Recensie: The Hateful Eight

Aan bravoure ontbrak het Quentin Tarantino in elk geval niet. The Hateful Eight, zijn achtste film, moest en zou geschoten worden in Ultra Panavision 70mm, een wide-screen formaat dat al een halve eeuw in ongebruik is.

Producent The Weinstein Company stak miljoenen in het opsporen en restaureren van de noodzakelijke projectoren en het trainen van operateurs voor de speciale vertoning in een gelimiteerd aantal filmtheaters. Ennio Morricone, de inmiddels hoogbejaarde meester van de klassieke spaghettiwesternmuziek, zou voor de film zijn eerste westernsoundtrack opnemen in veertig jaar. ‘This movie is gonna be epic,’ riep Tarantino tegen wie het maar horen wilde.

De lengte van zijn western is dat zeker, de normale versie duurt net geen drie uur. Maar heeft al die heisa nou ook een goede film opgeleverd? De opening is veelbelovend. Premiejager John Ruth (Kurt Russell) neemt tegen zijn zin twee lifters mee in zijn gehuurde postkoets. Liever had hij concullega Warren (Samuel L. Jackson) en nerveuze zuiderling Mannix (Walton Goggins) langs de weg laten staan vanwege de lucratieve gevangene die hij met zich meevoert, outlaw Daisy Domergue (Jennifer Jason Leigh). Een naderende sneeuwstorm doet het gezelschap noodgedwongen overnachten in een saloon in de besneeuwde bergen van Wyoming. De aanwezigheid van een sinistere groep mannen doet de spanning daar alleen maar stijgen. Heeft iemand plannen om Daisy te bevrijden? En kan het iemand wat schelen? Niet echt.

Lees ook: Politie wil Quentin Tarantino’s nieuwe film ‘The Hateful Eight’ boycotten

Met The Hateful Eight heeft Tarantino waarschijnlijk zijn saaiste film tot op heden afgeleverd, met een lang uitgesponnen verhaal dat zó ramvol ellenlange dialogen zit dat het wachten op de – uiteraard onvermijdelijke – geweldsexplosie haast ondragelijk wordt. Een grap met een openwaaiende deur wordt dusdanig vaak herhaald dat je bijna denkt in een sketch van André van Duin te zitten. ‘Blaffer op de grond en handen omhoog, bleekgezicht.’ Het wordt nog net niet gezegd. De overdaad aan overbodige herhalingen en flauwekul doet bijna vergeten dat er heus wel wát te genieten valt, zeker voor fans van de regisseur. De Red Apple-sigaretten komen voorbij, talloze quotes die refereren aan vorige Tarantino-films en hele shots en scènes die verwijzen naar Reservoir Dogs, Kill Bill en Inglourious Basterds.

Leuk voor die fans dus, maar aan The Hateful Eight als geheel voegt het allemaal niet veel toe. Drie uur is gewoonweg veel te lang voor een simpel verhaaltje dat zo lijkt te zijn weggeplukt uit het oeuvre van Agatha Christie. Wie zich echt verveelt, kan gaan tellen hoe vaak er nigger wordt gezegd, want dat filmrecord verbreken Tarantino’s karakters hier met groot gemak. De echte liefhebber moet dan wel naar EYE Amsterdam, de enige bioscoop waar de speciale 70mm versie van 187 minuten wordt vertoond.

* *

Tekst: Vincent Hoberg