Bob Fosko

'Iedere keer als ik wakker word, denk ik aan mijn afscheid'

Columnist Bob Fosko is precies een jaar op weg naar het einde. Heel langzaam glijdt hij omringd door dierbaren uit de tijd.

Bob Fosko

Ik ben precies een officieel jaartje op weg naar het einde en voel me door het grootste deel van mijn omgeving geweldig opgevangen. We praten op een open manier over emotionele zaken die in een gewoon leven niet vaak aan bod komen.

Wie denkt er nou vaak aan zijn eigen afscheid? Tot een jaar geleden deed ik dat bijna nooit. Nu iedere keer als ik wakker word. Ik slaap goed en ben niet bang of ongerust.

Ben niet zo ‘superactief’ meer om nog wat kolen op het vuur te gooien, maar het ‘denkproces’ gaat op volle toeren. Ben gelukkig en gemotiveerd om wat leuks van deze periode te maken. Ik vraag me ook af wat zo negatief aan deze tijd zou moeten zijn. Het is wat iedereen kan verwachten. We denken er alleen niet vaak over na. Misschien moet ik wel met een ‘Sterfboek’ beginnen. Maar als het om geld gaat, kan ik dat net zo goed laten. Het is niet bepaald de tijd om rijk te worden. Het is uitdeeltijd. Uitdelen van immateriële rijkdom. 

En ontvangen! Dit jaar ontving ik veel dankbaarheid. Van familie en vrienden. En van liefhebbers van de muziek die ik heb gemaakt met alle muzikanten waarmee ik mijn hele leven heb gewerkt. Dat is dan weer de mazzel van mijn soort kanker. Ik heb gelukkig geen grote, fysieke last en kan nog wel even door.

In december ontving ik in Nieuwegein, uit handen van Lilian Marijnissen, De Gouden Tomaat voor mijn artistieke bijdrage aan de campagnes van de SP. Ik werd opgetild door dankbaarheid en ben trots op wat ik al die jaren met alle muzikanten heb kunnen doen voor de partij.

Heel langzaam glij ik omringd door dierbaren uit de tijd. Klinkt wollig, maar het voelt zo. Dat komt niet door de medicijnen. Ik kan al jaren niet uit de voeten met de ‘Nieuwe Communicatie Middelen’. Als ik het opschrijf, voel ik me zelfs een ondankbare hond die niet met de tijd mee wil. Maar het leven verandert niet door die nieuwe communicatie. Het wordt er eerder onrustiger van. Er starten oorlogen door. In gesprekken grijpen mensen sneller naar de telefoon om hun gelijk te zoeken. Het gelijk van Google en het ongelijk van de burger. Het schijnt zelfs moeilijk te zijn om je overlijden bevestigd te krijgen op internet. 

Stronteigenwijze ouwe mensen zijn we. Dat moet dan nog maar even…