Chazia Mourali: 'Wat ik nu doe, klopt helemaal'

Je wordt zestig dit jaar. Is dat een schrikbeeld voor je?
‘Het is niet dat ik mijn boterham smeer en denk: op mijn verjaardag wordt alles anders. Gek genoeg vind ik het leuk, wat te maken heeft met mijn grote held Oprah Winfrey. Zij is 68 jaar en met de jaren wordt ze alleen maar leuker, mooier en interessanter. Ik heb net een hele uitzending van mijn radioprogramma Goed Ingelichte Kring gemaakt over het werk van schrijver, uitgever en academicus Toni Morrison. Als je interviews met haar terugziet van toen ze al dik in de tachtig was, dan zie je een ongelofelijk gave, krachtige, grappige en mega-intelligente vrouw. Ik kan dan alleen maar denken: leuk, ik ga groeien. Vrouwen die zich zorgen maken over hun leeftijd moeten misschien wat minder blaadjes over uiterlijk lezen en wat meer inspirerende boeken van leuke schrijfsters. Dan word je meer iemand die kijkt naar de wereld en minder iemand die wordt bekeken. Dat zorgt ervoor dat je bepaalde patronen gaat herkennen, iets wat meestal nog niet lukt als je jonger bent. Hoe ouder je wordt, hoe beter je dingen gaat herkennen. Je kunt ze plaatsen en relativeren, waardoor je jezelf er anders toe gaat verhouden. Ik vond het grappig dat Sigrid Kaag naar aanleiding van Internationale Vrouwendag zei: “Ik word steeds radicaler.” Zij is één jaar ouder dan ik en ook een vrouw die met de jaren sterker, ontspannener en meer zichzelf wordt. Het is ook een bepaald soort maatschappij waarin een hoge leeftijd een probleem zou kunnen zijn. In Azië en Afrika is dat heel anders. Toni Morrison schreef dat alle mannen in de kamer opstonden als haar overgrootmoeder een kamer binnenkwam. In de Afro-Amerikaanse cultuur is dat heel normaal, in Suriname ook.’

Zou zoiets ook in Nederland ingevoerd moeten worden?
Lachend: ‘Ja hoor, kom maar door. Het is in ieder geval een leuk alternatief voor mensen die je heks noemen.’

Zeggen mensen dat vaak tegen je?
‘Nou nee, niet in mijn gezicht, maar mensen vinden natuurlijk van alles van mij. Je kunt je waarschijnlijk wel voorstellen dat er in de afgelopen jaren vaak aan mij is gevraagd: “Je bent niet meer op tv, gaat het wel goed met je?” Ik weet niet of je de tijd hebt gehad om naar een aflevering van Goed Ingelichte Kring te luisteren, maar dan zou je hebben gehoord dat wat ik nu doe helemaal klopt. Alles is op z’n plaats gevallen, het is totaal authentiek en ik hoef op geen enkele manier een rol te spelen of me anders te gedragen dan ik ben. Dat is toch iets wat ik heb moeten veroveren. Het kwam niet naar me toe in de vorm van een cadeau met gouden papier.’

Met wat voor gevoel kijk je terug op je carrière?
‘De buitenwereld denkt waarschijnlijk dat ik de hele tijd iets anders doe: goh, het ene moment is ze op televisie bij RTL, dat is allemaal één groot feest en nu doet ze ineens iets heel anders op de radio. Voor mijzelf zitten er wel degelijk enorme constante kernwaarden in, omdat ik ook bij RTL altijd alles met hetzelfde plezier en dezelfde authenticiteit heb willen doen, voor zover dat mogelijk was. Op het moment dat ik dat voor mezelf niet meer kon waarmaken, zei ik gewoon nee, ook als daar een prijs voor moest worden betaald. Als ik nu kijk naar de tijd dat ik bij AT5 werkte, lijkt dat nog het meest op wat ik nu doe.’

‘Vrouwen die zich zorgen maken over hun leeftijd moeten misschien wat minder blaadjes over uiterlijk lezen en wat meer inspirerende boeken van leuke schrijfsters’

Hoe komt een studente Frans überhaupt terecht bij de televisie?
‘Mijn Tunesische vader was journalist bij de Wereldomroep. Hij maakte het Arabische programma en was vaak op wisselende tijden weg. Ik wilde een normaal leven en niet in het weekend werken, dus de mediawereld leek me niets. Het werd een studie Frans, waarbij mijn aandacht steeds van het een naar het ander werd getrokken. Het ene moment deed ik een werkgroep Internationaal Recht, dan dook ik weer in de film- en televisietheorie om vervolgens een half jaar alleen over de Franse filmregisseur, auteur en feminist Marguerite Duras na te denken. Mijn studiegenoten zeiden: dat wordt niks met jou, je hebt geen commitment naar één onderwerp en doet alleen maar wat je leuk vindt. Mijn vader zag mijn worsteling en zei tegen me: “In de journalistiek kun je dat doen, de ene dag economie, dan weer mode, dan weer politie.” Niet lang daarna was ik enorm aan het spijbelen van het schrijven van mijn scriptie en zag ik op tv een reclame waarin je Paul Witteman, Koos Postema, Sonja Barend en andere coryfeeën voorbij zag komen, met daaronder de tekst: “Wil jij dit ook, dan moet je nu schrijven!” Dat leek me beter passen bij die belangstelling van mij die maar niet één kant op wilde, dus ik heb een brief geschreven. Toen mocht ik meedoen aan een talentenjacht voor tv-journalisten die ik heel erg niet heb gewonnen, maar ik ontdekte daardoor wel hoe leuk ik filmen en interviewen vond. Hier en daar ben ik stage gaan lopen bij de radio, die jongens stuurden me door naar Ireen van Ditshuyzen die TV3 maakte en zo rolde ik van het een in het ander.’

Benieuwd naar de rest van het interview? Je leest 't in de nieuwste Revu. Vanaf vandaag verkrijgbaar!