De beste grunter van Nederland

Deze keer: Els Prins, de beste grunter van Nederland.

Het is rond 13.00 uur als ik in de auto zit op weg naar Els Prins, de beste grunter van Nederland. Els is de zangeres van de band Sisters of Suffocation, die langzaam maar zeker de metalminnende wereld verovert. Onlangs werden ze ingelijfd door Napalm Records, een van de grootste death metal-labels ter wereld. Tussen de bedrijven door grunten ze hun weg door Nederland, Europa en de wereld. Het gaat lekker, zogezegd.

Als ik de repetitieruimte binnenkom, gaat er ergens in het pand direct een harde en krakende bel, die doet vermoeden dat zelfs de deurbel hier een voorkeur heeft voor de kunst van het grunten. Vrij snel na de bel komt Els een wenteltrap afgelopen. Enthousiast geeft ze me een hand. Ze wenkt dat we beter boven in het kantoortje naast het repetitiehok kunnen gaan zitten. Of ik koffie wil. Ze lacht vrolijk en begint vast te vertellen terwijl ze koffie zet. Ik ben tien minuten binnen en ze heeft nog niet naar me geschreeuwd. Misschien valt het allemaal toch wel mee.

Als je een metal band met vrouwen bent, dan word je meteen een gimmick genoemd. Heb je ineens alleen maar fans omdat je tieten hebt

Hé, maar even voor de goede orde, jij bent dus de beste grunter van Nederland?

‘Nou, nou,’ vergoelijkt ze meteen. ‘Dat weet ik niet hoor. Ik ken op zich wel grunters die ik beter vind dan mezelf. Som Pluijmers, bijvoorbeeld. Daar keek ik ook wel echt tegenop toen ik begon.’

Kom, we zeggen gewoon van Nederland. Kan ons het verrekken.

Metal Factory

Els begint te lachen, en gaat een keer verzitten.

Ja, dat is natuurlijk ook weer zo. Hupsa, de beste van Nederland. Ze komen me maar battlelen als ze het er niet mee eens zijn.’

Maar goed: jij bent dus op een dag gaan grunten. Hoe werkt dat? Ik weet niet: is er een soort conservatoriumachtige opleiding voor? Word je ineens gruntend wakker?

‘Ik ben begonnen als zangeres. Heb op de havo voor muziek gezeten, de vooropleiding van Codarts. Popzang. Toen ik daar klaar was, ben ik naar de Metal Factory gegaan. Laten we zeggen: de eerste metalopleiding ter wereld. Nog altijd als zangeres. Maar na een tijdje wilde ik toch echt heel graag death metal gaan doen – mijn favoriete genre. Maar daar wordt in gegrunt. We begonnen deze band...’

Sisters of Suffocation?

‘Ja. En toen moest ik dus in twee weken leren grunten.’

En ga je dan luisteren en nadoen, of ga je echt op les? Kan dat überhaupt?

‘Het kan wel. Maar nee, ik had gewoon zangles, en het grunten heb ik van Youtube. En ik kreeg wat tips van een klasgenoot en een docent op de Metal Factory.’

Dus je bent niet echt een klassiek geschoold grunter?

‘Ik weet niet of ik daarin geloof. Dat er één techniek is. Mensen zeggen het wel, maar ik heb daar nooit echt aan gedaan. Je merkt het vanzelf wel als je niet op de goede manier grunt. Dan heb je na drie dagen gewoon geen stem meer. Ik denk dat ik het technisch goed doe, maar dat dat gewoon geluk is.’

Want jij hebt best wel een lichte stem, qua klank, vergeleken met eh, grunten.

‘Ja, terwijl mijn gruntstijl juist putgrunt is.’

Putgrunt? Niet te verwarren met potgrond, natuurlijk.

‘Haha, nee, precies, maar dat is dus echt een soort hele lage, mannelijke gruntstijl. Dat wissel ik dan af met hogere, lichte dingen. Maar toen ik zong, zong ik al heel veel met distortion. Dus misschien heb ik daarom wel een soort goede basis. Denk dat de stap daarom makkelijker was.’

Lelijke mannen

Death metal lijkt me op zich best een witte-kale-mannen-met-baardenwereldje. Heb je daar last van als vrouw?

‘Zeker. Het is echt een mannenwereld, vol seksisme. Niet alleen bij mensen die er geen verstand van hebben, maar ook echt binnen het genre.’

In hoeverre werkt dat tegen je? Word je niet serieus genomen?

‘Nee. Je moet als vrouw in de metalwereld echt heel hard vechten voor je positie. Het zijn voornamelijk witte mannen, als luisteraars en muzikanten. Het is wel vervelend om te zeggen, maar er zijn gewoon niet zoveel vrouwen en niet zoveel donkere mensen in de metalwereld. Je merkt dat ze voor vrouwen nog niet echt openstaan, maar het wordt wel steeds beter.’

De metal is wel aan het veranderen?

‘Zeker. Maar het is niet zo progressief als ze willen zijn. Ik denk dat het heel erg gepresenteerd wordt als een progressieve wereld waarin veel geaccepteerd wordt en iedereen welkom is, maar ik denk dat daar stiekem nog heel veel te winnen valt.’

Waar merk je dat aan?

‘Wij worden meestal niet serieus genomen. Als je een metalband met vrouwen bent, dan word je meteen een gimmick genoemd. Heb je ineens alleen maar fans omdat je tieten hebt. Sex sells, dat werk. Niet alleen de luisteraars, maar ook de critici. Ze vinden het soms toch maar moeilijk te geloven dat een vrouw ook gepassioneerd kan zijn voor metal.’

En hoe gaan jullie daarmee om?

‘Gewoon doorgaan. Gewoon goede albums schrijven. Mensen merken vanzelf wel dat het serieus is bij ons. En zo niet, dan hoef ik ze niet als fans. Vrouwen worden in de metal supererg op hun uiterlijk beoordeeld. Mannen helemaal niet. Er zijn gewoon superveel lelijke mannen in de metal. Niemand die er wat om geeft, want het gaat om de muziek. Maar zodra er een vrouw staat is het opeens heel belangrijk en relevant. De maatschappij seksualiseert de vrouw toch liever, en ziet een vrouw liever niet als iemand die er een lage grunt uit knalt met een pissig gezicht. Ik krijg vaak opmerkingen over mijn gewicht, terwijl veel mannen in de metal ook zwaar zijn. Dat is gewoon scheef.’

En waar gaat het heen, met de Sisters of Suffocation? Wereldfaam? Volle stadions?

‘Wij willen gewoon altijd spelen. Goede muziek maken, vooral dat.’

En Els Prins zelf? De metal al gruntend een duwtje richting de 21ste eeuw geven?

‘Ja, nu je het zegt, misschien wel. Als meisjes me zien en daardoor denken: hé, het kan gewoon. Dat zou ik echt heel mooi vinden.’