'Met fluwelen handschoenen en een randje venijn ga ik op naar het afscheid'

Ik ben maar eens begonnen met de boel op te ruimen. Waardevolle spullen niet op Marktplaats zetten, maar je vrienden en vriendinnen verrassen met leuke spulletjes. Voor het na-Fosko-tijdperk. Want, ondanks de goede uitslag van de chemokuur die ik krijg, blijft dat toch de meest voor de hand liggende uitkomst van hetgeen me te wachten staat. Het afscheid. 

Ik hou het nog steeds vol om daar niet verdrietig over te zijn. Ik beleef dit jaar een van de mooiste tijden van mijn leven. Toch moest ik wel even zuchten bij The Irishman. In deze film vallen je helden bij bosjes. Bij de maffia draaien ze nergens hun handje voor om. Eerst effe een ijsje eten, en dan iemand afknallen. Met de oprukkende Mocro Maffia lijkt het geweld ook ons schone Nederland binnen te drijven. De statistieken zeggen dat het meevalt, maar in mijn waarneming regent het geweldsdelicten. Bloed aan de paal.

Dat geweld staat niet in verhouding tot de hoogwaardige, liefdevolle behandeling die iedere hulpbehoevende ontvangt in een Nederlands ziekenhuis. Ik zou zeggen: knijp maar in je handjes! En rap de lonen omhoog voor die kanjers. 

Maar verdomme, je zult maar moeten onderhandelen met Bruno Bruins, namens de VVD minister van Volksgezondheid. We hebben hem al vaak zien langskomen in alle talkshows om weer eens wat recht te zetten. Hij maakt nogal veel missers heb ik de indruk, en dat moet hij dan weer komen uitleggen. Zo joeg Bruins de kogel door de kerk om het MC Slotervaart te sluiten. Een hoogwaardig, geweldig ziekenhuis met grote expertise en een grote staat van dienst. 

Het is voor mij wel weer lollig om te zien hoe weer een VVD’er zich stuntelig en haperend uit een leugenachtige situatie draait. Maar het kloterige is; het lukt ze. Ondanks alle missers staat de VVD nog steeds bovenaan de peilingen. Zoveel blunders kan de Nederlandse burger niet meer aan. Of het interesseert ze domweg niet meer. Het vertrouwen verloren. Ik zit me daar dan toch weer origineel schuimbekkend over op te winden voor de buis. 

Ik moet het loslaten. Mijn taak is begrip en liefde. Met fluwelen handschoenen en een randje venijn op naar het afscheid. Omringd door vrienden en vriendinnen. Ik probeer met mijn linkse vechtlustige kop nog maar eens wat inspiratie rond te strooien. En ik wentel me in de zorgzame aandacht van mijn geliefden, samen met de kanjers van het OLVG.