Voetbaltrainer Pieter ‘The Champ’ de Jongh: ‘I can no answer give als je not clear Englisj spiek’

De dag na de finale van de Chibuku Cup werd ik opnieuw gebeld door de president van Zimbabwe. Hij wilde me ontmoeten, samen met de ceo en de voorzitter van FC Platinum. De afspraak was op een geheime locatie. Ik moest naar een hotel komen in de hoofdstad Harare, zes uur rijden van Bulawayo. De volgende ochtend werd ik daar opgehaald en in een auto met geblindeerde ramen naar een van de huizen van de president gereden.

Toen ik aankwam, wist ik niet wat ik zag. Een gigantische villa. Echt gigantisch. In Swaziland had ik een groot huis, maar dit huis was wel vijftig keer zo groot. Eindeloos veel kamers, een binnen- en een buitenzwembad, een enorm landgoed eromheen, overal personeel. De ceo, de voorzitter en ik moesten ongeveer een uur wachten, maar toen kwam hij. De president was een oudere man, achter in de zeventig. Mooi pak aan. Hij zei weinig en als hij sprak, was het in korte zinnen.

Hij kwam meteen ter zake. ‘Ik wil je als coach voor Platinum.’ Dat was geen verrassing natuurlijk. Ik had me goed voorbereid op dit gesprek. Na het winnen van de beker was mijn onderhandelingspositie ijzersterk, ik kon vragen wat ik wilde. Ik legde mijn eisenpakket op tafel: ‘Om te beginnen een mooi huis. Verder een goede auto, een fourwheeldrive. Een tankpas. Verzekeringen. Vijf vluchten per jaar van Zimbabwe naar Kenia. En het meest uitgebreide tv-pakket dat er is, zodat ik het voetbal over de hele wereld kan volgen.’

Op alles wat ik vroeg zei hij ja. ‘Je krijgt net zo’n huis als de directieleden van de mijn. Vlakbij is een restaurant, op loopafstand. Alle managers eten daar. Ontbijt, lunch, avondeten. Je kunt er je kleren laten wassen, alles.’ Ik kreeg dezelfde auto als de directeuren van de mijn, een luxe Toyota. Toen ging het over mijn salaris. ‘We betalen 15.000 dollar,’ zei hij. ‘Bruto.’

‘Nee, daar kom ik niet voor. Ik wil het netto hebben.’

‘Dat kan niet. Niemand verdient dat hier.’

‘En ik wil een driejarig contract,’ ging ik onverstoorbaar verder. ‘Plus 50.000 tekengeld.’ Ondertussen zag ik de ceo en de voorzitter met hun hoofd schudden. Het gesprek ging helemaal de verkeerde kant op, vonden ze, maar ze durfden niks te zeggen. Die ceo verdiende zelf misschien 1500 dollar, wat niet slecht is in Zimbabwe. De voorzitter kreeg meer, want die had een hoge functie binnen de mijn.

‘Ik ben druk, ik moet weg,’ zei de president opeens. Hij stond op, gaf me een hand en zei: ‘Drie jaar contract, geen probleem. Salaris 15.000 netto, geen probleem. Tekengeld 50.000, geen probleem. Als je nu tekent, staat het tekengeld voor de kerst op je rekening.’

Club van de mijn

Platinum is een nette club. Het is de club van de mijn, de club van de president. Ze houden niet van negatieve publiciteit. Toen de president weg was, zei de voorzitter tegen me: ‘We hebben een protocol rondom sociale media.’ Ze hadden allerlei richtlijnen opgesteld. Of ik even wilde tekenen voor akkoord. Toen ben ik heel duidelijk geweest. Ik zei: ‘Jullie benaderen mij. Vanwege de persoon die ik ben en vanwege de coach die ik ben. Ik post als een privépersoon en ik post wat ik wil. Als je dat niet wil, moet je mij niet nemen.’

De volgende dag kreeg ik het contract via e-mail toegestuurd. Ik liet er mijn advocaat nog even naar kijken en we waren akkoord. En inderdaad, voor de kerst stond het tekengeld keurig op mijn rekening.

Op dat moment had ik bij Highlanders nog twee wedstrijden te spelen. Om onrust te voorkomen, vertelde ik niemand dat ik bij Platinum had getekend. Natuurlijk was geld belangrijk: ik had een geweldig contract uit het vuur gesleept. Reken maar uit, inclusief tekengeld praat je over een totale waarde van 590.000 dollar. Netto.

Maar het ging niet alleen om geld. Ik wilde meespelen om de titel, en dat kon bij Platinum. Ik wilde Champions League spelen, Platinum had zich daarvoor geplaatst. Tegelijkertijd wist ik dat Highlanders het moeilijk zou krijgen. De club had nooit geld, alles moest van sponsors en supporters komen. Ik was ervan overtuigd dat ze spelers kwijt zouden raken en niet de middelen hadden om goede vervangers te halen. Highlanders had zich via de beker wel geplaatst voor internationaal voetbal, maar ik wist dat ze niet zouden meedoen omdat het te duur is. Als ik zou bijtekenen bij Highlanders, kon het alleen maar slechter gaan.

Highlanders kwam nog wel met een sterk verbeterde aanbieding. Ik had toen al getekend bij Platinum, maar dat wisten ze dus niet. Om tijd te rekken, zei ik dat ik met familie in Nederland wilde overleggen. Ondertussen verschenen er grote stukken in de krant: ‘Blijft hij of blijft hij niet?’ Er werd flink gespeculeerd: veel mensen waren ervan overtuigd dat ik zou blijven, anderen wisten zeker dat ik weg zou gaan. Ook de naam van Platinum werd genoemd. Supporters en journalisten spraken me er voortdurend op aan, dat bracht toch wel extra druk met zich mee.

Een week na de laatste competitiewedstrijd, het was inmiddels eind december, ging ik terug naar Kenia. Eerst vloog ik van Bulawayo naar Johannesburg. Nadat de exit-stempel in mijn paspoort was gezet, stuurde ik Nhlanhla, de ceo, een e-mail waarin ik aangaf dat ik niet inging op zijn contractvoorstel en dat ik Highlanders ging verlaten. Eenmaal aangekomen in Johannesburg, een uurtje later, plaatste ik een tweet, gericht aan de fans: ‘Big thanks to the Bosso family for the cooperation and the great success we had together. Only I go from 1 January 2020 for a new challenges. Thanks for the great time.’ Toen ik landde in Kenia las ik de reacties, de meeste waren positief. Iemand schreef: ‘Farewell Coach... we will always remember you... THE CHAMP.’

Benieuwd naar de rest van het artikel? Je leest 't in de nieuwste Revu.