgeschoten, maar als politicus moet je debatteren en tot een besluit komen waarvan sowieso de helft van onze samenleving al vindt dat het kut is. Daar moet je maar net zin in hebben en dat is niet meer aan de hand. Het gaat allemaal maar over: wat doet dit voor mij? De partijen zijn vooral met zichzelf bezig in plaats van waar ze mee bezig moeten zijn, namelijk impopulariteit accepteren en dit land de goede kant opsturen.’

Wat vind jij van het ‘nieuw elan’ van Mark Rutte en Sigrid Kaag?

‘Er is geen nieuw elan, er is meer van hetzelfde. Ik vind het raar dat alles op dezelfde voet doorgaat. En ook dat D66, wat toch een weldenkende partij is, maar akkoord blijft gaan met maatregelen waar je onmogelijk achter kunt blijven staan. Ik vind de PvdA de enige partij die in ieder geval nog een soort van eerlijk is, of je het nu met hun ideeën eens bent of niet. Maar eerlijkheid werkt niet meer in de politiek en dat is een kwalijke zaak. We moeten echt gaan opletten dat we niet met z’n allen de kant van Amerika opgaan, want ook hier wordt alles duurder, de koopkracht vliegt omlaag en er wordt gewaarschuwd voor hyperinflatie. Dat schiet allemaal niet op.’

Baart de huidige toestand van Nederland je zorgen?

‘De toestand van de wéreld baart me ontzettend veel zorgen. Ik heb me altijd verbaasd over de Tweede Wereldoorlog en dat niemand in de periode ervoor iets heeft gedaan, je denkt toch: er is ruimte voor een beetje dapperheid. Maar nu voel je dat zulke krachten zo buiten je eigen bereik liggen. Het verbijstert me hoe slecht mensen in elkaar zitten, dat het onder je neus gebeurt en je er niks aan doet. Ik volg het nieuws bewust niet meer, omdat ik het niet kan aanzien.’

Zou het iets voor jou zijn, zelf de politiek ingaan?

‘Nee, nee. Daar ben ik veel te ongeduldig voor. Ik sta in no time in de Tweede Kamer te schreeuwen, mezelf verbijtend over zoveel domheid.’

Heb je je weleens afgevraagd wat er van je geworden zou zijn als je bed niet in Nederland, maar in bijvoorbeeld Amerika had gestaan?

‘Nee, waarom zou ik dat doen? Het was grappig om tijdens mijn roadtrip met Guus te ontdekken dat ik in Amerika veel werd herkend. De serie Undercover gaat de hele wereld over, laatst in Italië werd ik ook overal aangesproken. Op Time Square in New York kwamen mensen echt in bosjes op me af, absurd.’

Is het internationale balletje door Undercover gaan rollen?

‘Er komt heel voorzichtig weleens een aanbieding door, maar ik ben niet zo makkelijk te vinden, denk ik.’

Je hebt geen manager, geen agentschap, zelfs geen website. Waarom is dat?

‘Ik heb zoiets van: als ze echt willen, dan vinden ze me wel.’

Is playing hard to get een tactiek om jezelf aantrekkelijker te maken?

‘Nee, dat niet. Ik heb al eens een productie gedaan in Amerika, over het leven van George Washington. Dat was hartstikke leuk, maar ik zou er nooit gaan zitten als ik er niet hoefde te werken. Dat is wat je eigenlijk moet doen als je het daar wilt maken, een huis huren en ter plekke auditeren. Maar dat gaat niet gebeuren. Ik zat ook helemaal niet te wachten op internationaal werk. Ik ben al veel weg en mijn dochter doet dit jaar eindexamen. Pas als zij dat heeft afgerond en haar pad heeft gevonden, ga ik eens kijken wat er aan de horizon ligt. Daar heb ik nu nog helemaal geen behoefte aan, maar volgend jaar ziet alles er weer heel anders uit.’

Wat wilde je worden toen je de leeftijd van je dochter had?

‘Voetballer, maar ook niet echt. Ik wilde vooral plezier maken, dingen zien, mensen ontmoeten en het gezellig hebben. Dat is mijn echte ambitie: lief zijn voor mensen en veel geven. Dat heeft me denk ik ook gebracht waar ik ben. Als ik iets doe, dan geef ik mezelf voor 100.000 procent. Maar ik zit niet thuis op de bank te fantaseren over de toekomst.’

Lees de rest van het interview in de nieuwste Revu of op Blendle.

Frank Lammers praat in dit interview onder andere over de kritiek die hij te verduren kreeg toen hij in de Jumbo-commercials ging spelen. ‘Ik denk dat veel mensen het ontzettend stom vonden. Maar het is heel eenvoudig: als freelancer bouw ik geen pensioen op, niks. En zo’n vetpot is het ook weer niet om in Nederland in deze business te zitten, dus ze kunnen allemaal de pot op.’