'Het voordeel van ridicule ideeën is dat niemand ze nog hoeft te ridiculiseren'

Beste Elco Brinkman,

In dezelfde week waarin NRC bekendmaakte dat Maxim Verhagen van de provincie Limburg 167.850 euro kreeg voor ongespecificeerd ‘advieswerk’, onder meer voor gesprekken met een bedrijf waar hij zelf op de loonlijst stond, eveneens als adviseur. In dezelfde week, kortom, waarin we ons weer realiseerden dat Thierry Baudets inmiddels al behoorlijk uitgekauwde cliché ‘partijkartel’ wel degelijk op een basis van waarheid berust.

In precies diézelfde week dus waarin we ons weer realiseerden waarom het CDA ooit die onuitstaanbaar arrogante partij was, in die week sloeg u toe, met een groot interview in het partijblad Christen Democratische Verkenningen.

U bent ook al zo’n CDA-coryfee met zoveel petten op, dat het zicht op uw hoofd verduisterd is. Net als Camiel Eurlings ooit een gedroomde CDA-premier, maar dat net als Eurlings nooit geworden. Eurlings bleek afgelopen week op Malta te wonen, waar hij een onduidelijke baan heeft bij een al even schimmig bedrijf. Sommige mensen kunnen nou eenmaal een carrière optrekken uit mist en rookgordijnen.

U heeft zelf wat minder last van onduidelijkheid. Natuurlijk, u praat als iemand die al een heel leven doorbrengt in zalen met systeemplafonds met koffiekannen op tafel. Vraagstukken, aan de knoppen zitten, draagvlak, stevige debatten voeren: bestuurders herken je altijd aan hun lelijke beleidsnota-taal.

Maar als het in het interview gaat over de vraag of de ‘gemeenschap’ (een term die CDA’ers zo vaak gebruiken dat je je altijd afvraagt of ze het zelf soms te weinig hebben) moet opdraaien voor het wangedrag van individuen, komt u met voorbeelden die duidelijk maken dat u wellicht in uw leven toch net nog iets verder had kunnen kijken dan het congrescentrum of de ‘uitbundige kleuren- en vormenpracht van bloemen en planten’ waar uw huis volgens de site van uw aquarellerende vrouw mee vol staat.

U stelt: ‘Natuurlijk mag je een avondje stappen, maar is het zo dat een abortus die daarna uitgevoerd wordt, voor rekening van de overheid of gemeenschap moet komen?’ Hij wedijvert in wereldvreemdheid met deze: ‘Tegenwoordig wil iedereen een tattoo, maar velen krijgen na een tijdje ook weer spijt. Prima, zo’n tattoo, maar voor je het weet moet die ook weer op kosten van de gemeenschap worden verwijderd: dat zie ik niet zo zitten.’

Wat ik zelf niet zie zitten: politici die hun punt proberen te maken met het zetten van vraagtekens over behandelingen die ‘voor je het weet’ door ons allemaal moeten worden opgehoest, terwijl daar helemaal geen sprake van is. Of politici die hun wensdromen over een terugkeer naar de donkere dagen van de vruchtafdrijvende breinaald proberen te onderbouwen met fantasieën over zedeloze en moraalloze meisjes.

‘Het riskante van de voorbeelden die ik noem, is dat je snel geridiculiseerd wordt,’ zegt u in het interview. Geen angst: het voordeel van ridicule ideeën is dat niemand ze nog hoeft te ridiculiseren.