De beste aanstormende strafrechtadvocate van Noord-Brabant

De zon schijnt in Eindhoven terwijl mijn trein aankomt op station Strijp-S. Ik wandel tussen de industriële oud-Philipsgebouwen door, die tegenwoordig niet meer volzitten met mensen die transistorradio’s solderen, electroschroevendraaiers aanslijpen of salarisadministraties herberekenen, maar die bevolkt worden door mensen in vrolijke overhemden, met hipsterbrillen en dito baarden, die in gezamelijke werkruimtes koffietjes drinken met andere jonge zelfstandigen, en onderwijl heel erg in mogelijkheden denken terwijl ze de socials in de gaten houden. Het is ook de thuisbasis van Leonie van der Grinten, die een paar jaar geleden een statig advocatenpand verruilde voor een gezamenlijke werkruimte, en haar toga aan een haak naast een flexbureau hing, vanaf waar ze niet alleen haar pleidooien voorbereidt, maar ook haar weblog Meester Leonie bijhoudt – en alle andere activiteiten die daarbij horen.

Toen ik begon met mijn studie dacht ik dat strafrechtadvocaten echt bizar veel geld verdienden

Alles digitaal

Vrij snel nadat ik me gemeld heb bij de balie, komt het vrolijk lachende hoofd van Leonie om de hoek. Ze neemt me mee naar haar werkplek, waar het betrekkelijk rustig is. In de verte, achter een enorme kamerplant, zit een man iets met vormgeving te doen. In de hoek lamineert een mevrouw wat blaadjes. Leonie loodst me naar een glazen vergaderkamertje, en loopt zelf naar een automaat en vraagt of ik wat wil drinken. We drinken allebei koffie.

Hé, maar jij bent dus de beste jonge advocaat van Nederland?

‘Nee, nee, zo is het ook weer niet. Nee, ik ben in 2017 uitgeroepen tot het aanstormend strafrechttalent van de provincie Noord-Brabant. Ik denk dat je daarop doelt. Nou ja, in 2018 stond ik dan wel weer in de finale van Legal Women of the Year, dat is dan weer wel van Nederland.’

Vooruit. Met de beste jonge strafrechtadvocate van Brabant komen we een heel eind, toch?

‘Akkoord.’

Maar, goed, oké, dat even daargelaten. Als ik aan advocaten denk, dan denk ik toch vooral aan statige grachtenpanden, mensen in dure auto’s en horloges waar een normaal mens een hypotheek voor moet nemen. En hier zitten we dan, in een vergaderkamertje naast een flexbureau. Het is allemaal niet echt een ehh, met alle respect, een conventioneel advocatengebeuren hier.

Ik twijfel of mijn vraag misschien te snel was. Of ik haar flexbureau beledigd heb, en nu een zaak aan mijn broek heb hangen, maar Leonie begint te lachen, en ze knikt.

‘Ja, precies. Ik vind dat ook te gek aan dit pand. Dit pand heeft gewoon een moderne uitstraling, in tegenstelling tot, nou ja, alles wat je opnoemt. Heel simpel voorbeeld: ik heb ook geen archief. Ik doe alles digitaal. Pleiten doe ik vanaf een laptop.’

Daar zullen de rechters dan wel weer wat van vinden?

‘Ja, dat vinden ze soms wel moeilijk. Niet overal – echt te belachelijk voor woorden – niet overal in alle rechtbanken is er binnen wifi. Maar goed: ik heb een zo goed als paperless office. Dat is volgens mij hoe de toekomst eruitziet. Kijk, daar.’

Fucking moe

Leonie wijst naar een paar tafels verderop, waar een zwart stuk textiel over een ladenkastje gedrapeerd is. ‘Kijk, haar ligt mijn toga vandaag. Nou, prima toch. Het past bij het soort advocaat dat ik wil zijn.’

En jij hebt geen ambitie om bij een chique kantoor te gaan?

‘Daar kom ik vandaan. Daar heb ik in loondienst gewerkt – en dat was fantastisch, maar het gaf me niet de vrijheid die ik wilde om mijn werk als advocaat te combineren met mijn blogs en mijn lezingen, mijn ehh, nou ja, mijn Meester Leonieactiviteiten.’

Ja, precies. Maar het is toch ook wel weer gek, een advocaat met zo’n grote pr-machine?

‘Tja, weet je: dat was eigenlijk helemaal niet de bedoeling. Laatst zei iemand ineens tegen me dat ik echt een beetje een eigen merk heb opgebouwd. Dat is op zich mooi, want ik krijg er extra klanten door, maar daar was het in den beginne helemaal niet om te doen.’

Want waar was het om te doen?

‘Er is zó veel onduidelijkheid over het werk dat wij doen. Al die vooroordelen die er over ons beroep bestaan. We zouden allemaal in statige grachtenpanden wonen, allemaal grijze mannen zijn in driedelig pak...’

Want, even voor de duidelijkheid: jij bent geen grijze man in een driedelig pak.

‘Ja precies. Maar dat beeld bestaat wel. En dan hebben we natuurlijk nog witwassen, maffiamaatjes, foute mensen die net te close zijn met hun cliënt, dat werk. En dan heb je ook nog de misverstanden over het rechtssysteem zelf. Dat Nederland veel te mild straft, levenslang is helemaal niet levenslang, nou ja, zo kan ik nog wel even doorgaan. En daar moest ik elke verjaardag, ieder feestje weer tegenin gaan. Werd ik echt fucking moe van. Dus toen dacht ik: ja, god, misschien is het een idee om dat moment voor te zijn. Om tekst en uitleg te geven. Daarom ben ik vijf jaar geleden met Meester Leonie begonnen.’

Echte vrijheid

Is dat dan jouw missie?

‘Mijn missie is om het strafrecht en de maatschappij op een toegankelijke manier dichter bij elkaar te krijgen.’

En is dat een grotere ambitie dan het leven als strafrechtadvocaat?

‘Het één gaat denk ik niet zonder het ander. Ik zou niet weten hoe ik dit zou moeten doen als ik geen strafrechtadvocaat zou zijn.’

En jij? Had jij zelf vooroordelen?

‘Toen ik begon met mijn studie? Zeker. Ik dacht dat strafrechtadvocaten echt bizar veel geld verdienden.’

Even valt het gesprek stil. Leonie roert een keer in haar koffie en begint dan te lachen. ‘Ja, dat valt dus vies tegen.’

Dat zal je altijd zien.

‘Ach, daar kom je al vrij snel achter. Maar ik vind het te gek. Vooral op deze manier. Ik kan naast mijn advocatenwerk lezingen geven, masterclasses pleiten geven, andere masterclasses, bloggen, dagvoorzitten, social media, dat soort dingen. Het is echte vrijheid. En mensen vinden het fijn. Ze weten me te vinden daardoor. Ze weten op wie ze zich intekenen.’