Recensie: Deadpool

Chaotische superheldenfilm neemt zichzelf werkelijk nergens serieus.

Om Deadpool aka Wade Wilson (Ryan Reynolds) een buitenbeentje te noemen in de wereld van de Marvel-superhelden is de understatement van de eeuw. De voormalige huurling verkreeg na een experiment onder meer het vermogen tot automatische zelfgenezing, maar behield een reeks menselijke eigenschappen die volstrekt niet passen bij een ‘nette’ superheld.

Deadpool is onvolwassen, borderline schizofreen en heeft een grote bek die nooit, maar dan ook nooit stilstaat. Daarnaast blijft hij extreem dodelijk met een voorkeur voor supergrof geweld. In zijn eerste eigen filmavontuur gaat de Merc with a Mouth op zoek naar de man die hem zo gemaakt heeft en het resultaat is net zo verknipt als het brein van de hoofdpersoon.

Tijdens de titelsequentie is al duidelijk dat debuterend regisseur Tim Miller vooral gaat leunen op infantiele flauwekul als hij zichzelf aanduidt als ‘een of andere overbetaalde flapdrol’. Het is geheel in de spirit van de maffe comic, maar opbouw en structuur ontbreken gedurende de hele film dusdanig dat een niet-ingewijde kijker al snel de draad – en de interesse – kwijtraakt tijdens dit spervuur van flauwe oneliners en exploderende hoofden.

Tekst: Vincent Hoberg

? ?

https://www.youtube.com/watch?v=FyKWUTwSYAs