Jörgen Raymann

Hij werd op 13 augustus 1966 geboren te Amsterdam, als zoon van Maribo Raymann, een Surinaamse kleinhandelaar in veel te grote bananen, en Para Raymann-Sayonari, een Surinaamse verzamelaarster van uitheemse poepdozen. Raymann worstelde met z’n identiteit, in die zin dat hij zich afvroeg of hij Surinamer of Nederlander was. Hij had zich beter kunnen afvragen of hij een klepzeikerd of een lul-de-behanger was. Hij was beide.

Hij vertrok naar Suriname, waar hij doelloos rondliep, en verkaste naar Rotterdam, waar hij nog doellozer rondliep, hoewel hij aan de universiteit economie studeerde en een scriptie schreef over de economische herstelmogelijkheden van de pluimveeindustrie in het noordwesten van Suriname (sommige kippenboeren en hun kippen werden lastiggevallen door moerasvossen).

Niemand lag er wakker van en Raymann verhuisde alweer van Nederland naar Suriname, waar hij een restaurant opende, genaamd: Bij Dikke Koos. Verkleed als dikkerd die zich Koos noemde, verkocht hij aan de Surinamers bitterballen, kroketten en erwtensoep. Geen succes. Totaal aan de grond zittend zag Raymann maar één oplossing: verhuizen naar Nederland! Z’n vermomming als Dikke Koos gaf hem de indruk dat hij goed was in acteren en grapjes vertellen, en hij probeerde het, net als alle klepzeikerige lul-de-behangers die van geen hout pijlen weten te maken, als cabaretier, stand-upper, tv-persoonlijkheid en radiofiguur.

In plaats van de minister uit te hangen, zou hij beter in de stront zakken

Het is onmogelijk te geloven, maar de opdrachten vielen hem in de schoot. De belangrijkste was Raymann Is Laat, een programma laat op de avond en je zou zeggen: daar kijkt geen hond naar, maar toch haalde het gemiddeld 62.000 kijkers. Raymann speelde in dit stuitende vehikel ook een typetje, dat van tante Es, een soort van Surinaamse oude vrouw die gasten interviewde, en dat op zo’n manier deed dat je ten eerste typetjes begon te vervloeken, ten tweede tante Es, ten derde alle Surinamers, ten vierde alle oude vrouwen, ten vijfde alle gasten en ten zesde uiteraard Jörgen Raymann zelf, de irritante imbeciel. Hij presenteerde ook The Comedy Factory, met een gemiddeld aantal kijkers van zeshonderd.

Unicef heeft de gewoonte om abjecte losers als haar ambassadeurs te kiezen, en ja hoor, Raymann was van de partij. Onder het motto ‘verder leren dan je neus lang is’, pleitte hij ervoor dat dokters verder moesten leren, om de neuzen van rijke, westerse nitwits plastisch te verlengen voor veel te veel geld.

De idiotie qua Jörgen Raymann ging nog verder, hij werd zelfs benoemd tot minister van Vrede. Tijdens z’n openingsspeech zei hij: ‘Ik wil vrede op aarde voor alle mensen van de wereld.’ In plaats van de minister uit te hangen, zou hij beter in de stront zakken.