James Worthy: 'Ik vind het prima om te zweten, zolang ik maar kan blijven eten'

2023 was vooral het jaar waarin mijn vrouw 12 kilo verloor. Laat ik beginnen met te zeggen dat ik ongelofelijk trots op haar ben. Ze ziet er prachtig uit en hoeft mijn kleren niet meer te dragen. Ze past haar eigen kleren weer. Al mijn kleren ruiken naar haar parfum. Hout en musk en vlinders.

Ik ben dus de ietwat pafferige partner van iemand die, met behulp van discipline en zelfliefde, een volgroeide peuter van zichzelf heeft af weten te halen. Mensen zien haar ongezondheid krimpen en mijn lichaam vooral erg stilstaan. Ze begrijpen het niet. Ik zie ze denken:

‘Zij kan het. Waarom kan hij het niet?’

Ik ben een man van drieënveertig jaar oud. Een man die drie keer per week sport, zodat hij de rest van de week van het leven kan genieten. Dat is wat ik doe. Ik sport, zodat ik kan zondigen. Ik vind het prima om te zweten, zolang ik maar kan blijven eten. Hierdoor ben ik fit, maar wel tien kilo te zwaar. Ik ben dus de vadsige partner van iemand die wel voor zichzelf kan zorgen. So be it. Ik ben zelf ooit ook dun geweest. Ik weet wat ik ervoor moet doen en ik weet wat ik ervoor moet laten. Dit is mijn keuze. Ik word simpelweg gelukkig van bokkenpootjes, pizza en honingdrop. Ik word gelukkig van winegums, chocolade en de geur die uit een vers opengetrokken zak chips komt. Ik wil een huisje van slagroomtaart, saucijzenbroodjes en kroketten in het bos bouwen. ‘Jeetje, jouw vrouw is goed afgevallen. Wanneer ga jij beginnen?’ vroeg een eerlijk iemand laatst. Ik ben dol op eerlijke mensen, want tegen eerlijke mensen mag je ook eerlijk terugdoen. ‘Mijn vrouw is de beste en ik ben trots op haar. Ik draag haar op handen. Nu al helemaal, weet je wel? Maar haar droom hoeft niet per se ook mijn droom te zijn. Men denkt steevast dat geliefden synchroon moeten dromen, maar ik heb andere dromen. Dat is wat een relatie is. Ik steun haar in het behalen van haar doelen, maar haar doelen zijn haar doelen. Alles wat zij doet, hoef ik niet te doen. Liefhebben fietst niet op een tandem. Ik fiets een kant op en zij fietst een kant op en uiteindelijk komen we elkaar weer een keer tegen. Maar ik snap je. Ik snap je heel goed. Zij is een zelfrestaurerend schilderij. Zij ziet er weer uit zoals twaalf jaar geleden. Toen kwam ik haar voor het eerst tegen. Mijn doek daarentegen is beschadigd en vettig. Mijn doek leeft. Dat contrast is groot, maar contrast is spannend.’

‘Maar wat is jouw doel dan?’ vroeg de persoon.

‘Ik ben een schrijver. Ik wil gewichtig zijn in alles wat ik doe.'