‘De drang om anderen te helpen zit in mijn familie. Van jongs af aan heb ik geleerd dat het een plicht, echt een plicht is om iets te doen voor de ander. Hoe goed je het zelf ook hebt. Ik heb van mijn ouders geleerd dat als je het zelf goed hebt, je bereid moet zijn om minderbedeelden te helpen. En dat is lang niet altijd financieel. Het meest kostbare wat je iemand kunt geven is tijd en aandacht.’
‘Een ander helpen voelt beter dan het winnen van welke prijs of het scoren van welke kijkcijfers dan ook. Ik heb bewust heel lang gewacht om mijn verhaal en ervaringen aan anderen te vertellen, ook omdat ik heel emotioneel was. Ik was vooral boos en gefrustreerd, waardoor ik mijn verhaal niet goed kon verwoorden. Ik wist ook niet genoeg van de situatie en wilde me er eerst goed in verdiepen. Een jaar geleden zou ik die Bekende Nederlander zijn die even naar Lesbos ging en een mening had. Maar ik wilde weten waarom mensen vluchten, wat er precies aan de hand is, waarom ze juist hier naar toe vluchten en wat hen ertoe beweegt om de woeste zee over te steken.’
‘Het is mooi om te zien hoeveel vrijwilligersorganisaties er vervolgens zijn opgestaan vanuit het volk. Zij hebben echt hun best gedaan om deze mensen een warm gevoel te geven. En toch, als je aankomt op Lesbos, dan denk ik: nee, we zijn er nog niet. Het is echt niet dat we met z’n allen zeggen: “Hallo en welkom.” Echt niet. Het uitgangspunt in Lesbos was voor ons dan ook om de gasten echt op krachten te laten komen, ze een hart onder de riem te steken, goed te voeden en ze voor te bereiden op hun vervolgreis. Het moet voor die mensen toch een hel zijn geweest.’
‘Ik denk dat de opvang beter moet, wie er daarna ook mag blijven of niet. De procedures, oké, daar zijn regels voor. Die regeltjes vind ik best scherp, maar goed, die zijn bepaald. Maar vang de mensen met warmte en rust op zolang ze hier zijn. Dat gebeurt naar mijn idee nu te weinig. Het gaat vooral om zaadjes planten. Ik probeer mensen te inspireren om anders te denken. Om de kou uit de lucht te halen, kloofjes te dichten. Ik doe alleen mijn plicht als mens en vraag jou om je blik te veranderen, je blik te verbreden.’
‘Ik vraag niet: kom naar Lesbos om een weekje te helpen. Ik vraag alleen: praat wat zachter. Als je de situatie niet zo goed kent, praat op een wat mildere toon. Ik merk dat het in Nederland een heel gevoelig onderwerp is, dus het is belangrijk om de juiste toon en de juiste boodschap te kunnen verwoorden om anderen te overtuigen ook de schrijnende situatie aan te pakken. De wereld moet weten wat daar is gebeurd en in welke omstandigheden de mensen daar moeten zien te overleven. Ik besef dat wat ik nu voor vluchtelingen doe, belangrijker is dan al het andere. Het is de grootste vluchtelingencrisis sinds de Tweede Wereldoorlog. In dit verhaal gaat het dan ook niet over mij, Johnny die weer wat goeds doet.’
Meer hier meer over de Neerlands Hoop top 40 onder 40 2018.