'We leven in een wereld waarin het geld het heeft gewonnen van de ideologie'

Op 21 november 1981 kloste ik met mijn vriendinnetje door de Amsterdamse binnenstad. Krakers waren we. Leren jackies en laarzen. We gingen met 500.000 landgenoten protesteren tegen de komst van kruisraketten in Nederland. Die raketten moesten een verantwoord tegenwicht vormen in de ‘nucleaire balans’ op de wereld. De Russen waren ons aan het bedreigen. Zeiden ze.

De wapenwedloop werd weer eens flink van stal gehaald. We zouden onder de voet worden gelopen door het Sovjet-leger. Whoehaa! Dat was met name het idee van de Amerikaanse president Ronald Reagan en zijn adviseurs. Als ik de beelden van toen zie en hoor, kan ik me niet aan de indruk onttrekken dat Reagan al een vorm van dementie te pakken had.

De Amerikanen, die er nooit omheen draaiden dat ze al jaren gebruikmaakten van ‘speciale propaganda’ om de ‘hearts en minds’ van de burgers in te palmen. Het ministerie voor tactische beïnvloeding van de media. Eerlijk gezegd konden de Russen daar ook wel wat van.

Toch was ik als ‘linkse rooie artiest’ altijd meer op de hand van de Russen, dan op die van de kapitalistische westerlingen. Maar het leek er ook op dat het Westen veel grotere technische en medische ontwikkelingen doormaakte. Wat nu dan wel weer zijn vruchten afwerpt voor mensen met kanker. Waarvoor dank natuurlijk.

Toch danken we onze innige band met de Verenigde Staten vooral aan de diepgewortelde communistenhaat in het Westen en het idee dat de Amerikanen, Canadezen en Engelsen ons hebben bevrijd van de Duitser in de Tweede Wereldoorlog.

Het feit dat de Russen zes weken eerder in Berlijn stonden voor de genadeslag van het naziregime telde rond het verzet tegen de wapenwedloop totaal niet mee. CCCP was de vijand en daar waren veel discussies over. Ik zat daar een beetje tussenin, maar vroeg me steeds af: Wo ist der vijand? Ik snapte niet wat al die wapens moesten in een redelijk rustige, veilige Westerse wereld.

Maar ik moet nu erkennen dat we leven in een wereld waarin het geld het heeft gewonnen van de ideologie. Althans voor nu.

Ik pinkte dus een traantje van verdriet weg toen een paar weken geleden de eerste JSF landde in Nederland. Die kloterige, peperdure, vliegende badkuip op die kleine kutwieltjes voor een land zonder echte vijand. Want laten we eens eerlijk zijn: wo ist der vijand? Ik blijf me daar over opwinden.