De man die zijn ex probeerde te wurgen

Deze week meneer P., die zich niet echtals een heer gedroeg bij zijn ex. Maar ja, hij wasdan ook ‘emotieloos afgewezen’.

Het is gezellig druk in de rechtszaal. In de publieksbanken is een paar minuten geleden een aantal bejaarde oudmedewerkers van de rechtbank aangeschoven die de gang van zaken onder de geblinddoekte ogen van Vrouwe Justitia blijkbaar toch niet helemaal kon missen. Vrolijk lachend zijn ze binnengestapt, de bode en de rechter uitgebreid begroetend, gevolgd door een beleefd knikje naar de officier van justitie, die een stuk jonger is, dus minder interessant voor de bezoekers. Als iedereen zit en de bode is uitgekletst met de oudgedienden, wordt de zaak glimlachend afgeroepen.

Eén groot misverstand

Een paar seconden later zwaait de deur van de rechtszaal open en komt de 29-jarige Slowaakse meneer P. uit Bergeijk binnengesjokt. P. ziet er netjes uit, met een heel behoorlijk geschoren gezicht en een netjes gestreken overhemd. Hij draagt een beige broek met allerlei handige zakken, verdeeld over de volledige zijkanten van beide broekspijpen. Dat hij er netjes uitziet, wil overigens nog niet echt zeggen dat hij er zin in heeft, want zijn gezicht staat ondanks alles op diepe, donkergrijze donderwolken als hij plaatsneemt in het beklaagdenbankje.

De rechter knikt een keer naar meneer P., de oudmedewerkers wrijven enthousiast in hun handen. Meneer P. wordt ervan verdacht dat hij zijn vroegere vriendin meerdere keren mishandeld en bedreigd zou hebben, onder andere met de woorden: ‘Als jouw ex naar Nederland komt, dan vermoord ik jullie allebei.’

P. zou hebben gezegd: ‘Als jouw ex naar Nederland komt, dan vermoord ik jullie allebei’

De rechter kijkt een keer naar de officier en richt dan haar blik weer op de verdachte. ‘Wat vindt u daarvan?’ vraagt ze voorzichtig, om eens te polsen wat voor vlees ze in de kuip heeft.

‘Ik ben onschuldig,’ moppert hij direct terug, om maar meteen duidelijk te maken dat dit allemaal één groot misverstand is.

‘Mag ik dat uitleggen?’ voegt hij er zo beleefd als hij kan aan toe. ‘Ja,’ verzucht de rechter. Vervolgens begint P. een hele verhandeling waar weinig touw aan vast te knopen is. Na een tijdje valt de rechter hem in de rede.

‘Maar hebt u haar bij de keel gepakt?’

‘Aan haar kraag.’

Even schieten de ogen van de rechter over het document dat ze voor zich heeft.

‘Maar,’ gaat P. verder, ‘ik kan het uitleggen. Ze had me bedrogen met haar ex.’

‘Er is een verklaring van een vriendin die bij haar in de auto zat toen het gebeurde, en die vertelt dat u haar in de auto bij de keel gegrepen hebt.’ Meneer P. zucht diep en heft zijn handen een keer ten hemel. ‘Ik ben door iedereen van van alles beschuldigd, maar het is heel gek dat ze er allemaal nu niet zijn, toch?’

Met tegenzin legt hij nog maar eens uit dat hij alles, álles voor zijn ex heeft gedaan. Hij heeft zijn huissleutel aan haar gegeven, ze mocht spullen kopen met zijn bankpas, alles.

‘En zodra ze alles voor elkaar had, ging ze bij me weg.’

De rechter rolt een beetje met haar ogen, en citeert nog maar eens een bedreiging van meneer P. aan het adres van zijn ex-vriendin. ‘“Ik hoop dat je weet dat ik je ga doden, en ook je vriend.” Klopt dat?’

Weer schudt P. zijn hoofd en sputtert tegen dat hij haar nooit heeft bedreigd. ‘Ja, wel uitgescholden natuurlijk, maar bedreigd? Nee.’

In het gezicht geslagen

Weer put de rechter uit het dossier dat voor haar neus ligt. Ze somt op dat meneer P. ervan verdacht wordt dat hij constant langs het werk van zijn ex reed, het raampje opendraaide om haar vervolgens de huid vol te schelden. Eén keer zou hij zelfs geroepen hebben dat hij een mes in haar buik zou steken en het rond zou draaien. Daarnaast zou hij dus ook, zoals al eerder besproken, in de auto met zijn handen haar keel dichtgeknepen hebben en haar in het gezicht geslagen hebben.

‘Nou, mevrouw de rechter,’ moppert P., ‘dat lijkt me onlogisch: hoe kan ik nou knijpen en slaan tegelijk?

De rechter kijkt P. een paar seconden doordringend aan. ‘Oké, helder.

Dan geeft P. toe dat hij zijn ex wel, toen ze op zijn werk koffie was komen drinken, aan haar kraag naar buiten heeft gesleurd.

‘Dat was toen ze naar mijn werk kwam. Ze plaatste allemaal lacherige opmerkingen over mij. Ik vroeg haar weg te gaan, maar ze zei dat ze kon doen wat ze wilde. Ja, toen heb ik haar naar buiten geleid.’

‘Aan haar kleren? En hebt u haar toen geslagen?’

‘Nee. Nooit. En die andere keren: ik wilde gewoon weten waarom het uit was. Ze heeft me zo emotieloos afgewezen.’

Toch wijst de rechter nog maar een keer op de getuige die meneer P. heeft horen dreigen en die alles gezien zou hebben. Wat ook niet helpt, is dat de politie die dag een pepperspray heeft aangetroffen bij meneer P., maar daartegen protesteert hij direct.

‘Pepperspray? In Slowakije mag dat gewoon.’ De rechter schudt een keer met haar hoofd en vraagt of P. nog een laatste woord heeft.

‘Moet ik daarvoor gaan staan?’

‘Nee.’

‘Ik wil graag mild gestraft worden. Vrijspraak, eigenlijk. Zij had mij bedrogen en dat had ik niet verdiend.’

Toch is de rechter het daar niet helemaal mee eens, laat ze weten, terwijl ze het stuk afhamert.

‘Weet u: het moge zo zijn dat uw relatie verbroken is. En het moge zo zijn dat u dat niet helemaal netjes vindt. Maar als u daarover had willen praten, dan had u dat misschien toch anders moeten doen dan door uw ex uit te schelden, te bedreigen en te mishandelen.’

En daarmee is de kous af. Meneer P. krijgt drie weken gevangenisstraf, waarvan twee voorwaardelijk – en dan komt hij goed weg, omdat hij geen strafblad had.

Nadat meneer P. mopperend de zaal heeft verlaten, knikken de oud-medewerkers vrolijk naar elkaar. Eén zaak bijgewoond, en meteen al prijs. Wat een geweldige gezellige middag.