'Voordat ik het wist, had ik een accordeon om mijn nek en zat ik in de muziek'

Als kind was ik me er helemaal niet bewust van. Van muzikaliteit. Ik zong graag, en nog in de maat ook. Daarmee liet ik kennelijk aanleg blijken. In ons gezin werd ik gebombardeerd tot talent. Op les moest ik, en daar verzette ik me niet tegen. Voordat ik het wist, had ik een accordeon om mijn nek. Een kleintje, gehuurd bij een vereniging. En iedere zaterdag om 10.00 uur stond er een leraar klaar om me de kneepjes van het accordeonspelen bij te brengen. 

Wat begon als leuk werd na een maand al een stroeve opgave. Iedere dag een uurtje oefenen op die penspiano, terwijl mijn vriendjes buiten voetbalden. Maar ik boekte resultaat. Binnen korte tijd kon ik een paar Zuid-Duitse liedjes op mijn kleine zuchtzak en werd ik meegesleept langs de hele familie om te laten horen wat ik allemaal kon. Strontnerveus natuurlijk, omdat ik toen toch wel bang was om fouten te maken. En een hele vlotte leerling was ik ook niet echt. 

Maar het resultaat was voldoende om me na een jaar een splinternieuwe 120 basser cadeau te doen. Dat was een rib uit het lijf van mijn ouders. Maar die waren toen zo overtuigd van mijn talent, dat ik in no time met die enorme kast op mijn blote knietjes, in mijn korte broek, een heus repertoire aan het instuderen was. Wie Zal Dat Betalen en De Vlijtige Student en, destijds heel populair: Mijn Opa van Annie M. G. Schmidt en Harry Bannink. 

Daar zat ik dan, kapot van de zenuwen, met een droge bek te kijken naar al die blije gezichtjes. En voordat je het weet, zit je in de muziek. Maar niet met brutaal lang haar en een stoere elektrische gitaar, maar met een accordeon. Zonder stekker. Op lucht. 

Toen werd het 1966. The Beatles waren doorgebroken en de accordeon had een populariteitsprobleem. Niemand wilde meer spelen op zo’n ding. Ik mocht ook op een accordeonclub. Met slome jongens en leuke meisjes. Leuke meisjes vonden een accordeon wel leuk. We maakten een bijzondere accordeonreis naar Bamberg in Zuid-Duitsland. Een paar dagen naar een bierfeest in de buurt van Nürnberg, zonder ouders.

Ik nam de gelegenheid te baat om bier te leren drinken uit grote stenen pullen. Bambergs Rauchbier, vier dagen lang. Duitsers in lederhosen met een slok op. En rondborstige mevrouwen met pils voor de hele posse. Ouderwets, maar voor een jongen van twaalf wel leuk, hoor...