Een jaar in de schaduw van Rico Verhoeven

Rico staat op. Samen met krachttrainer John, mental coach Lima en trainer Dennis loopt hij naar de deur van de kleedkamer. Zo gauw die opengaat, is de geconcentreerde rust van de kleedkamer verdwenen. In de gang begint de hectiek. Iedereen die hier nu loopt is opgewonden, druk, bezig, belangrijk of gespannen. De muziek en ringspreker klinken hard door, de stemmen van iedereen in de gang ook. Alles is hier hard.

Rico’s openingsmuziek is het vertrouwde Cannonball. Na Show us what you got / when the motherfucking beat drops rent hij over de lange catwalk naar het podium. Zijn opkomst is het tegenovergestelde van die van Antonio ‘Bigfoot’ Silva, die op Eminems Lose Yourself het eerste deel van de catwalk in slow motion betreedt, dan een beetje losspringt, vervolgens loopt en op het einde pas rent. Rico omhelst Dennis, John en Lima. De bel gaat.

De twee tasten elkaar enigszins af. De nadruk ligt ook bij Rico de eerste seconden op zijn handen. Hij maakt veel schijnbewegingen met links. Na twaalf seconden stapt Silva in om uit te halen. Hij moet meteen een lowkick incasseren. En gaat onderuit. Het is geen grootse of meeslepende val, maar de 130 kilo hebben toch een paar seconden nodig om overeind te komen.

De scheidsrechter geeft het signaal dat het gevecht hervat kan worden. Rico opent meteen met een inleidende stoot en daarna een frontkick in Silva’s buik. Het grote vierkante raakvlak wordt inderdaad getroffen. Rico blijft in het midden, en eigent zich daarmee de ring toe. Harde stoten of trappen vallen er niet. Een high-kick van Rico, wat aan de langzame kant, blijft hangen in de lucht.

Als Silva inkomt en mist, gooit hij zijn lijf naar voren, terwijl hij zijn armen om Rico’s middel probeert te klemmen. Rico stapt naar achteren. Voor de tweede keer verliest Silva zijn evenwicht en valt hij, deze keer op zijn knieën. Als hij eenmaal weer staat, krijg hij een lowkick, vervolgens nog een. Rico volgt het plan: hij wisselt lowkicks links en rechts af, evenals de binnen- en buitenkant. De gevreesde rechterstoot van Silva komt een paar keer langs, maar landt op Rico’s dekking of zweeft door de lucht.

Na anderhalve minuut geeft Rico opnieuw een lowkick – de zoveelste inmiddels. Deze keer gericht op de binnenkant van Silva’s bovenbeen. Met een lichte vertraging schiet zijn gezicht in een pijnlijke grimas. Hij valt meteen op zijn knieën, voorovergebogen van de pijn, en alle mannelijke bezoekers voelen even een plaatsvervangende scheut door hun kruis trekken. Silva gaat naar zijn hoek; zijn hartgrondig ‘Fuck!’ valt tot op de stoelen in de zaal te horen. Als hij weer wat hersteld lijkt van de pijn en naar Rico aan de overkant van de ring opkijkt, maakt Rico met zijn tegen elkaar geperste handschoenen en een knik van zijn hoofd het excusesgebaar. Silva geeft aan dat hij die accepteert.

De twee lopen weer naar het midden van de ring en hervatten het gevecht. Rico opent met opnieuw een highkick naar Silva’s hoofd en hij blijft trappen op Silva’s benen en lichaam afwisselen met stoten en een massieve dekking. Silva’s beruchte uithalen komen er niet doorheen, en wanneer hij naar voren stormt is hij uit balans, waardoor er enige wanhoop doorheen schijnt. Als hij opnieuw een lowkick op zijn been krijgt en voor de zoveelste keer eveneens niet blockt, kan hij bovendien niet de schijn ophouden er geen last van te hebben: de pijnscheut valt af te lezen van zijn gezicht. Silva kijkt inmiddels niet meer alleen gepijnigd bij die lowkicks, hij trekt zijn been erna ook terug om even uit de gevarenzone te raken: een indicatie dat er inmiddels sprake is van serieuze schade. Zichtbare schade. Dus de geur van bloed hangt nu in de ring.

Dertig seconden voor het einde van de eerste ronde verandert Silva in een prooi. De lowkick die onderweg naar deze partij door The Colosseum in Utrecht, door Dennis’ sportschool in Zevenbergen, door Superpro Samui en zojuist nog door de kille kleedkamer galmde als een heipaal op een industrieterrein, de lowkick die alleen al klinkt naar pijn, die landt nu voor de zoveelste keer op Silva’s been. En Silva gaat naar de grond. Maar niet in zijn eentje: onderweg naar beneden klemt hij zich aan Rico vast en trekt hem mee. De MMA-reflexen in Silva zijn springlevend. Rico valt met zijn hoofd tot iets buiten de ring. Als hij weer staat en verder vecht, weet hij voor de bel nog een rechter lowkick op Silva’s been te laten landen. Als de bel klinkt, steekt Silva zijn hand uit. Rico tikt op zijn handschoen. De uitslag van dit gevecht hangt inmiddels al in de lucht, maar sportief blijft het.

Silva heeft duidelijk besloten de tweede ronde te overleven door die te winnen op een knock-out. Na de bel stormt hij al snel naar voren, drijft Rico de hoek van de ring in en combineert stoot na stoot. Maar ook hier is op geoefend: Rico draait weg en maakt een highkick naar Silva’s hoofd die hij niet eens ziet aankomen, omdat Rico inmiddels schuin achter hem staat. Vol op zijn hoofd. En Silva ligt op de grond. Hij krijgt acht seconden – en die heeft hij ook nodig. Hij kijkt aangeslagen en verbaasd tegelijk. Hij is nog niet helemaal hersteld wanneer de scheidsrechter de wedstrijd hervat. Rico stormt naar voren.

Silva lijkt tijd te willen rekken door zoveel mogelijk afstand te nemen. Zoveel dat Rico zonder enig gevaar voor zichzelf een achterwaartse draaitrap kan maken. De uitwerking lijkt vooral symbolisch: een man die nu alles kan doen wat hij wil tegen een man die binnenkort neer zal gaan en dat al weet – alleen weet hij nog niet hoe, en of hij zal z én waarmee. De daaropvolgende stoot van Rico is wel raak, die daarna ook. Nog een keer een achterwaartse draaitrap, nu andersom. Weer mis, maar het blijkt de inleiding op een rechterhoek – weer raak. Linkerstoot – weer raak. Rechterhoek – weer raak.

En dan springt de scheidsrechter ertussen. Hij besluit het gevecht. Dit was een kwestie van seconden geweest: elke seconde met een toenemende kans op zwaar letsel, richting hetzelfde resultaat. Nog geen vijftig seconden duurde deze tweede ronde. Silva staat wezenloos voor zich uit te staren tegen het touw, om daarna naar Rico’s kant te lopen en hem te omhelzen.

Bij de medische check-up is hij snel klaar: hij heeft nergens last van. ‘Fijn man, geen enkele blessure.’ Gelukkig voor Silva verstaat die geen Nederlands, want precies op het moment dat Rico dit zegt, strompelt Silva dezelfde ruimte binnen, om met een kreun te gaan zitten op een stoel en op drie plekken zakken met ijs op zijn benen geplaatst te krijgen. Eenmaal terug in de kleedkamer zegt hij tegen John: ‘Zijn stoten waren helemaal niet zo hard als ik had gedacht. Het leek wel of hij dat zelf ook voelde. Ik dacht zelfs heel even: waarom zou ik hem blijven slaan, het is wel duidelijk, toch?’ John: ‘Wat bedoel je nou?’ ‘Nee, echt. Ik had bijna met hem te doen.’

Lees het hele artikel op Blendle.